Są książki o których jakoś trudno mi się pisze i powieść Kempczyńskiego pechowo do nich należy. To naprawdę całkiem niezła, antyutopijna wizja zmierzchu naszej cywilizacji (który zresztą najprawdopodobniej będziemy oglądać na własne oczy), ale jednocześnie czegoś mi w niej brakuje. Wiecie, to jak z niektórymi kobietami – niby fajna – w miarę ładna, niegłupia, a na dodatek lubi prymitywne żarty, piwo i małych, grubych, łysych facetów – ale jednocześnie ma rozliczne wady i czegoś w niej brakuje. Nazywam to „iskrą Bożą”. "Requiem dla Europy" brakuje właśnie owej „iskry”, która odróżnia dzieło od czytadła.

Opis zaciekawia:

Katolik, protestant, ateista - nieważne. Jak śmiertelnie przerażony szczur przemykasz się ulicami Berlina, Londynu czy Warszawy. W Europie XXI wieku rytm życia wyznaczają zawodzenia muezinów. Zachodnia cywilizacja gnije i upada - to efekt wprowadzenia przez zwycięskie feministki Wielkiego Planu Zrównania Szans. Metropolie zamieniają się w slumsy, którymi rządzą gangi imigrantów z Trzeciego Świata. Sądy sprawuje Wielka Mądra Bawolica, a standardowy wyrok dla autochtona to dziesięć lat obozu resocjalizacyjnego i dwadzieścia mlecznych krów grzywny - dziesięć dla Mądrej Bawolicy i dziesięć dla szlachetnych synów pustyni. Kapitan Hubert Jugenmann przez wiele lat z narażeniem życia niósł pomoc humanitarną dla najuboższych, dotkniętych kataklizmami rejonów świata. Jest pasjonatem latania i znakomitym pilotem, ale w Nowej Europie traktuje się go jak nieuleczalnie chorą męską szowinistyczną świnię. Ma wybór: zdechnąć z głodu lub nosić lektykę murzyńskiego kacyka.

Akcja również jest na ogół prowadzona w interesujący sposób, ale jednocześnie pojawiają się tu pierwsze poważne zgrzyty. Otóż autor nie potrafił się zdecydować czy pisze poważną antyutopię czy raczej satyrę. Oba elementy są bogato reprezentowane w opisach i dialogach, ale całość jest przez to mocno niespójna, bo Kempczyński nie umiał tego sensownie połączyć (czym dał mi do myślenia, bo moja powieść, też w tym miejscu leży i kwiczy – dobij mnie, dobij mnie!).

Kolejną wadą jest przewidywalność i sztampowość pewnych fragmentów. Rany boskie, jak ja nie lubię książek, w których bohater jest meganapierdzielaczem, w którym zakochują się wszystkie laski. Cały wciśnięty tu wątek romantyczny, jest zresztą tak męcząco napisany, że człowiek czyta go pośpiesznie, żeby tylko wrócić do właściwej, o niebo ciekawszej akcji.

Podsumowując – książka nie najgorsza, głównie ze względu na tematykę, ale jednocześnie daleko jej do czegoś, co by pozostawało w głowie na dłużej.

Są książki o których jakoś trudno mi się pisze i powieść Kempczyńskiego pechowo do nich należy. To naprawdę całkiem niezła, antyutopijna wizja zmierzchu naszej cywilizacji (który zresztą najprawdopodobniej będziemy oglądać na własne oczy), ale jednocześnie czegoś mi w niej brakuje. Wiecie, to jak z niektórymi kobietami – niby fajna – w miarę ładna, niegłupia, a na dodatek...