Książkę Victora Hugo "Katedra Marii Panny w Paryżu" zaliczam do moich ulubionych. Trafiła do mnie zupełnie przez przypadek - sąsiadka pozbywała się niepotrzebnych książek. Przeglądając je, mój wzrok przykuło nazwisko pisarza, którego książki polecała mi kiedyś nauczycielka języka francuskiego. Nie zastanawiając się długo, stwierdziłam, że tę sobie zostawię, zaczęłam czytać i... bum! Stało się! Przewracając kartki, wchłaniałam atmosferę średniowiecznego Paryża, wpadłam po uszy w świat tragicznej historii Esmeraldy, Quasimoda i Frolla, czego wcale nie żałuję!
Doskonale wykreowane postacie,wspaniały język to tylko niektóre atuty tej książki, będącej prawdziwym arcydziełem. Jest to niewątpliwie jedna z tych książek, które wpływają na życie czytelnika. Ja, pozostając pod jej wpływem, zdecydowałam się oprzeć na niej temat mojej pracy licencjackiej.
"Katedra Marii Panny w Paryżu" niesie z sobą głębokie przesłanie, pokazujące, że prawdziwe piękno jest tylko we wnętrzu człowieka. Niestety, często jesteśmy zaślepieni zewnętrznym "opakowaniem", nie dostrzegając pięknej duszy i prawdziwego uczucia... Na dowód, wklejam fragment, który mnie wzruszył najbardziej.

"Pewnego ranka, budząc się, zobaczyła na oknie dwa naczynia pełne kwiatów. Jedno było kryształowe, piękne i błyszczące ale pęknięte. Woda, którą je napełniono, wyciekła i kwiaty w nim zwiędły. Drugim był gliniany garnek, zwykły, niepozorny, ale nie przeciekał i kwiaty, które w nim stały, były świeże i czerwone.
Nie wiem, czy naumyślnie Esmeralda wybrała zwiędły bukiet i przez cały dzień nosiła go na piersi"

Książkę Victora Hugo "Katedra Marii Panny w Paryżu" zaliczam do moich ulubionych. Trafiła do mnie zupełnie przez przypadek - sąsiadka pozbywała się niepotrzebnych książek. Przeglądając je, mój wzrok przykuło nazwisko pisarza, którego książki polecała mi kiedyś nauczycielka języka francuskiego. Nie zastanawiając się długo, stwierdziłam, że tę sobie zostawię, zaczęłam czytać...