O ile Kopciuszek dorabia się sprawczości w tym retellingu, o tyle niestety macochy nie stają się postaciami mniej karykaturalnie złymi.

Ma ta książka wszystkie problemy poprzedniego tomu, tylko tutaj doskwierały mi bardziej. Trudno mi zaangażować się w historię, w której o antagonistce nie wiem praktycznie nic (królowa Mira pojawia się w końcu, ale na chwilę i bardzo niewiele o niej wiadomo, nawet ile ma lat i czy krindżowe ma być to, że ugania się za młodym chłopakiem, bo może nie ma między nimi wcale tak wielkiej różnicy wieku...). Zresztą podanie antagonistki jako dojrzalszej, czarnowłosej kobiety pożądającej młodego mężczyzny trąci znów literaturą brukową.
Stawka działa trochę „w domyśle” i mam wrażenie, że książka polega na zewnątrztekstowej wiedzy czytelnika i jego znajomości kultury popularnej idystopijnych motywów. Komiczny jest też dla mnie ten amalgamat Rosji przedrewolucyjnej z radziecką.

Nic nie wiemy na temat zakazanej religii ani w zasadzie jak bycie osobą wierzącą wpływa na osobowość Eleny, bo fakt, że wierzy w przeznaczenie to chyba trochę jakby mało. Religijność znów wpisuje się w stereotyp latynoski (latynosko-hiszpański),przy pomocy którego bohaterkę nam się koduje. Jej przemiana wewnętrzna również wydaje mi się trochę koślawo podana.

Pip był oczywiście uroczy, ale poziom słodkości czasem powodował, że zęby bolały.

Scena pierwszego razu Eleny była dla mnie zabawna na wielu poziomach (łącznie z tym niezamierzonym).
Bohaterka wprawdzie zataja fakt, że jest dziewicą, ale po fakcie sprawa zostaje już omówiona w duchu typowej dla Macdonald edukacji dotyczącej komunikowania się w związku.

O ile Kopciuszek dorabia się sprawczości w tym retellingu, o tyle niestety macochy nie stają się postaciami mniej karykaturalnie złymi.

Ma ta książka wszystkie problemy poprzedniego tomu, tylko tutaj doskwierały mi bardziej. Trudno mi zaangażować się w historię, w której o antagonistce nie wiem praktycznie nic (królowa Mira pojawia się w końcu, ale na chwilę i bardzo...