O ile naprawdę lubię czytać Balzaca, geniusza od ludzkich, zwłaszcza kobiecych charakterów o tyle książka chwilami mnie nieco nużyła. Zamysł świetny, uboga dziewczyna, pałająca nienawistną chęcią zemsty pociąga za sznurki w taki sposób, że nikt nie zauważa jej podłego charakteru, przeciwnie, wszyscy uważają niemal za świętą. Może to kwestia tłumaczenia (pani Prażmowska),może niekiedy mój brak skupienia, książkę czytało mi się z trudem. Ale, ponieważ to Balzac, i jego legendarna znajomość kobiecych dusz, polecam.

O ile naprawdę lubię czytać Balzaca, geniusza od ludzkich, zwłaszcza kobiecych charakterów o tyle książka chwilami mnie nieco nużyła. Zamysł świetny, uboga dziewczyna, pałająca nienawistną chęcią zemsty pociąga za sznurki w taki sposób, że nikt nie zauważa jej podłego charakteru, przeciwnie, wszyscy uważają niemal za świętą. Może to kwestia tłumaczenia (pani Prażmowska),...

Balzak to jedyny pisarz który mi przychodzi do głowy który rozumie kobiety. Tutaj niewielkim, ale sympatycznym bonusem było kilka trafnych uwag pod adresem Polaków - wszystko nadal aktualne... Wspaniala literatura

Balzak to jedyny pisarz który mi przychodzi do głowy który rozumie kobiety. Tutaj niewielkim, ale sympatycznym bonusem było kilka trafnych uwag pod adresem Polaków - wszystko nadal aktualne... Wspaniala literatura

jakie to było... słabe. Czy tu się coś w ogóle działo? Sam autor na 180 stronie napisał, ze to tyle jeśli chodzi o wstęp, a teraz będzie historia. AHA.
Jedyne co na plus, to styl pisania autora, tylko dzięki temu, dało się to przeczytać...

jakie to było... słabe. Czy tu się coś w ogóle działo? Sam autor na 180 stronie napisał, ze to tyle jeśli chodzi o wstęp, a teraz będzie historia. AHA.
Jedyne co na plus, to styl pisania autora, tylko dzięki temu, dało się to przeczytać...

Jak na razie moja ulubiona powieść Balzaka. Są wyższe sfery i niziny społeczne, jest intryga, zakazana miłość, przekonująco odmalowane postacie oraz klimat dawno minionych czasów.

Z przedstawionych postaci bawiła mnie wyrachowana kurtyzana Waleria; dość powiedzieć, że do kanonu zwyczajowych powiedzonek mojej rodziny weszło jej zawołanie do Hulota: "Ty farbowany kocie!" ;) Tytułowej kuzynki Bietki mimo wszystko było mi żal, bo jej postawa była efektem tego jak źle obchodziła się z nią rodzina, na której postanowiła się w końcu zemścić. Hulot, stary erotoman, który pod koniec posuwa się wprost do pedofilii budzi wstręt, a jego żona, choć szlachetna i dobra potrafi przyprawić o zgrzytanie zębami swoją nieporadnością i wiernością dla nic nie wartego męża.

Książka warta przeczytania - polecam :)

Jak na razie moja ulubiona powieść Balzaka. Są wyższe sfery i niziny społeczne, jest intryga, zakazana miłość, przekonująco odmalowane postacie oraz klimat dawno minionych czasów.

Z przedstawionych postaci bawiła mnie wyrachowana kurtyzana Waleria; dość powiedzieć, że do kanonu zwyczajowych powiedzonek mojej rodziny weszło jej zawołanie do Hulota: "Ty farbowany...

Elizabeth Fischer, nazywana kuzynką Bietką to niezamężna chłopka, która w swoich oczach jest niezwykle pokrzywdzona przez los. Knując i planując postanawia zniszczyć rodzinę Hulotów ku którym kieruje swoje negatywne uczucia.


XIX-wieczna klasyka. Szanowany autor. Tłumaczenie? Mistrzowskie – w końcu Boy-Żeleński to nie byle kto. I czytelniczka fantastyki jako czytelnik. Cóż, to połączenie po prostu nie mogło skończyć się dobrze.
Poprzednią książką z XIX-wieku, którą dane było mi poznać była „Rozważna i romantyczna”. Nie porwała mnie, ale wytrwałam bez problemu do końca. Historia była prosta, styl ładny, narracja niczego sobie. Niestety, z „Kuzynką Bietką” już tak miło nie było. Balzac zdecydowanie nie jest osobą, którą chce czytać i przy tym choć chce, chyba po prostu nie potrafię go docenić.
Chciałabym, by mój największy problem z tą książką polegał na braku rozdziałów i przerw w tekście w chwili, w której autor zmieniał narracje. Niestety... mnie „Kuzynka Bieka” po prostu cholernie wynudziła. Częściowo wynika to po prostu z braku wystarczającej wiedzy: Balzac często odwołuje się do współczesnych mu wydarzeń i przemian w społeczeństwie, które dla niego były czymś oczywistym, a dla mnie kompletnie nic nie znaczą. Żaden ze mnie fan Francji: nie znam za dobrze historii tego kraju, a to o nim autor opowiada.
Moim drugim problemem jest linia fabularna powieści. Wydaje mi się, że dobrze rozumiem, co autor chciał w tej historii pokazać. Z jednej strony ukazuje nam kobietę, która po prostu czuje się niesprawiedliwie traktowana i w ramach tego planuje zemstę. Z drugiej obserwujemy dramat rodzinny, który nie wynika wcale z jej działań: choć matka i córka są po prostu bardzo niewinnymi istotami, to mężczyźni wokół nich zachowują się jak nieodpowiedzialne dzieci. Zwłaszcza głowa rodziny, która powinna być przecież źródłem stabilności. Tyle, że... historie rodzinne zawsze mnie nużyły, a co dopiero w chwili, w której mam do czynienia z narracją, którą odbieram po prostu jako toporną...? Ta książka zdecydowanie była dla mnie nie małą katorgą, zwłaszcza, że jeśli chodzi o relacje międzyludzkie nie odkrywa niczego nowego, przynajmniej nie dla mnie.

Nie wiem, czy moja niechęć do tej pozycji wynika tylko z mojego charakteru, czy może po prostu do niej jeszcze nie dojrzałam? A może ten styl jest dla mnie po prostu zbyt trudny, bym była w stanie go zrozumieć kiedykolwiek...? Może... ale niezależnie od tego w tym momencie „Kuzynka Bietka” jest po prostu moim małym koszmarkiem, którego nie chce nigdy więcej trzymać w rękach. Być może, jeśli ktoś interesuje się problemami rodzinnymi, Francją, czy po prostu – XIX-wiekiem odnajdzie w tej pozycji siebie i będzie w stanie się nią cieszyć. Ja niestety, nie potrafię.

Elizabeth Fischer, nazywana kuzynką Bietką to niezamężna chłopka, która w swoich oczach jest niezwykle pokrzywdzona przez los. Knując i planując postanawia zniszczyć rodzinę Hulotów ku którym kieruje swoje negatywne uczucia.


XIX-wieczna klasyka. Szanowany autor. Tłumaczenie? Mistrzowskie – w końcu Boy-Żeleński to nie byle kto. I czytelniczka fantastyki jako czytelnik....

Balzaca, podobnie jak wielu innych klasycznych twórców, spotyka los ironiczny i smutny. Z jednej strony wciągając jego utwory do kanonu lektur obowiązkowych, uznano w nim pisarza wybitnego, którego powieści człowiek wykształcony znać po prostu musi, zarazem jednak uczyniono zeń niezasłużenie ofiarę owego wyniesienia: wielu osobom nazwisko jego kojarzy się z lekturą pod przymusem i monotonnym wałkowaniem tematyki oraz wymowy dzieła na nudnych, sztampowych lekcjach w naszym pruskim systemie edukacyjnym. A wielka szkoda! Jest on bowiem jednym z pisarzy największych, znakomitym obserwatorem, szczerym krytykiem i uczciwym portrecistą wadliwej natury ludzkiej, zarówno pojmowanej jednostkowo, jak i en masse, czyli jako społeczeństwo.

Nie inaczej jest w tej powieści, jednej z jego najlepszych. Autor opisał historię rodziny, niszczonej intrygami i sprytem kobiety wprost zatrutej nienawiścią, zazdrością i gniewem. Jest to zarazem pretekst do ukazania upadku moralności społeczeństwa mieszczan i burżuazji, jego skrajnego materializmu i zepsucia tak głębokiego, że zaraża w końcu nawet tych, którzy od początku opierają się demoralizacji. "Kuzynka Bietka" to powieść napisana z wielkim rozmachem i zachwycająca swą celnością oraz bogactwem języka, motywów, bohaterów i szczegółów, budujących tło akcji.

Miałam okazję wysłuchać tej powieści w interpretacji Henryka Drygalskiego i temu też chcę poświęcić słówko. Głos czytającego i to, co z braku lepszego określenia nazwę "lektorską manierą" (ale w najlepszym tego słowa znaczeniu),zdradzającą starą szkołę aktorską, doskonale pasują do tekstu tego klasycznego utworu, zaś nienatrętna i nietłamsząca treści interpretacja dodaje całości pewnego "nerwu". To była prawdziwa przyjemność.

Balzaca, podobnie jak wielu innych klasycznych twórców, spotyka los ironiczny i smutny. Z jednej strony wciągając jego utwory do kanonu lektur obowiązkowych, uznano w nim pisarza wybitnego, którego powieści człowiek wykształcony znać po prostu musi, zarazem jednak uczyniono zeń niezasłużenie ofiarę owego wyniesienia: wielu osobom nazwisko jego kojarzy się z lekturą pod...

Trochę wolno rozwija się wątek i zawiera sporo przemyśleń autora dotyczących relacji międzyludzkich, ale zakończenie i morał zaskakujące.

Trochę wolno rozwija się wątek i zawiera sporo przemyśleń autora dotyczących relacji międzyludzkich, ale zakończenie i morał zaskakujące.

Mimo dobrej formy, musze ocenić w ten sposób za zawartość. (Choć byłabym skłonna dać 10 gwiazdek za śmierć "pani" Marne Fe). Nigdy więcej nie przeczytam książki Balzaca. OHYDA. 'Czarny charakter - Kuzynka Bietka" wcale nie była najgorsza w tej powieści. Najgorszy był hulot. Jakiś koszmar, niedobrze się robi na myśl o nim. NIE POLECAM.

Mimo dobrej formy, musze ocenić w ten sposób za zawartość. (Choć byłabym skłonna dać 10 gwiazdek za śmierć "pani" Marne Fe). Nigdy więcej nie przeczytam książki Balzaca. OHYDA. 'Czarny charakter - Kuzynka Bietka" wcale nie była najgorsza w tej powieści. Najgorszy był hulot. Jakiś koszmar, niedobrze się robi na myśl o nim. NIE POLECAM.

Pierwsza książka Balzacka,która mi się podobała.Dla mnie osobiście arcydzieło.

Pierwsza książka Balzacka,która mi się podobała.Dla mnie osobiście arcydzieło.

Książka wchodzi w skład cyklu „Komedia Ludzka” w ramach którego autor stworzył grubo ponad 100 powieści i opowiadań. W powieści przewijają się bohaterowie wielu innych utworów Balzaca jednak nieznajomość innych pozycji cyklu nie przeszkadza w lekturze. Balzac w większości ze swoich dzieł bierze na warsztat jakąś ludzką pasję, pragnienie bądź cechę osobowości po czym pokazują urosłą do rozmiaru obsesji. W tej powieści Balzac nie ograniczył się jednak tylko do jednej z ludzkich słabości. Mamy więc tu przedstawioną zarówno bezgraniczną miłość żony do męża, która za odpłatę otrzymuje posuniętą wręcz do absurdu mężowską niewierność. Do tego dochodzi chorobliwa nienawiść innych postaci utworu.

Co ważne, zwłaszcza z punktu widzenia prawicy, autor „Komedii Ludzkiej” nie próbuje obarczać społeczeństwa odpowiedzialnością za błędy i ułomności swoich bohaterów. W „Kuzynce Bietce” podobnie jak zresztą w wielu innych dziełach (choćby w opowiadaniu „Poszukiwanie absolutu”) Balzac pokazuje, iż chorobliwe obsesje, zwłaszcza raz już ujawnione nie są do przezwyciężania bez względu na zmiany zachodzące w życiu bohaterów. Ludzkie pragnienie okazuje się być silniejsze niż wysiłki podejmowane przez najbliższych, wstrząsające tragedie czy wreszcie zmiana sytuacji materialnej tak często mylnie brana przez lewicę za główną przyczynę błędów człowieka.

Dla polskiego czytelnika atrakcyjnym smaczkiem będzie również to, iż jednym z głównych bohaterów jest „niby-Polak”, czyli pochodzący z Inflant Wacław. Da to jednak pretekst Balzacowi do rozważań na temat natury typowych Polaków, które w przeważającej części pozostają aktualne również w dzisiejszej rzeczywistości.

Sama konstrukcja powieści różni się nieco od większości z jego utworów. Przede wszystkim jak na Balzaca jest to jedna z dłuższych prac (około 330 stron). Dzięki temu Balzac miał miejsce na szczegółowe odmalowanie głównych aktorów i ich psychologicznych motywacji jak również drobiazgowy opis wszystkich ważniejszych domów i miejsc schadzek oraz kosztu ich prowadzenia.

Tak więc jeżeli ktoś chce sięgnąć po książkę Balzaca licząc na tzw. wartką akcję może się szczerze rozczarować. Jeżeli jednak ktoś chce podczas lektury również się czegoś nauczyć to sięgnięcie po to dzieło będzie dobrym wyborem.

Książka wchodzi w skład cyklu „Komedia Ludzka” w ramach którego autor stworzył grubo ponad 100 powieści i opowiadań. W powieści przewijają się bohaterowie wielu innych utworów Balzaca jednak nieznajomość innych pozycji cyklu nie przeszkadza w lekturze. Balzac w większości ze swoich dzieł bierze na warsztat jakąś ludzką pasję, pragnienie bądź cechę osobowości po czym...