1. Często modlimy się: "Przybądź, Panie, i mi daj, mi pozwól, mi przynieś, mnie pociesz...". Bóg oczywiście przyjdzie, ale nie powinienem zapominać, że jest On odmiennością, a Jego Duch wskaże mi nieznaną dotąd ścieżkę, coś, czego dopiero mam się podjąć, co mnie czeka, czym jeszcze nie jestem. To, że Duch Święty skłania nas ku nowości - dzięki czemu dostrzegamy, że Bóg jest nieodgadniony - oczyszcza naszą przyjaźń. Potrzeba nam uwolnienia od nawyków, które często poskramiają naszą duchowość.
Okazuje się, że niejako oswoiliśmy wizerunek Boga. Myślimy, że wiemy już tak wiele, że nieustannie oczekujemy doświadczenia przyjaźni jako zespolenia. Jednakże Stwórca kryje się również w uciążliwych poszukiwaniach, w trudnym i długotrwałym dążeniu, w bolesnej niepewności. W pewności, że jest odmiennością, nieustępliwą różnicą - że ani nie istnieje we mnie w bezruchu, ani nie znajduje się we mnie na chwilę, nie jest mną. Dzięki temu możemy budować wiarę pod postacią przyjaźni jako ludzie odpowiedzialni i dorośli, a sama więź nie jawi się już jako podążanie przewidywalną drogą ku ukojeniu, lecz jako niekończące się poszukiwanie przyjaciela - Boga.


2. "Wtedy ból zamroczył moje serce. Na cokolwiek patrzyłem, wszędzie widziałem tylko śmierć. Rodzinne miasto stało się dla mnie czymś niemożliwym do zniesienia, dom rodzinny - samym nieszczęściem. Wszystko, co przedtem było nam obu wspólne, teraz, bez niego, zmieniło się w straszną mękę. (...) Trafnie to ktoś powiedział o przyjacielu: "Połowa duszy mej". Odczuwałem to tak, że jego i moja dusza były jedną duszą w dwóch ciałach. Dlatego też przerażało mnie życie, bo nie chciałem przez nie kroczyć, będąc tylko połową siebie. (...)Nie było dla mnie ukojenia ani w pięknych gajach, ani wśród zabaw i śpiewu, ani w wonnych ogrodach, ani na ucztach, {....) ani w książkach i wierszach" - św. Augustyn po stracie przyjaciela

Zwieńczeniem drogi przyjaźni św. Augustyna jest wyznacznik wiary: Tylko taki człowiek bowiem niczego, co jest mu drogie, nie traci, bo wszyscy są mu drodzy wTym, którego utracić nie można". Wszak "prawda - to Ty sam".

3. "Jesteśmy powołani do życia w radości"

4. "Kierkegaard mawiał, że bojaźń to "choroba na śmierć" Niepokój to trawiący nas jad. To paraliżujący nas lęk, niepewność, która przytłacza, uniemożliwia nam istnienie i nie pozwala, by dusza rosła w spokoju i w zgodzie ze sobą. Bojaźń to śmiertelna choroba. Zdrowie duszy to radość. Dlatego znany aforyzm mówi: "Smutny święty to żaden święty". Radość to życiowy termometr'

5. "Świętość nie leży gdzieś z dala od słabości i pokusy, lecz w wewnątrz samej słabości i pokusy. Nie czeka na nas wyłącznie wtedy, gdy przezwyciężymy własną słabość. To właśnie wtedy, gdy jesteśmy słabi, znajdujemy się bliżej niej" - Andre Louf

6. "Błogosławiony jest człowiek, który zna swoje słabości. Błogosławiony, który mówi, jestem nieszczęsny, nędzny, ubogi, ślepy, niemy. Wszak ten, który dostrzega swoje grzechy, jest większy od tego, który modlitwą wskrzesza zmarłych. Ten, który opłakuje własne grzechy przez godzinę, jest większy od tego, który służy całemu światu. Ten, którego uznano za godnego, by oglądał siebie takim, jak jest, jest większy od tego, komu pozwolono oglądać anioły.

1. Często modlimy się: "Przybądź, Panie, i mi daj, mi pozwól, mi przynieś, mnie pociesz...". Bóg oczywiście przyjdzie, ale nie powinienem zapominać, że jest On odmiennością, a Jego Duch wskaże mi nieznaną dotąd ścieżkę, coś, czego dopiero mam się podjąć, co mnie czeka, czym jeszcze nie jestem. To, że Duch Święty skłania nas ku nowości - dzięki czemu dostrzegamy, że Bóg jest...

,,Przyjaciel to nic innego jak połowa mnie samego. To wręcz moje drugie ja. Dlatego powinienem myśleć o nim jak o sobie samym”.

,,Przyjaciele to jednak coś więcej. Sprawiają, że nasze życie rośnie, rozświetla się i zyskuje na szczerości, lekkości i głębokości, oczyszcza się dzięki prawdzie, staje się ciekawsze za sprawą szczypty humoru oraz zawsze dąży ku przyszłości. Przyjaciele dają sercu świadectwo, że zawsze jest jakaś droga i że lepiej kroczyć nią w dobrym towarzystwie”.

,,Przyjaźń to zgoda na fakt, że Bóg nawiedza nas poprzez to, co nam bliskie”.

Wyobrażacie sobie swoje życie bez przyjaciół? Jak ważna jest dla was taka relacja?

Dzięki wydawnictwu @bratnizew miałam okazje poznać kolejną książkę portugalskiego kaznodziei, która tak jak i pozostałe, zawiera ogrom wartościowych treści i wnikliwą analizę aspektów ludzkiego życia - w tym wypadku przyjaźni.

Autor poza swoimi rozważaniami przytacza także liczne, inne źródła i przybliża czytelnika do pojęcia przyjaźni w wymiarze przede wszystkim teologicznym.

Czym tak naprawdę jest relacja Bóg-człowiek? Czy można ją nazwać przyjaźnią?

Język i styl autora z pewnością nie należy do banalnych. To wyjątkowa i nietuzinkowa książka. Myślę, że najpewniej odnajdą się w niej osoby, które lubią rozmyślać i interesują się choć trochę filozofią oraz teologią. Przeczytanie jej zajęło mi troszkę więcej czasu, gdyż aby ją zrozumieć trzeba zatopić się w jej treści i pozwolić sobie czytać bez pośpiechu wtedy z pewnością dostrzeże się to, co autor chciał przekazać.

,,Przyjaciel to nic innego jak połowa mnie samego. To wręcz moje drugie ja. Dlatego powinienem myśleć o nim jak o sobie samym”.

,,Przyjaciele to jednak coś więcej. Sprawiają, że nasze życie rośnie, rozświetla się i zyskuje na szczerości, lekkości i głębokości, oczyszcza się dzięki prawdzie, staje się ciekawsze za sprawą szczypty humoru oraz zawsze dąży ku przyszłości....

José Tolentino Mendonça jest portugalskim kardynałem kościoła rzymskokatolickiego. Ma także wiele innych ciekawych zawodów takich jak: teolog, archiwista, bibliotekarz i najważniejsze - pisarz. Posiada mnóstwo zasług w poezji, esejach, czy sztuce teatralnej. Właśnie w tym roku wydał książkę pt. „Żadna droga nie będzie długa. O przyjaźni".

Jest to typowo religijna książka, w której autor łączy słowo Boże, wiarę chrześcijańską oraz poezję i porównuje je do spraw życia codziennego. „Żadna droga nie będzie długa..." to utwór zagłębiający się w sensie przyjaźni i miłości nie tylko do Boga, ale także do bliźniego. José Tolentino podkreśla, iż w obecnych czasach wiele osób myli pojęcie owej miłości i przyjaźni na każdej płaszczyźnie. Na tym skupia się jego książka. Koncentruje się przede wszystkim na problematyce wiary chrześcijańskiej, pokazując, że Bóg oczekuje od nas innego spojrzenia na miłość. Nie powinno być ono powierzchowne.

Autor przez cały utwór mocno skupia się na roli przyjaźni w religii oraz w naszym życiu. Każdy rozdział książki pozostawia czytelnika z wieloma refleksjami, w szczególności na temat szacunku dla bliźniego. W pierwszej części utworu ukazuje dziewięć przykładów biblijnych przyjaźni, obrazując, ich odmienny charakter.

Jednakże w całym utworze najbardziej spodobał mi się fragment, w którym twórca podkreśla, jak należy zachowywać się w przyjaźni z kimś i czego należy unikać. Co więcej, aby urozmaicić lekturę, w każdym z takich przykładów jest zacytowany jakiś tytuł bądź fragment innej książki, która go obrazuje.

Jeśli chodzi o styl pisania José Tolentino, to nie jest on ani prosty, ani trudny. Momentami trzeba się mocniej skupić, aby zrozumieć faktyczny sens jakiegoś zdania, ale uważam, że książkę mogą czytać zarówno osoby dorosłe, jak i nastolatkowie. Książka wyróżnia się na tle dzisiejszej literatury, bo język w niej zawarty nieco odbiega od typowych współczesnych utworów. Moim zdaniem jest to duży atut. Plusem jest właśnie ta unikatowość, ale także pomysłowe dobranie różnorodnych dzieł oraz świeże spojrzenie na miłość i przyjaźń.

Podsumowując, jest to książka typowo religijna i zdecydowanie najbardziej spodoba się osobom wierzącym. Oczywiście niewykluczone jest, że osobom niewierzącym także ta lektura przypadnie do gustu. Tak jak wcześniej wspomniałam, zmusza ona do refleksji i mocnego zastanowienia się nad swoim postępowaniem w relacjach międzyludzkich.
H.L.
Szkolny Klub Recenzenta

José Tolentino Mendonça jest portugalskim kardynałem kościoła rzymskokatolickiego. Ma także wiele innych ciekawych zawodów takich jak: teolog, archiwista, bibliotekarz i najważniejsze - pisarz. Posiada mnóstwo zasług w poezji, esejach, czy sztuce teatralnej. Właśnie w tym roku wydał książkę pt. „Żadna droga nie będzie długa. O przyjaźni".

Jest to typowo religijna książka,...