Kolejna książeczka o detektywie - tym razem psim. Tytus chodzi na dwóch łapach i ubiera się jak Sherlock Holmes. Zagadkę zjedzonych kulek wołowych rozwiązuje od razu. Kolejne śledztwo jest bardziej zawiłe - ukradziono cenny portret pudla - medalisty warty milion. Czy Tytusowi uda się go odnaleźć? Ilustracje są oszczędne i jakby niedokończone. Czy spodoba się maluchom rozpoczynającym czytanie?

Kolejna książeczka o detektywie - tym razem psim. Tytus chodzi na dwóch łapach i ubiera się jak Sherlock Holmes. Zagadkę zjedzonych kulek wołowych rozwiązuje od razu. Kolejne śledztwo jest bardziej zawiłe - ukradziono cenny portret pudla - medalisty warty milion. Czy Tytusowi uda się go odnaleźć? Ilustracje są oszczędne i jakby niedokończone. Czy spodoba się maluchom...

Przygody Tytusa są super, czytałam tą książkę 15 razy.

Polecam przeczytać .

I polecam przeczytać ine części Tytusa .

Przygody Tytusa są super, czytałam tą książkę 15 razy.

Polecam przeczytać .

I polecam przeczytać ine części Tytusa .

Tytus to psi detektyw, który mnie osobiście kojarzy się z jedną z wizji Holmesa w tym swoim ubranku :)
W ostatni wtorek Tytus wytropił nieznośnego Pazurka, kota sąsiada z parteru, kiedy ten w bezczelny sposób wyjadł mu kulki wołowe z miski. I na dodatek nijak nie chciał się do tego przyznać, tylko nawijał jak makaron na uszy, znaczy kłamał!
Teraz mamy kolejny wtorek... tyle że tym razem nic się nie dzieje... Tytus się nudzi... Aż tu nagle wprost z deszczowej pogody, w kaloszach i pod parasolem zjawia się kolejna sprawa niecierpiąca zwłoki. Oto pudel Koko Roztropek potrzebuje pomocy, gdyż zaginął obraz w złotej ramie z podobizną wuja-medalisty. A to nie taki zwykły obraz, lecz wart milion!
Nie zdradzę Wam gdzie, jak i czy w ogóle Tytusowi uda się rozwikłać zagadkę zaginionej podobizny, ale wspomnę tylko że wśród podejrzanych pada nazwisko rabusia Kornela Makutry...

Mało tekstu, ogromne ilustracje zdobiące każdą stronę a zwracające uwagę dziecka małą ilością barw (oprócz czerni i bieli znajdziemy tutaj wyłącznie róż i błękit) to po raz kolejny cechy charakterystyczne książeczek z serii "Czytam sobie". Moja pięciolatka miała już okazję poznać Tytusa ("Tytus w cyrku"),jednak tamten nie przypadł jej do gustu. Myślałam, że to może sama postać detektywa ma w sobie coś, czego moje dziecko nie polubiło. Ale okazuje się, że poszukiwanie obrazu jest zwyczajnie ciekawsze. Ot, tamta historia była nudna.
Serdecznie polecam tę książeczkę rodzicom kilkulatków, które potrafią już czytać na tyle, że poradzą sobie z poziomem 2.

Tytus to psi detektyw, który mnie osobiście kojarzy się z jedną z wizji Holmesa w tym swoim ubranku :)
W ostatni wtorek Tytus wytropił nieznośnego Pazurka, kota sąsiada z parteru, kiedy ten w bezczelny sposób wyjadł mu kulki wołowe z miski. I na dodatek nijak nie chciał się do tego przyznać, tylko nawijał jak makaron na uszy, znaczy kłamał!
Teraz mamy kolejny wtorek... tyle...

Szału nie było, ale szybko się czytało. Do nauki czytania w sam raz ;)

Szału nie było, ale szybko się czytało. Do nauki czytania w sam raz ;)

Dość dużo czasu zajęło córce przeczytanie tej książki. Nie jestem pewna, czy ogarnęła całość. Chyba jeszcze trochę za gruba książeczka jak na (prawie) siedmiolatkę.

Dość dużo czasu zajęło córce przeczytanie tej książki. Nie jestem pewna, czy ogarnęła całość. Chyba jeszcze trochę za gruba książeczka jak na (prawie) siedmiolatkę.

Moim zdanie, najgorsza z tej serii.

Moim zdanie, najgorsza z tej serii.

Dużo trudnych słów...

Dużo trudnych słów...

Jaka sprawa, taki detektyw.

Jaka sprawa, taki detektyw.

Prosta, przyjemna i ślicznie ilustrowana.

Prosta, przyjemna i ślicznie ilustrowana.