Holokaust był straszy - co do tego nie ma wątpliwości. Czytając książkę po raz kolejny przypomniałem sobie ten termin oraz tragiczne emocje z nim związane. Myślę, że ludzkość nigdy nie powinna o tym zapomnieć.
Lektura zajmuje jedynie kilka godzin, każde opowiadanie szybko się zaczyna, jak i szybko się kończy. Każde z nich jest takie samo. Pomimo podzielenia tego na krótkie opowiadania, czuje się jakby to wszystko była całość. I to jest właśnie takie miałkie. Uwielbiam zbiory opowiadań, a ta książka mojego uwielbienia nie zaspokoiła w ogóle.
Jeśli miałbym oddzielić tą warstwę tragizmu opowiadanych historii i skupić się jedynie na formie pisania to oceniam to bardzo przeciętnie. Może komuś innemu przypada do gustu pisanie w taki sposób, mnie odrzucało i budziło niechęć do skupienia się na opowiadanej historii.Książka przyciągnęła mnie tym, że została nominowana do Literackiej Nagrody Nike - i już wiem, że zbytnio nie wpływa to na jakość książki.
Opowiadanie o strasznych, budzących strach rzeczach nie powinno być dobrze ocenianie, ważna jest jakość przekazu.
Jak każda książka, ta też coś we mnie pozostawiła, lecz jest to ziarnko piasku przy chociażby całej piaskownicy , jaką stworzył w mojej głowie "Ptasiek".

Holokaust był straszy - co do tego nie ma wątpliwości. Czytając książkę po raz kolejny przypomniałem sobie ten termin oraz tragiczne emocje z nim związane. Myślę, że ludzkość nigdy nie powinna o tym zapomnieć.
Lektura zajmuje jedynie kilka godzin, każde opowiadanie szybko się zaczyna, jak i szybko się kończy. Każde z nich jest takie samo. Pomimo podzielenia tego na krótkie...