Carrie Soto Is Back

Lubię sprawdzony styl pisarki. Dynamiczny, żywy, wciągający. Jednak to, jak dla mnie, najsłabsza z jej książek. A może po prostu tematyka nie dla mnie. Choć bronię się przed takim podsumowaniem, bo przecież w czytaniu o to też chodzi, by poznawać dziedziny życia, światy i przeżycia obce dla nas, często niepojęte. Więc chyba nie w tym tkwi problem. Mam wrażenie, że sprowadzenie historii opowiadającej o powrocie byłej mistrzyni tenisowej do gry po kilkuletniej przerwie,do naprzemiennych relacji z meczów, treningów i rozmów motywacyjnych głównej bohaterki z jej ojcem trenerem, odebrało jej cały potencjał. Potencjał na dobrą powieść o walce o swoje marzenia, pokonywaniu trudności i poświęceniu. Do tego trudno było mi polubić główną bohaterkę, choć nigdy brak sympatii dla bohaterów nie był dla mnie przeszkodą w uznawaniu wartości tego co czytam. Nie podejrzewałam, że jakąś powieść autorki odbiorę jako nudną. No to to jest ten pierwszy raz.

Lubię sprawdzony styl pisarki. Dynamiczny, żywy, wciągający. Jednak to, jak dla mnie, najsłabsza z jej książek. A może po prostu tematyka nie dla mnie. Choć bronię się przed takim podsumowaniem, bo przecież w czytaniu o to też chodzi, by poznawać dziedziny życia, światy i przeżycia obce dla nas, często niepojęte. Więc chyba nie w tym tkwi problem. Mam wrażenie, że...

Pomimo mojej dość ograniczonej wiedzy na temat tenisa, Carrie Soto naprawdę mnie pochłonęła.

Pomimo mojej dość ograniczonej wiedzy na temat tenisa, Carrie Soto naprawdę mnie pochłonęła.

Pojęcia tenisowe nie są mi obce. Lubię oglądać ten sport i trochę się na nim znam. Dlatego stwierdziłam, że aby zapoznać się z twórczością Taylor Jenkins Reid przeczyranie „Carrie Soto powraca” będzie dobrym wyborem.
Carrie Soto to w połowie Amerykanka, a w połowie Argentynka. Urodziła się i mieszka w USA, a gdy była małą dziewczynką w wypadku samochodowym straciła matkę. Od tego momentu wychowywał ją tylko ojciec Javier Soto, który ukierunkował jej życie na tenis. W latach 80-tych XX wieku Carrie dominowała na kortach tenisowych. Była najlepsza. Zdobyła 20 tytułów wielkoszlemowych przed erą open, a przed rokiem 1990 przeszła na sportową emeryturę. Sądziła, że nikt nigdy nie pokona jej rekordu. Jednak w 1994 roku Nikki Chan wyrównała jej rekord i stanęła przed szansą ustanowienia własnego. Carrie nie zamierza jaj na to pozwolić. Postanawia wrócić na jeden sezon i odzyskać tenisowy tron. Jednak czy rekord jest tego warty?
Wcale nie jestem zdziwiona, że nikt w tourze nie lubił Carrie. Była bardzo zarozumiała i przekonana o swojej wyższości. Rozumiem, że aby zostać sportowcem i odnosić sukcesy należy mieć twardy charakter. Jednak nie mogę oprzeć się wrażeniu, że Carrie podczas swojej wielkiej kariery sportowej była okropna. Nastawiona na sukces raniła wszystkich. Jej ojciec, który wychowywał ją samotnie po śmierci żony wpoił jej, że musi być najlepsza. Potem, gdy dziewczyna chciała osiągnąć więcej to próbował przekonać, że to, co ma to też sukces, ale już było za późno. Carrie stała się machiną do dojścia na szczyt. Media nadały jej przydomek „Siekiera”, bo zarówno na korcie jak i w życiu prywatnym nie brała jeńców. Nic dziwnego, że w tourze czy poza nim nie miała przyjaciółek.
Cała powieść ma za zadanie pokazać, że w człowieku następują zmiany, że da się zmienić, a także, że ograniczenia istnieją tylko w naszych głowach. Jednak osobiście nie przekonała mnie zmiana Carrie. Było to do przewidzenia, chociaż obstawiałam inne zakończenie. Mimo to nie wywarła na mnie ta książka, aż tak dużego wrażenia jak sądziłam, że może.
Dam szanse autorce, bo to może była po prostu wpadka i inne jej książki mnie oczarują.
"Wszystko, co osiągamy jest ulotne. Mamy to, a w następnej sekundzie to coś znika." ~ Taylor Jenkins Reid, Carrie Soto powraca, Poznań, 2022, s. 215.

Pojęcia tenisowe nie są mi obce. Lubię oglądać ten sport i trochę się na nim znam. Dlatego stwierdziłam, że aby zapoznać się z twórczością Taylor Jenkins Reid przeczyranie „Carrie Soto powraca” będzie dobrym wyborem.
Carrie Soto to w połowie Amerykanka, a w połowie Argentynka. Urodziła się i mieszka w USA, a gdy była małą dziewczynką w wypadku samochodowym straciła matkę....

Naprawdę chciałam żeby mi się podobało, ale nie do końca rozumiem tę pozycję. Tenis owszem, wspaniała gra i sport, ale czy aż tak żeby pisać o tym książkę? Taką, która w zasadzie polega w większości na opisach starć bohaterki z konkurentkami. Na opisach jej rozterek, bo zapragnęła w swej pysze i arogancji coś udowodnić światu. Nie przekonuje mnie ta fabuła, dobrnelam do końca, ale bez entuzjazmu.

Naprawdę chciałam żeby mi się podobało, ale nie do końca rozumiem tę pozycję. Tenis owszem, wspaniała gra i sport, ale czy aż tak żeby pisać o tym książkę? Taką, która w zasadzie polega w większości na opisach starć bohaterki z konkurentkami. Na opisach jej rozterek, bo zapragnęła w swej pysze i arogancji coś udowodnić światu. Nie przekonuje mnie ta fabuła, dobrnelam do...

Carrie - arogancka dziewczyna, która wmówiła sobie, że musi wygrać wszystko. Nie może przeżyć tego, że ktoś pobił jej rekord i wieku 37 lat wraca na kort.

Im dłużej o tym myślę, to jej zachowanie było po prostu niemiłe, może nawet toksyczne. Obwinia ojca jako dorosła, mimo że nie zrobiła nic ze sobą i nie pracowała nad mentalem, póki ktoś jej nie zmusił.

Przewidziałam dosłownie wszystko, przez co nie mogę jej wysoko ocenić. Dramatyczna scena na końcu zawarła może jedno wzruszające zdanie. Oczywiście zmusza do refleksji na temat ambicji, rodziny, czy miłości, ale raczej wersja light.

Samo to, że pierwsze 100 stron to powrót do przeszłości też było dla mnie zbyt przedłużone. Ciekawe były relacje meczów, aż mam ochotę obejrzeć jakiś mecz.

Na pochwałę zasługuje kreacja postaci. Ponownie u autorki nie ma przesady. Nakreśla kilka głównych i pobocznych i nie wrzuca nam niepotrzebnych informacji. Czy zapomnę o Carrie i jej rekordzie? Niestety tak.

Carrie - arogancka dziewczyna, która wmówiła sobie, że musi wygrać wszystko. Nie może przeżyć tego, że ktoś pobił jej rekord i wieku 37 lat wraca na kort.

Im dłużej o tym myślę, to jej zachowanie było po prostu niemiłe, może nawet toksyczne. Obwinia ojca jako dorosła, mimo że nie zrobiła nic ze sobą i nie pracowała nad mentalem, póki ktoś jej nie zmusił.

Przewidziałam...

ktos w recenzji napisal ze chcialby byc jak carrie gdy dorosnie i ja podpisuje sie pod tymi słowami

ktos w recenzji napisal ze chcialby byc jak carrie gdy dorosnie i ja podpisuje sie pod tymi słowami

Carrie Soto skradła moje serce. To był mój pierwszy raz z tą aurorką i na pewno nie ostatni. Ta biografia (niestety fikcyjnej postaci) tak bardzo mnie wciągnela że zarwalam dla niej noc. Chciałabym powiedzieć też że nie znam się totalnie na tenisie ale to nie przeszkodziło mi w dobrej zabawie. 🫶🏼🎾💖

Carrie Soto skradła moje serce. To był mój pierwszy raz z tą aurorką i na pewno nie ostatni. Ta biografia (niestety fikcyjnej postaci) tak bardzo mnie wciągnela że zarwalam dla niej noc. Chciałabym powiedzieć też że nie znam się totalnie na tenisie ale to nie przeszkodziło mi w dobrej zabawie. 🫶🏼🎾💖

Jestem chyba jedną z nielicznych osób, którą ta książka wynudziła i w ogóle mnie nie wzruszyła.

Początek był naprawdę ciekawy i wciągający, ale kiedy przechodzimy do momentu, w którym główna bohaterka ponownie wraca na kort, pojawiały się w kółko te same opisy. Albo mamy mecz, albo trening, albo analizowanie meczu lub przeciwników. I twierdzę to jako osoba, która lubi tenis i go ogląda, a nawet dla mnie to było za dużo. Mam wrażenie, że w ogóle nie poznajemy tytułowej bohaterki z innej stroni niż jej jako zawodowej tenisistki. Poza tym brakowało mi jakiegoś plot twistu lub jakiejkolwiek tajemnicy. Tu mamy wszystko jasne od początku do końca.

Wątek romantyczny też taki sobie. Podobało mi się tylko pokazanie relacji między Carrie, a jej ojcem.

Nie jest to najgorsza książka jaką przeczytałam, ale jak dla mnie za nudna.

Jestem chyba jedną z nielicznych osób, którą ta książka wynudziła i w ogóle mnie nie wzruszyła.

Początek był naprawdę ciekawy i wciągający, ale kiedy przechodzimy do momentu, w którym główna bohaterka ponownie wraca na kort, pojawiały się w kółko te same opisy. Albo mamy mecz, albo trening, albo analizowanie meczu lub przeciwników. I twierdzę to jako osoba, która lubi...

Jestem wielką fanką fikcyjnych biografii Taylor Jenkins Reid. Naprawdę jej wierzę. Świetni bohaterowie, napięcie, sportowe emocje, wciągająca historia. Bardzo polecam

Jestem wielką fanką fikcyjnych biografii Taylor Jenkins Reid. Naprawdę jej wierzę. Świetni bohaterowie, napięcie, sportowe emocje, wciągająca historia. Bardzo polecam

Najlepszą rzeczą w tej książce jest ta wielka determinacja na punkcie tenisa i wygranej ze strony Carrie po prostu uwielbiam zdecydowanie warto przeczytać po prostu wciąga 🎾❤️😄

Najlepszą rzeczą w tej książce jest ta wielka determinacja na punkcie tenisa i wygranej ze strony Carrie po prostu uwielbiam zdecydowanie warto przeczytać po prostu wciąga 🎾❤️😄