Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzy siostry, zbrodnie i dużo przelanej krwi.

„Jeśli mnie zranisz, nie będę płakać. Zranię cię tak samo albo gorzej”
Czyżby? Może w drugim tonie, bo póki co sytuacja jest dosyć niejasna.

Niestety nie przypadła mi do gustu. Jedyne co jestem w stanie szczerze pochwalić to kreacja świata magii, ale chyba jedynie na poziomie kulinarnym, gdyż akcja i tak rozgrywa się na dosyć luźno opisanych przestrzeniach. Od początku wiadomo jak się skończy, końcowy plot-twist też był dla mnie raczej przewidywalny. Najgorsza nade wszystko jest kreacja głównej bohaterki, której imienia nie mogłam zapamiętać przez 3/4 książki. Ale oto jest Jude. Jude, która doświadcza okropnych zastraszań ze strony elfów, a mimo to i tak chce się z nimi bratać. Ma być kreowana na inteligentną i przebiegłą a rozwalą ją jeden dotyk Cardana. Nie widzę w tym żadnej autentyczności. Tak wiem, że to fantastyka, ale można prowadzić takie wątki lepiej. Jest poruszany wątek nienawiści do Madoka, ale jakoś i tak kolorowo żyje kilka lat na dworze, a dopiero gdy ze sfery wyższej ją zauważa, to zaczyna marzyć o klątwie. Trochę to wszystko próbuje być szekspirowskie.

Istotne jest też tłumaczenie. Na początku nie mogłam tego w ogóle czytać. Udało się znaleźć kilka błędów językowych. Wyglądało to nieco jakby wydawnictwu zależało na tym, aby szybko wydać popularną zagranicą powieść.

Przynajmniej według mnie jest wiele innych pozycji z literatury fantastycznej wartej do przeczytania i po prostu nie warto kierować się trendami.

Trzy siostry, zbrodnie i dużo przelanej krwi.

„Jeśli mnie zranisz, nie będę płakać. Zranię cię tak samo albo gorzej”
Czyżby? Może w drugim tonie, bo póki co sytuacja jest dosyć niejasna.

Niestety nie przypadła mi do gustu. Jedyne co jestem w stanie szczerze pochwalić to kreacja świata magii, ale chyba jedynie na poziomie kulinarnym, gdyż akcja i tak rozgrywa się na...

Wiadomo, że przestarzała, ale miło było powspominać i powtórzyć podstawowe informację.

Wiadomo, że przestarzała, ale miło było powspominać i powtórzyć podstawowe informację.

Opowieść o tym jak główny bohater, Joe traci wszystko, nawet chęci do życia. Z kolejnej próby samobójczej ratuje go tajemnicza istota - Gumming. Czy szansa, którą otrzymał jest w ogóle prawdziwa i odmieni jego los?

To moja trzecia przeczytana powieść Philipa K. Dicka, znanego ze swojego niebanalnego rezonawania ze światem. Moja ulubiona anegdota z nim związana to to, że bał się Lema i myślał, że on nawet nie istnieje, tylko jest wytworem komunizmu. Dorobek literacki Dick ma mówiąc krótko - spory, jednak jego pozycje porównując je ze współczesnym science fiction krótkie.

Wracając do „Druciarza galaktyki”, narracja prowadzona jest trzecioosobowo, lecz ze szczególną uwagę na postać Joe i jego wyborów. Typowo dla Dicka mamy tu mnóstwo rzuconych myśli, które w żaden sposób nie są rozwinięte. Bo i po co? Autor napisał tylko to co było dla niego interesujące, dlatego jest to bardziej fiction niżby science. Najbardziej podobały mi się „opisy” głębin wodnych oraz działanie Księgi.

A Joe? Kim on jest? Zajmuje się ceramiką i można by przypuszczać, że dowiemy się o tym czegoś więcej lub, że jest to kluczowe dla fabuły. I tak i nie.

Ogromny plus za kreacje świata, bo mimo oszczędności w słowach, mamy zarys planety i wierzeń jej mieszkańców. Dodatkowo motyw Fausta. Krótki, oczywiście, ale zawsze jest urozmaiceniem dla opowieści. Świat Dicka to świat niemożliwej abstrakcji i właśnie tego należy się spodziewać sięgając po tę pozycję.

Opowieść o tym jak główny bohater, Joe traci wszystko, nawet chęci do życia. Z kolejnej próby samobójczej ratuje go tajemnicza istota - Gumming. Czy szansa, którą otrzymał jest w ogóle prawdziwa i odmieni jego los?

To moja trzecia przeczytana powieść Philipa K. Dicka, znanego ze swojego niebanalnego rezonawania ze światem. Moja ulubiona anegdota z nim związana to to, że...