Bobby Fischer kontra reszta świata

Godzina piąta. Bobby jeszcze nie przyjechał. Modląc się cicho, Schmid uruchomił zegar. Pięć po piątej… Osiem po piątej… Spasski spacerował z napiętą twarzą. Od ponad dwóch tygodni tolerował zniewagi Bobby’ego i naruszenia przepisów. A teraz, mniej niż dwie godziny po tym, jak uratował mecz, zgadzając się grać w tej absurdalnej małej salce, Bobby znowu się spóźniał. Nieznośna obraza! Drzwi się nagle otworzyły i Bobby wparował do środka. Rozpęd poniósł go parę metrów w głąb sali, zanim cokolwiek zobaczył. Wtenczas skręcił w stronę Schmida i stołu do gry. Miał szarą skórę i zapadnięte policzki. Schmid wyszedł naprzeciw i uścisnął Bobby’emu rękę. Uprzejmie, lecz nieco sztywno, Spasski również się z nim przywitał. Ręka Bobby’ego była zwiotczała. – Witaj, Bobby. – A, cześć, cześć. Kiedy Spasski powiesił marynarkę na oparciu swojego krzesła, telewizja wewnętrzna zaczęła transmisję. W głównej sali ponad tysiąc osób obserwowało ekran nad sceną. Gdy Spasski pojawił się na ekranie, podniosły się powitalne okrzyki. Po dziesięciu sekundach w zasięgu kamery znalazł się Bobby i powitały go okrzyki podobnej głośności, zmieszane z buczeniem. Obaj gracze usiedli. Spasski zagrał pionkiem na d4. Bobby odpowiedział ruchem skoczka na f6. W tym momencie obraz stał się niezrozumiały. Bobby zaczął pokazywać na coś i gwałtownie gestykulować. Następnie uciekł z pola widzenia kamery. Schmid podążył za nim. Wtedy Spasski także zniknął z ekranu. Pomruk przeszedł przez widownię. Co tam się działo? Mnóstwo. Po tym, jak Bobby zrobił ruch, spojrzał w górę i zobaczył tobołek z koca na ścianie, z którego wyglądał obiektyw. – Co tam robi ta kamera? Schmid wytłumaczył, że to jest tylko monitor telewizji wewnętrznej. – Nie! Nie! – krzyczał Bobby. – Mówiłem, żadnych kamer! Po czym ruszył szybko, żeby wydostać się poza zasięg kamery. – Bobby! Bądź cicho! Proszę! – błagał Schmid. – Partia już się zaczęła! Bobby odwrócił się gniewnie. – Zamknij się, Lothar!

Godzina piąta. Bobby jeszcze nie przyjechał. Modląc się cicho, Schmid uruchomił zegar. Pięć po piątej… Osiem po piątej… Spasski spacerował z...

Kiedy podeszli do limuzyny, Bobby poprosił Dubinsky’ego, żeby otworzył bagażnik, bo chciał schować zegar, który właśnie kupił, do jednej z walizek. Dubisky wysiadł i wytłumaczył, że walizek już nie ma w bagażniku. – Przenieśliśmy je do tamtego kombi linii lotniczych. – Co? – prychnął Bobby. – Przenieśliście moje rzeczy bez pozwolenia? – Obrócił się do Saidy’ego. – To nie jest w porządku. Saidy zgodził się nerwowo, w tym momencie trudno było zrobić cokolwiek innego. – Jak śmieliście! – Bobby naskoczył na Dubinsky’ego. – Jak śmieliście zabrać mój bagaż bez mojego pozwolenia! Dubinsky próbował spokojnie wyjaśnić sytuację, ale Bobby nie chciał słuchać, był wściekły i zaczął Dubinsky’emu wymyślać. – Słuchaj pan – powiedział Dubinsky głosem ciepłym od obietnicy uduszenia. – Lepiej zamknij pan jadaczkę. Bo jak nie, to sam to zrobię. Powiedz pan jeszcze jedno słowo, to się przekonasz! Saidy spanikował. Gdyby Dubinsky walnął Bobby’ego, to Bobby mógłby polecieć z powrotem do Kalifornii. – I jeszcze coś ci powiem – ciągnął Dubinsky. – Może jesteś geniuszem w szachach, ale we wszystkim innym jesteś zwykły cymbał. Wściekłość Bobby’ego zaczęła ustępować. Wyobrażał sobie siebie jako szefa sztorcującego pracownika, a tu nagle sytuacja się odwróciła. Wycofał się ostrożnie ku azylowi limuzyny. – Ja! – Dubinsky krzyczał za nim. – Ja jestem geniuszem we wszystkim! To, co zrobiłem z twoimi bagażami, było w porządku. Zrobiłem to na polecenie człowieka, który mi płaci. I nie ty nim jesteś! Dubinsky wciąż dawał Bobby’emu do wiwatu, kiedy Bobby chował się do limuzyny. – Ten człowiek jest niebezpieczny! – powiedział do Saidy’ego. – Kim on jest? Wygląda na obcokrajowca. Saidy, który jest łudząco podobny do Abdula Bulbula Ameera z filmu animowanego, powiedział uspokajająco: – Masz rację. Nie potrzebujemy tutaj żadnych obcych.

Kiedy podeszli do limuzyny, Bobby poprosił Dubinsky’ego, żeby otworzył bagażnik, bo chciał schować zegar, który właśnie kupił, do jednej z w...

Nieogolony i wymizerowany, Tony Saidy wszedł do kuchni, powłócząc nogami, trochę przed dziesiątą rano w piątek. Czuł się jak bohater horroru przyklejony taśmą do bomby zegarowej. Ostatni samolot, jakim Bobby mógłby zdążyć na mecz, odlatywał w sobotę o dziewiątej wieczorem. W jakiś sposób w ciągu następnych trzydziestu czterech godzin ktoś musiał „wyciągnąć Bobby’emu głowę z dupy”, jak to ujął Indridason. W czwartek ta robota okazała się za trudna dla siedmiu ludzi. Teraz wszystko zależało od Tony’ego Saidy’ego. Co gorsza, Bobby był dopiero drugim ciężkim kłopotem, z którym Tony musiał sobie poradzić. Fred Saidy, ojciec Tony’ego, znany librecista z Broadwayu, który napisał libretta takich musicali jak „Jamaica”, „Bloomer Girl” i „Finian’s Rainbow”, miał poważne problemy z nerkami, ale nie chciał iść do szpitala. Zadaniem Tony’ego było pokonać jego opór i wsadzić go do karetki. I to szybko. – Śniadanie? – zapytała matka Tony’ego. Marie Saidy była pełną wigoru, korpulentną kobietą z dużymi, orzechowymi oczami, które zwykle się skrzyły, ale teraz były matowe od troski i zmęczenia. Była utalentowaną kucharką, więc propozycji śniadania nie należało traktować lekko. Jednak Tony nie potrzebował śniadania. On potrzebował pomocy. Kogo mógłby zrekrutować w tak krótkim czasie? Edmondsona, Lombardy’ego, Marshalla? Prędzej czy później wszyscy mogą się przydać, ale w tej chwili Tony potrzebował kogoś, kto radośnie powita Bobby’ego, kiedy zejdzie na dół, obejrzy z nim Lawrence’a Welka w telewizji, wyciśnie mu szklankę świeżego soku pomarańczowego dwa albo trzy razy dziennie. Tony’emu potrzebna była pomoc rodziny. Jako syn i jako lekarz chciał, żeby uwaga jego rodziny była skoncentrowana na Fredzie Saidym, ale co zrobić z Bobbym? Jakby go umieścić w motelu, mógłby wsiąść w pierwszy lepszy samolot do Kalifornii. Z poczuciem winy Tony zapytał matkę, co by powiedziała, gdyby Bobby został do sobotniego wieczoru.

Nieogolony i wymizerowany, Tony Saidy wszedł do kuchni, powłócząc nogami, trochę przed dziesiątą rano w piątek. Czuł się jak bohater horroru...