Kłamałabym gdybym napisała, że mam doświadczenie w gastronomii. W sumie 2 lata klepania to żadne doświadczenie. Natomiast jakieś tam pojęcie mam i wiem z czym to się mniej- więcej je. I po tym zdaniu autor (przynajmniej tak wnioskuję) kazałby mi "spierdalać z jego kuchni dalej niż mnie moje koślawe nogi poniosą".
O co więc chodzi w tej książce? No chodzi o to, że jest w sumie trochę niewiarygodna. Bo jakoś nie mogę sobie wyobrazić, żeby ktoś miał aż tak zmienną filozofię życiową, żeby w jednym akapicie opiewać zbawienne działanie kokainy, równocześnie dając do zrozumienia, że narkotyki to zło. No shit, Sherlock.
Co do samego meritum. Nie znajdziecie tu wiele "kuchennych przekrętów", które tak szeroko zapowiada okładka. Jest to raczej luźna biografia, a właściwie opis "drogi do sukcesu", jeżeli można to tak nazwać. Ale ja rozumiem, hasło "w tej książce odpowiem twierdząco na wasze domysły, że 'mocno wysmażony' to jakiekolwiek gówno, które akurat mi zalega w chłodziarce" się sprzeda. No i się sprzedało. Gratuluję.
Styl pisania- ok, chociaż jak dla mnie troszkę za mało w tym wszystkim kulminacji. Jak już prawie, prawie jest wciągająca, to nagle BEM i opis nieba. Ech.
Da się czytać, ale dla gastrofilów będzie raczej luźną opowiastką o ich pracy niż książką, do której będą mogli się uśmiechnąć i pomyśleć "cholera, no tak właśnie robimy, ale z nas podłe skurwysyny".

Kłamałabym gdybym napisała, że mam doświadczenie w gastronomii. W sumie 2 lata klepania to żadne doświadczenie. Natomiast jakieś tam pojęcie mam i wiem z czym to się mniej- więcej je. I po tym zdaniu autor (przynajmniej tak wnioskuję) kazałby mi "spierdalać z jego kuchni dalej niż mnie moje koślawe nogi poniosą".
O co więc chodzi w tej książce? No chodzi o to, że jest w...