"Dziady" Adama Mickiewicza to jedna z moich ulubionych książek (tuż obok "Sklepów cynamonowych") to dzieło, które jest bardzo bliskie mojemu sercu, które bezgranicznie podziwiam i które umiem cytować (włączając w to całą Wileką Improwizację). Ten dramat romantyczny to pełnia literatury polskiej w tym okresie, idealny przykład wszyskich idei romantyków i ich wierzeń (np.: w dusze bliżniacze). Sądzę, że ten utwór jest lepszy od "Pana Tadeusza" i to ten dramat powinno się nazywać epopeją narodową. "Dziady" to książka, której główne wątki osnute są wokół tematu metafizycznego- spotkań umarłych z żywymi, pomocy niesionej przez ludzi na ziemi, duszom, które cierpią męki czyśćcowe. I tym włśnie zaczyna się cały dramat- obrzędem odprawianym w nocy z pierwszego na drugiego listopada. W całym utworze świat żywych łączy się ze światem duchów, tutaj ludzie są w stanie rozmawiać z widmami po użyciu odpowiedniej klątwy, tutaj anioły i diabły jawnie paradują po świecie, tutaj z grobów powstają upiory, a dusze są w stanie rozłączyć się z ciałem, tutaj wreszcie- ludzie są w stanie wieszczyć i przewidywać przyszłość. W świecie wykreowanym przez Mickiewicza, wszystko ma podwójny sens, a sfery sacrum nie można rozdzielić od profanum. To zamknięta całość, w której każda, nawet najmniejsza rzecz ma swoje miejsce we wszechświecie i swój niepowtarzalny sens. "Dziady" to także świetnie wykreowane postacie; kluczem do ich zrozumienia są realia epoki i sam życiorys autora. Widmo-Gustaw-Konrad mają więcej wspólnego z Mickiewiczem niż się wydaje. Warto też zwrócić uwagę na to w jak piękny i kunsztowny sposób pisze autor.

"Dziady" Adama Mickiewicza to jedna z moich ulubionych książek (tuż obok "Sklepów cynamonowych") to dzieło, które jest bardzo bliskie mojemu sercu, które bezgranicznie podziwiam i które umiem cytować (włączając w to całą Wileką Improwizację). Ten dramat romantyczny to pełnia literatury polskiej w tym okresie, idealny przykład wszyskich idei romantyków i ich wierzeń (np.: w...