Niezwykle ciekawa powieść, której główny bohater zostaje Uświadomiony, że jest jedynie postacią literacką, i to istniejącą w trzech różnych światach. Sporo intrygujących zabiegów formalnych oraz dyskusji na temat roli Autora i jego dzieła, a także nawiązań do innych tekstów kultury, od Truman Show i Matrixa do Philipa Dicka. Aż chciałoby się, żeby całość była jeszcze bardziej rozbudowana. Polecam gorąco.

Niezwykle ciekawa powieść, której główny bohater zostaje Uświadomiony, że jest jedynie postacią literacką, i to istniejącą w trzech różnych światach. Sporo intrygujących zabiegów formalnych oraz dyskusji na temat roli Autora i jego dzieła, a także nawiązań do innych tekstów kultury, od Truman Show i Matrixa do Philipa Dicka. Aż chciałoby się, żeby całość była jeszcze...

"Napisany człowiek" Mateusza Barczyka, to powieść osadzona w kilku światach. Mamy współczesność, średniowiecze oraz przyszłość. Główny bohater, Gabriel, posiada niesamowite zdolności i swobodnie między tymi trzema rzeczywistościami wędruje. W każdej z nich ma bliskie osoby, pracę, można powiedzieć, że normalne życie. Z czasem jednak to, co początkowo wydaje się być przywilejem, staje się przekleństwem.

Do tej pory nie czytałam zbyt wiele fantastyki, jednak z czystym sumieniem mogę polecić tę lekturę. Wciągnęła mnie od pierwszej strony. Początkowo forma wydaje się być nieco chaotyczna, jednak to wszystko ma sens i swoje uzasadnienie. Podobała mi się głębia psychologiczna postaci, ich rozkminy i relacje.

"Napisany człowiek" Mateusza Barczyka, to powieść osadzona w kilku światach. Mamy współczesność, średniowiecze oraz przyszłość. Główny bohater, Gabriel, posiada niesamowite zdolności i swobodnie między tymi trzema rzeczywistościami wędruje. W każdej z nich ma bliskie osoby, pracę, można powiedzieć, że normalne życie. Z czasem jednak to, co początkowo wydaje się być...

Przyznaję, że do „Napisanego człowieka” bardziej zachęciła mnie notka o autorze niż sam opis fabuły. Mateusz P. Barczyk to młody pisarz, fan fantastyki i miłośnik teatru. Dzielę z nim te zainteresowania i są one wyraźnie widoczne w „Napisanym człowieku”.
Fabuła toczy się w trzech światach - współczesnym, przyszłym i przypominającym czasy średniowiecza. W każdym z nich głównym bohaterem jest ta sama osoba, czyli Gabriel, a jego partnerka z zawodu jest aktorką.

Uważam, że autor zaprezentował sporo ciekawych pomysłów. Połączenie trzech światów przy pomocy tej samej postaci, magiczne pastylki cofające czas, a przede wszystkim idea bezpośredniego dialogu pisarza z bohaterem - to wszystko brzmi naprawdę dobrze. Niestety, styl autora nie pozwolił mi się tym szczerze cieszyć. Kreacja świata przedstawionego nie była do końca udana - dobry pomysł na trójpodział zniszczony został przez niedostateczne opisanie rzeczywistości bohaterów. Uniemożliwiło to również poznanie ich charakterów.

Do plusów zaliczam odwagę w działaniu, bo w „Napisanym człowieku” znajdziemy kilka eksperymentów autora. Do swojej prozy wpłata poezję i utwór dramatyczny. Te zabiegi mają sens w kontekście bohatera prowadzącego dialog ze swoim autorem. Niestety, dla mnie to za mało, żeby uznać tę książkę za godną polecenia.

Przyznaję, że do „Napisanego człowieka” bardziej zachęciła mnie notka o autorze niż sam opis fabuły. Mateusz P. Barczyk to młody pisarz, fan fantastyki i miłośnik teatru. Dzielę z nim te zainteresowania i są one wyraźnie widoczne w „Napisanym człowieku”.
Fabuła toczy się w trzech światach - współczesnym, przyszłym i przypominającym czasy średniowiecza. W każdym z nich...

Zastanawialiście się kiedykolwiek, co byście zrobili, gdyby okazało się, że Wasze życie, decyzje, otaczające zdarzenia i napotkani ludzie, są sterowane przez kogoś innego? Nie macie na nic wpływu i jesteście zależni od dobrej woli manipulatora. Każdy krok jest wykreowany i z góry narzucony, nawet Wasze myśli, nie należą do Was. A efekt Déjà vu nabiera właściwego sensu.

Główny bohater, Gabriel, żyje w trzech światach. W każdym z nich prowadzi inne, ale w pewnych aspektach podobne życie. Próbuje podejmować racjonalne decyzje, ale każda rzeczywistość miesza się ze sobą, wrzucając go w zdarzenia, których nie potrafi połączyć logiczną nicią. Przełomem jest spotkanie z Autorem oraz Kresem, którzy uświadamiają go, co tak naprawdę się dzieje. Jednak ta wiedza, jeszcze bardziej dezorientuje bohatera. Uczucie, że nie posiada władzy nad własnym życiem i tak naprawdę wszystko zależne jest od czyjejś koncepcji, doprowadza Gabriela na skraj obłędu i gniewu. I tutaj pojawiają się całe strony wypełnione przemyśleniami, dręczącymi pytaniami i zastanawianiem się, jaki jest właściwie sens czegokolwiek.

Zwinne przejścia między światami, dziwne, nielogiczne połączenia, nagłe dygresje, to wszystko składa się na książkę, która miesza w głowie, nakazuje skupić się na każdym zdaniu, aby nie przeoczyć wyjaśnienia. Ale czy ono w ogóle pojawia się? Czy odpowiedzi na pytania są tutaj najważniejsze?

Książkę polecam osobom, które mają dość przewidywalnych schematów współczesnych powieści, identycznych zakończeń, bezbarwnych postaci, a zamiast tego, potrzebują wyrwać się z normalności.

P.S Czytając „Napisanego człowieka”, przypomniały mi się dwa filmy, które kiedyś wywarły na mnie wrażenie : „Lokator” w reżyserii R. Polańskiego i może bardziej znany „Zakochany bez pamięci”. I ten drugi mam ochotę obejrzeć kolejny raz☺

Zastanawialiście się kiedykolwiek, co byście zrobili, gdyby okazało się, że Wasze życie, decyzje, otaczające zdarzenia i napotkani ludzie, są sterowane przez kogoś innego? Nie macie na nic wpływu i jesteście zależni od dobrej woli manipulatora. Każdy krok jest wykreowany i z góry narzucony, nawet Wasze myśli, nie należą do Was. A efekt Déjà vu nabiera właściwego...

„I, mimo że odczuwam trzy światy, czuję, że słońce jest jedno i … jestem… jestem…”.
Trzy światy, trzy byty, a może jednak jeden? Ten prawdziwy, jedyny, absolutny? Co jest prawdą?
Po przeczytaniu książki, mój umysł się zapalił od pytań. Co by było, gdyby?
Żyjemy tu i teraz; mamy tego pełną świadomość, ale nasze umysły często błądzą po bezdrożach snów i marzeń. Niekiedy na jawie naszych myśli jesteśmy gdzieś, ale zawsze pozostając sobą. Jeden świat – praca, jeden świat – książki, jeden świat – rodzina, jedna JA.
Plastyczność słów wyczarowuje obrazy, melodia doznań towarzyszy czytelnikowi na każdej przeczytanej stronie. Autor używa języka poetyckiego, dla opisania wszelkich doznań, wydarzeń, czy zwyczajnych łączników, między poszczególnymi frazami.
„… otarłem jej lica z perlistych kropel smutku”.
Tak do mnie mów, więcej i więcej. Czaruj słowem, oplataj miękkością.
Szalona to książka, takim szaleństwem bezruchu, powolnością, mistycyzmem przewijających się uczuć. Wyobrażaniem alternatyw do naszego istnienia, postrzegania się w innym świecie lub rzeczywistości. Jesteśmy całością wielu części składowych, uczestnikami różnych przestrzeni, kreujemy życie, postrzeganie. Pragniemy odmienności, chcąc zachować integralność, gubimy się z „czasoprzestrzeni emocjonalnej”. Lubię, gdy słowa tak bardzo mnie przenikają, tak mocno trafiają we mnie.
Jestem zaszczycona propozycją objęcia patronatem tej książki. Dziękuję.

„I, mimo że odczuwam trzy światy, czuję, że słońce jest jedno i … jestem… jestem…”.
Trzy światy, trzy byty, a może jednak jeden? Ten prawdziwy, jedyny, absolutny? Co jest prawdą?
Po przeczytaniu książki, mój umysł się zapalił od pytań. Co by było, gdyby?
Żyjemy tu i teraz; mamy tego pełną świadomość, ale nasze umysły często błądzą po bezdrożach snów i marzeń. Niekiedy na...