W tej niepozorne, małej książeczce zostały zebrane historie kobiet z Domu Samotnej Matki im. Stanisławy Leszczyńskiej w Łodzi. Każda z nich przedstawia obraz bólu, krzywd, złamanego dzieciństwa naznaczonego przemocą i alkoholem. Przeszły przez piekło zgotowane rękoma najbliższych. Każda z kobiet to oddzielna historia, inny dramat życiowy ale jeden wspólny mianownik - pragnienie miłości, poczucia bezpieczeństwa, wyrwania się z objęć cierpienia. Najczesciej ten sam schemat.. pojawia się on.. a wraz z nim wiara w to, że teraz już będzie lepiej, że to szansa na normalny zdrowy dom, szczególnie ,gdy rodzi się nowe życie.. I kolejne rozczarowanie, bo wybawiciel okazuje się być nierzadko oprawcą..

"Jeśli przechodzisz przez piekło nie zatrzymuj się"

Ta książka pokazuje, że one się nie zatrzymały. Postanowiły zawalczyć dla swoich dzieci. Początkiem ich nowej drogi jest właśnie ten Dom. Miejsce, w którym uczą się stawiać pierwsze kroki ku samodzielności. Ktoś powie czemu nie odeszły wcześniej, czemu dopuściły do takich sytuacji, czemu nie podjęły pracy itd itp . Łatwo jest oceniać, gdy samemu jest się zaradnym życiowo, gdy ma się mocną psychikę, gdy wyszło się z normalnego domu. Łatwo jest wtedy mówić o czyjejś naiwności czy nieodpowiedzialnosci.
Dzięki tej książce kobiety te zostały dopuszczone do głosu, a poprzez ich dramatyczne historie autorka niejako skłania czytelnika do głębokiej refleksji.. Porusza problem przemocy domowej, która rozgrywa się na oczach społeczeństwa. Ale często niemy krzyk dzieci, kobiet, wciąż odbija się od ścian..bo przecież jakby chciała to by odeszła..bo przecież to nie moja sprawa.. mam swoje problemy..

W tej niepozorne, małej książeczce zostały zebrane historie kobiet z Domu Samotnej Matki im. Stanisławy Leszczyńskiej w Łodzi. Każda z nich przedstawia obraz bólu, krzywd, złamanego dzieciństwa naznaczonego przemocą i alkoholem. Przeszły przez piekło zgotowane rękoma najbliższych. Każda z kobiet to oddzielna historia, inny dramat życiowy ale jeden wspólny mianownik -...

Książka dość jednostronnie obrazująca, jak nieudane/nieszczęśliwe dzieciństwo determinuje przyszłe życie.
Rozumiem, że te kobiety nie mają wpływu na to z jakiej rodziny pochodzą. Ale jeśli któraś z nich zachodzi w nieplanowaną ciążę po raz piąty i po raz piąty twierdzi, że to niewłaściwy partner – już nie rozumiem. Część opowieści mnie zirytowała, nie trawię roszczeniowego podejścia do otoczenia. Mniej więcej co drugą stronę upominałam się wewnętrznie, że takich skrajnie trudnych życiowych sytuacji nie należy oceniać…ale choć z natury jestem osobą empatyczną, nie umiałam w sobie znaleźć współczucia dla większości bohaterek tych historii.
Ta lektura nic nie wnosi; ani specjalnej refleksji, ani tym bardziej pocieszenia.

Książka dość jednostronnie obrazująca, jak nieudane/nieszczęśliwe dzieciństwo determinuje przyszłe życie.
Rozumiem, że te kobiety nie mają wpływu na to z jakiej rodziny pochodzą. Ale jeśli któraś z nich zachodzi w nieplanowaną ciążę po raz piąty i po raz piąty twierdzi, że to niewłaściwy partner – już nie rozumiem. Część opowieści mnie zirytowała, nie trawię roszczeniowego...

Kilkanaście historii młodych kobiet, które trafiły do Domu Samotnej Matki im. Stanisławy Leszczyńskiej w Łodzi, prowadzonego przez siostry zakonne. Przerażający obraz, jak alkoholizm i przemoc w rodzinie dominowały ich życie od najmłodszych lat i – jak mówi w książce sędzia Anna Maria Wesołowska „ludzie wokół, a pomocy znikąd”. Historie są doprowadzone w niektórych życiorysach do momentu, gdy z pomocą sióstr kobietom udaje się zdobyć mieszkanie dla siebie i dziecka. Nie znam polskiego systemu opieki społecznej, więc nie potrafię ocenić, na ile zapewni on młodej matce środki do życia i możliwość podjęcia pracy albo nauki zawodu. Brak mi dalszego ciągu takich historii, pokazującego, że stanęły na własnych nogach finansowo i psychicznie, że potrafią utrzymać siebie i dziecko w przyszłości, że nie bedą szukały wsparcia w następnym bijącym i pijącym partnerze, a z wywalczonego mieszkania nie zrobią kolejnej meliny. Do tego potrzebna jest siatka społeczna, dająca im wsparcie także w dalszym życiu. Książka pokazuje ogromny rozmiar alkoholizmu i przemocy w rodzinie, że to nie tylko problem marginesu społecznego, który nie musi nas obchodzić, i że nie rozwiązany z pomocą z zewnątrz przeniesie się na następne pokolenia, bo wyrwanie sie z takich kręgów o własnych siłach jest praktycznie niemożliwe. Warta przeczytania.

Kilkanaście historii młodych kobiet, które trafiły do Domu Samotnej Matki im. Stanisławy Leszczyńskiej w Łodzi, prowadzonego przez siostry zakonne. Przerażający obraz, jak alkoholizm i przemoc w rodzinie dominowały ich życie od najmłodszych lat i – jak mówi w książce sędzia Anna Maria Wesołowska „ludzie wokół, a pomocy znikąd”. Historie są doprowadzone w niektórych...

"Naiwne, puszczalskie, nieodpowiedzialne? " Tak rozpoczyna się opis historii kobiet, które zgubiły się w okrucieństwie świata. Tak często mówi się o kobietach, które mają kilku partnerów, dzieci i często są uważane za nieudolne wychowawczy. W przedstawionych historiach można jednak zauważyć drugie dno - czyli dzieciństwo. To nie jest wymówka, to coś co tkwi głęboko i zaczyna się odzywać w późniejszym czasie. Bohaterki zamieszkujące dom samotnej matki mają jeden wspólny mianownik - brak miłości często nakrapianej alkoholem i przemocą. Czego może chcieć mała dziewczynka, która każdego dnia cierpi? Tylko miłości. W ten sposób nieświadomie idealizuje wszystko, co pomoże jej się wyrwać z letargu i uciec od znienawidzonego domu. Ładuje się w związki, które również przeczą teorii szczęścia i miłości, a jednocześnie kończą się ciążami. Ucieka przed kolejnym dramatem by po raz kolejny znaleźć się w niebezpiecznym otoczeniu. Trwa tak do decyzji ostatecznej, która jest dla niej dnem. Odbijaja się od niego dopiero po latach spędzonych w domach samotnych matek. Dopiero tak zaczyna rozumieć siebie, swoje uczucia i budować swoje życie na nowo. Historia każdej z kobiet jest niezwykle podobna i żadna z nich nie zasługuje na potępienie, choć często spotyka je gorycz i nienawiść ze strony innych ludzi.

"Naiwne, puszczalskie, nieodpowiedzialne? " Tak rozpoczyna się opis historii kobiet, które zgubiły się w okrucieństwie świata. Tak często mówi się o kobietach, które mają kilku partnerów, dzieci i często są uważane za nieudolne wychowawczy. W przedstawionych historiach można jednak zauważyć drugie dno - czyli dzieciństwo. To nie jest wymówka, to coś co tkwi głęboko i...

Jak dla mnie jest to książka, której nie powinno się oceniać, a to co te kobiety przeszły, to po prostu nie mieści się w głowie.

Zapraszam również na Instagram

https://www.instagram.com/nutka2410/

Jak dla mnie jest to książka, której nie powinno się oceniać, a to co te kobiety przeszły, to po prostu nie mieści się w głowie.

Zapraszam również na Instagram

https://www.instagram.com/nutka2410/

"Kwiaty Boga" to książka oparta na faktach, w której kilkanaście kobiet opowiada swoje historie. Straszne, przerażające i bardzo bolesne historie. Wiecie z jednej strony nie lubię czytać takich powieści, bo aż mnie serce boli , jak pomyślę sobie przez co One musiały przejść. Z drugiej strony to pokazuje mi ile potrzeba siły, walki i wiary w siebie aby cokolwiek zmienić. Czasami wydaje się nam, że mamy "takie" problemy, ale właśnie po przeczytaniu książek tego typu dochodzę do wniosku, że to błahostki. Tak na prawdę mało ważne.
Podziwiam te kobiety - za ich siłę, za walkę o lepsze jutro, za to, że w nawet najgorszych momentach swojego życia nie poddawały się i dzielnie walczyły. Bardzo mnie ta książka poruszyła i jest to pozycja obok, której nie można przejść obojętnie.
Polecam!!

"Kwiaty Boga" to książka oparta na faktach, w której kilkanaście kobiet opowiada swoje historie. Straszne, przerażające i bardzo bolesne historie. Wiecie z jednej strony nie lubię czytać takich powieści, bo aż mnie serce boli , jak pomyślę sobie przez co One musiały przejść. Z drugiej strony to pokazuje mi ile potrzeba siły, walki i wiary w siebie aby cokolwiek zmienić....

Prawdziwe,przerażające,mocne i życiowe historie kobiet,które przeszły piekło jakie zgotowała im rodzina.
Głównymi tematami poruszanymi w tej książce są przemoc,alkoholizm.
Kobiety brutalnie traktowane,poniżane,naiwne dużo wycierpiały w swoim życiu i złego,oraz cierpień,krzywd.
Poruszająca,bardzo dobra książka chwytająca głęboko za serce.

Prawdziwe,przerażające,mocne i życiowe historie kobiet,które przeszły piekło jakie zgotowała im rodzina.
Głównymi tematami poruszanymi w tej książce są przemoc,alkoholizm.
Kobiety brutalnie traktowane,poniżane,naiwne dużo wycierpiały w swoim życiu i złego,oraz cierpień,krzywd.
Poruszająca,bardzo dobra książka chwytająca głęboko za serce.

Niewielkich rozmiarów książka zawiera historie kilkunastu kobiet, a każda z tych historii opisana (ciśnie mi się na język słowo "upchnięta") na zaledwie kilku kartkach. Według mnie opisy są dosyć chaotyczne i ogólnikowe, czasami trzeba sobie coś dopowiedzieć, czegoś się domyśleć. Mimo starań ciężko mi było wczuć się w opisane historie.

Niewielkich rozmiarów książka zawiera historie kilkunastu kobiet, a każda z tych historii opisana (ciśnie mi się na język słowo "upchnięta") na zaledwie kilku kartkach. Według mnie opisy są dosyć chaotyczne i ogólnikowe, czasami trzeba sobie coś dopowiedzieć, czegoś się domyśleć. Mimo starań ciężko mi było wczuć się w opisane historie.

Oczywiście książka nie podlega żadnej ocenie... Tematy, które porusza to dramaty kobiet, które z miłości do własnych dzieci pokonują najgorsze i najbrutalniejsze przeszkody. Co chwilę miałam ciarki, łezka w oku również się zakręciła... To wszystko jest tutaj tak normalnie opisane, zebrane wypowiedzi kobiet, które przeszły wiele... takie to prawdziwe i mocne, ale jeśli ktoś liczy na jakieś straszne i przerażające treści to się przeliczy.
To jest zwykła rozmowa z niezwykłymi osobami o okropnym losie jaki im życie zgotowało...

Oczywiście książka nie podlega żadnej ocenie... Tematy, które porusza to dramaty kobiet, które z miłości do własnych dzieci pokonują najgorsze i najbrutalniejsze przeszkody. Co chwilę miałam ciarki, łezka w oku również się zakręciła... To wszystko jest tutaj tak normalnie opisane, zebrane wypowiedzi kobiet, które przeszły wiele... takie to prawdziwe i mocne, ale jeśli ktoś...

Kwiaty Boga to opowieści kilkunastu kobiet, którym życie nie ułożyło się tak, jak marzyły. Puszczalskie? Nieodpowiedzialne? A może zagubione, poranione? Bohaterki, których historia zaczyna się odmieniać w łódzkim Domu Samotnej Matki. Wiele kobiet, wiele spojrzeń, sporo ran i bólu. I miłość, którą znalazły tam, gdzie się jej nie spodziewały.

Każda historia jest inna. Wiele z nich łączą rany i zaniedbania z dzieciństwa, molestowanie. Często odnosiłam wrażenie, że wiele z tych historii łączy wspólny mianownik – poszukiwanie miłości.

Bohaterki znajdywały tę miłość, lecz nie tam gdzie marzyły… Kolejne zawody miłosne i kolejne ciąże. Różne miałam odczucia czytając ich historie. Czasem irytowałam się, myśląc – niech ona się ogarnie! Potem przychodziła jednak refleksja: a co jeśli nie potrafi?

Słyszałam już wiele podobnych historii, gdy podczas studiów odwiedzałam Dom Samotnej Matki w Gdańsku Matemblewie. Dla wielu kobiet było to pierwsze miejsce, w którym otrzymały bezinteresowną pomoc. Wiele z nich otrzymywało tam wsparcie nie tylko fizyczne, mieszkaniowe, bytowe – ale również psychiczne i duchowe.

Podobnie działa DSM w Łodzi – poznajemy ten ośrodek z opowiadań kobiet.

Bardzo szczere wyznania. Wielokrotnie ściskało mnie za serce. Tyle bólu i walki o życie swoje i dzieci! Ostatnia historia, opowiedziana przez siostrę Magdalenę dotknęła mnie szczególnie mocno…

"Pod koniec stycznia 2015 roku Karolina bardzo chciała spotkać się z córeczkami. Ona sama na wózku inwalidzkim, dziewczynki biegające i śmiejące się do mamy. Zobaczyła, jak się zmieniły, że są szczęśliwe i kochane, w rodzinie, w której chciała, by były. Wiele razy w czasie choroby starszą córką, Zosią, opiekowała się księgowa domu samotnej matki razem ze swoim mężem. Zabierała ją do siebie – do domu – na weekendy, a później na całe tygodnie. Tamten dzień styczniowy był pożegnaniem Karoliny z córeczkami. Myślę, że wiedziała, że nie musi już walczyć, że może się poddać, odpocząć, bo jej dziewczynki są bezpieczne. " Str.141

Wszystkie te opowieści – mocne, trudne, dające do myślenia. Nie jest to lektura do poduszki. Warto jednak po nią sięgnąć i poznać świat oczami tych, które na co dzień doznają więcej ocenienia i odrzucenia niż zrozumienia… To prawdziwe Kwiaty Boga – postarajmy się tak na nie spojrzeć…

https://niezawodnanadzieja.blog.deon.pl/

Kwiaty Boga to opowieści kilkunastu kobiet, którym życie nie ułożyło się tak, jak marzyły. Puszczalskie? Nieodpowiedzialne? A może zagubione, poranione? Bohaterki, których historia zaczyna się odmieniać w łódzkim Domu Samotnej Matki. Wiele kobiet, wiele spojrzeń, sporo ran i bólu. I miłość, którą znalazły tam, gdzie się jej nie spodziewały.

Każda historia jest inna. Wiele...