„Kronika zapowiedzianej śmierci” to arcydzieło konstrukcji – już na początku dowiadujemy się teoretycznie wszystkiego, ale z drugiej strony, autor powoli ujawnia nam ważne szczegóły, próbując nie tyle zaspokoić, co nasycić naszą dociekliwość. Marquez przemienia się nie tyle w narratora wydarzeń, co kronikarza, reportera. Nie wysuwając na pierwszy plan jednego bohatera – czy to Santiago Nasara, czy Angeli, braci Vicario, policjanta – a przedstawiając nam zbiorowość, zabójstwo Santiaga nie osiąga miana zbrodni, ale rytuału. Każdy mieszkaniec mimowolnie w nim uczestniczy, w pełni świadomy i zapoznany z całym kodeksem zasad, których oczywiście przestrzega.
Doskonała powieść na letnie dni – emanuje ciepłem Karaibów, słońcem, nienasyconą namiętnością bohaterów, mentalnością świata iberoamerykańskiego. Marquez po raz kolejny udowadnia swoją wielkość. Zaraz, zaraz… zapomniałam, że ten pisarz nie musi już niczego udowadniać. Marquez w swojej prostocie, a zarazem skomplikowanej fabule, jaką przedstawił w innych utworach, pokazuje literaturę, którą nie tylko warto czytać, ale którą trzeba czytać. Po której ma się ciągły niedosyt, po której marzą nam się słoneczne Karaiby zawieszone w czasie, tak żywe i prawdziwe, że wydawałoby się, na wyciągnięcie ręki, a zarazem nieuchwytne, ulotne, pozostające tylko marzeniem.

Całość opinii pod adresem: https://niebieskapapuzka.wordpress.com/2015/09/22/smierc-zapowiedziana/

„Kronika zapowiedzianej śmierci” to arcydzieło konstrukcji – już na początku dowiadujemy się teoretycznie wszystkiego, ale z drugiej strony, autor powoli ujawnia nam ważne szczegóły, próbując nie tyle zaspokoić, co nasycić naszą dociekliwość. Marquez przemienia się nie tyle w narratora wydarzeń, co kronikarza, reportera. Nie wysuwając na pierwszy plan jednego bohatera – czy...