Koniec poprzedniego tomu sugerował finał epickiego starcia w tej odsłonie. Jednakże ku mojemu zaskoczeniu okazało się, że fabuła idzie w trochę inną stronę. Jak wypada trochę nieoczekiwane zagranie?

Przerażony Shinichi obawia się powrotu do domu z uwagi na ścigającego go pasożyta. Jednakże pasożyty postanowiły zamiast tego zająć się detektywem Kuramori. W tym samym czasie pasożyt, który opanował Ryoko Tamiyę zaczyna mieć pewne wątpliwości.

Trochę rozczarowało mnie, że w tym tomie Shinichi nie rozwija się specjalnie. Dochodzi jedynie do wyjaśnienia dziwnej sceny snu z poprzedniego tomu, ale poza tym bohater jest taki sam jak do tej pory.

Na tym tle o wiele ciekawiej wypadają splecione ze sobą wątki „Ryoko” i detektywa. Kuramori w wyniku dramatycznych wydarzeń staje się desperatem gotowym na wszystko. Jego tragedia naprawdę wzbudza współczucie czytelnika. Trochę szkoda, że zakończono tutaj jego wątek, bo można go było naprawdę ciekawie pociągnąć. Z kolei „Ryoko” dzięki przebywaniu z dzieckiem stała się czymś pośrednim między pasożytem a człowiekiem – zaczęła zdawać sobie sprawę, że koegzystencja obu gatunków jest możliwa i ostatnie sceny z jej udziałem są naprawdę wzruszające.

Mam mieszane uczucia co do rysunków. Sceny akcji są tutaj naprawdę pomysłowe i podobały mi się starcia pasożytów. Jednakże rysunkom brakuje staranności i czasami ciężko odróżnić postacie od siebie.

Moim zdaniem nie jest tak dobrze jak w poprzednim tomie. Jednakże poruszające wątki postaci drugoplanowych sprawiły, że podnoszę ocenę o jedno oczko wyżej. Skoda, że główny bohater budzi u mnie najwięcej emocji dopiero w finale.

Koniec poprzedniego tomu sugerował finał epickiego starcia w tej odsłonie. Jednakże ku mojemu zaskoczeniu okazało się, że fabuła idzie w trochę inną stronę. Jak wypada trochę nieoczekiwane zagranie?

Przerażony Shinichi obawia się powrotu do domu z uwagi na ścigającego go pasożyta. Jednakże pasożyty postanowiły zamiast tego zająć się detektywem Kuramori. W tym samym czasie...

Ocena na podstawie tomów 1-7.
Pasożyt nie jest typowym horrorem, nie wzbudził we mnie strachu, leku, czy niepewności. Drastyczne, krwawe sceny których nie brakuje, bardziej powodowały uśmiech na mej twarzy, niż obrzydzenie, czy odrazę. Ale to może efekt tego, że wiele już widziałem i jakoś mnie to nie rusza, albo to również kwestia nastawienia. Komiks bardziej porusza zagadnienia związane z egzystencją człowieka i innych istot, granicą między człowieczeństwem, a bestialstwem, potworami. W poszczególnych tomach znajdziemy również segment pytań do autora i jego odpowiedzi, gdzie prowadzone są rozważania nad naturą człowieka.

Prezentowana manga to tytuł, który trudno podciągnąć pod konkretny gatunek. Trochę body horror, trochę komedia, trochę obyczaj filozoficzny i przewodni motyw sci-fi.
Najważniejsze jest jednak to, że bardzo równo trzyma poziom, żaden tom nie odstaje, czyta się dynamicznie i po skończonym tomiku od razu masz ochotę sięgnąć po kolejny. Bo historia wciąga jak diabli.

Dla mnie każdy tom to mocne 8/10!
Więcej na moim kanale YouTube @wombai

Ocena na podstawie tomów 1-7.
Pasożyt nie jest typowym horrorem, nie wzbudził we mnie strachu, leku, czy niepewności. Drastyczne, krwawe sceny których nie brakuje, bardziej powodowały uśmiech na mej twarzy, niż obrzydzenie, czy odrazę. Ale to może efekt tego, że wiele już widziałem i jakoś mnie to nie rusza, albo to również kwestia nastawienia. Komiks bardziej porusza...

Straszny przeciwnik na horyzoncie. I dziwne samobójstwo.

Straszny przeciwnik na horyzoncie. I dziwne samobójstwo.