No i nadszedł finał i historia rozpoczyna się , gdy samochód bohatera spada na pasożyta i ten ląduję w rowie , ale Migi mówi że nadal żyję i to go tylko spowolni i uciekając trafiają do lasu , a tam przygotowują zasadzkę na pasożyta i odczepiają się od siebie , ale zasadzka się nie udaję i Migi każę bohaterowi uciekać. Jednak ten nie chcę , bo wie że wtedy Migi zginie , ale ten krzyczy by się wynosił i bohater ucieka bez ręki , a sam Migi patrząc za Nim myśli o tym , że cieszy się , że nie przejął Jego mózgu i dzięki temu zostali przyjaciółmi i dzięki Izumiemu Migi przeżył świetne chwilę , a na koniec dla Migiego zapada ciemność i ten myśli jeszcze , że tak wygląda umieranie. A bohater uciekając trafia do domu jakieś staruszki i ta zaprasza go do siebie i nie chcę wypuścić , bo czuję się samotna , a w pewnym momencie bohater zauważa w uciętej ręce cząstkę Migiego , ale jest za mała by mógł się odrodzić. I koniec końców Izumi spędza u staruszki kilka dni , ale gdy dowiaduję się , że w miejscowym lesie coś zabiło mężczyznę wie już , że to pasożyt i postanawia go zabić , a staruszka mimo , że się o Niego boi życzy mu powodzenia , a następnie patrząc na zdjęcie zmarłego męża prosi go by nad nim czuwał. I po jakimś czasie bohater natyka się w lesie na śpiącego pasożyta i chcę go zaatakować , ale ten się budzi i zaczyna się walka i w pewnym momencie bardzo ranny bohater rani pasożyta i ten wściekły już ma go zabić , ale niespodziewanie z Jego ciała wydostaję się Migi i znów łączy się w bohaterem i razem pokonują potwora , ale w pewnym momencie Migi mówi , że pasożyt się regeneruję i ma 50 procent szans by powrócić i Izumi mimo wszystko chcę go oszczędzić , ale ostatecznie go zabija. I następnie bohaterowie wracają do domu i , gdy bohater śpi Migi mówi mu , że teraz pójdzie spać i może obudzić się dopiero za kilka lat , albo nawet po śmierci Izumiego i dodaję , że jak Izumi się obudzi znów będzie miał rękę i zapomni go. A , gdy Izumi się budzi patrzy na swoją odzyskaną dłoń i mimo wszystko wciąż pamięta Migiego i jest wściekły , że ten odszedł. Następnie mija rok i bohater jest z Murano i Ona studiuję , a On ma zamiar. A ataki pasożytów ustały. A w pewnym momencie pojawia się morderca z poprzednich części i porywa Murano i zaciąga na dach chcąc tam Ją zabić i bohater śpieszy Jej na ratunek i w pewnym momencie morderca mówi , że Izumi jest potworem , a Murano mówi mu , że Izumi może się różnić od ludzi , ale nie jest potworem i jedynym potworem jest On i wtedy morderca spycha Ją z dachu , a bohater gna ku Niej i po drodze ciosem w kark zabija mordercę, ale jest na straconej pozycji jeśli chodzi o Murano i czuję , że nie uratuję swojej ukochanej , ale niespodziewanie objawia mu się Migi i mówi , że się udało i żeby teraz On trzymał Murano , bo On nie ma sił i po chwili bohater wciąga dziewczynę na dach i patrzy na swoją dłoń i wie , że Migi im pomógł mimo , że znów śpi i wie też , że Murano również go widziała. I bohaterowie leżą wtuleni w siebie i wtedy na dach wpadają ludzie i uznają , że morderca i bohaterowie nie żyją , a Ci tylko leżą i rozmawiają wtuleni. I mamy finał. Seria jest naprawdę świetna i aż szkoda , że ma tylko 8 tomów. Ciekawi mnie jak dalej wyglądało życie Izumiego i czy Migi kiedyś wrócił. W ogóle relacja Migiego i bohatera była najlepszym wątkiem w całej serii. I te ostatnie słowa Migiego. Sztos. Aż mi się smutno zrobiło najpierw jak poświęcił się dla Izumiego , a później jak żegnali się we śnie. No i nie dość , że uratował bohatera to jeszcze ocalił Murano. Będzie mi brakować tej serii i pewnie kiedyś do Niej wrócę

No i nadszedł finał i historia rozpoczyna się , gdy samochód bohatera spada na pasożyta i ten ląduję w rowie , ale Migi mówi że nadal żyję i to go tylko spowolni i uciekając trafiają do lasu , a tam przygotowują zasadzkę na pasożyta i odczepiają się od siebie , ale zasadzka się nie udaję i Migi każę bohaterowi uciekać. Jednak ten nie chcę , bo wie że wtedy Migi zginie , ale...

*Opinia zbiorcza, tomy 5-8*
Nareszcie skończyłam Pasożyta i jest to kolejna bardzo dobra manga z gatunku seinen jakie czytałam. Pod względem fabularnym świetna, postacie a w tym główny bohater się rozwijają i jest to dobrze przedstawione. Przez osiem tomów autor ma cały czas coś do przekazania ale to czytelnik interpretuje rzeczy po swojemu. Są to tematy mocno filozoficzne jednak mi się one podobały. Kreska trochę trąci myszką ale jest przejrzysta i czytelna. Pozycja warta przeczytania.

*Opinia zbiorcza, tomy 5-8*
Nareszcie skończyłam Pasożyta i jest to kolejna bardzo dobra manga z gatunku seinen jakie czytałam. Pod względem fabularnym świetna, postacie a w tym główny bohater się rozwijają i jest to dobrze przedstawione. Przez osiem tomów autor ma cały czas coś do przekazania ale to czytelnik interpretuje rzeczy po swojemu. Są to tematy mocno filozoficzne...

Całościowo manga bardzo przyjemna. Aczkolwiek zakończenie trochę rozczarowujące wg mnie. Nie zmienia faktu, że warta przeczytania.

Całościowo manga bardzo przyjemna. Aczkolwiek zakończenie trochę rozczarowujące wg mnie. Nie zmienia faktu, że warta przeczytania.

Swietna manga. Bardzo dobrze i szybko sie czyta, wciaga, bawi i relaksuje a przy okazji przemyca madre wartosci.
Polecam.

Swietna manga. Bardzo dobrze i szybko sie czyta, wciaga, bawi i relaksuje a przy okazji przemyca madre wartosci.
Polecam.

Choć kreska może się dziś wydawać mocno oldschoolowa, a niektóre pokraczne potwory bywają raczej śmiesznawe niż straszne, to jednak jest to bez wątpliwości pozycja warta poznania. Największą zaletą jest duet głównych bohaterów - myślących, działających, dojrzewających na naszych oczach. Bardzo doceniam także sceny pojedynków - dynamiczne, ale czytelne, no i przede wszystkim bazujące na taktycznych zagrywkach, nie na shonenowej nawalance. A to wszystko okraszone jest bardzo sensownymi rozkminami na całkiem ważne i poważne tematy.

Samo zakończenie to absolutny creme de la creme serii. Ostatnie sceny i sam fakt, że finałowe starcie to starcie z człowiekiem, a nie z krwiożerczym kosmitą, tylko podkreślają wymowę całości. Zdecydowanie warto.

instagram.com/polishpopkulture/

Choć kreska może się dziś wydawać mocno oldschoolowa, a niektóre pokraczne potwory bywają raczej śmiesznawe niż straszne, to jednak jest to bez wątpliwości pozycja warta poznania. Największą zaletą jest duet głównych bohaterów - myślących, działających, dojrzewających na naszych oczach. Bardzo doceniam także sceny pojedynków - dynamiczne, ale czytelne, no i przede wszystkim...

Trochę to filozoficzne i z przesłaniem. Ale tylko na początku i na końcu.

Trochę to filozoficzne i z przesłaniem. Ale tylko na początku i na końcu.