Dlaczego nikt dotąd nie pokusił się o napisanie jakiejś opinii dla niewielkiej książki, która jest wyborem fragmentów z notatnika i epistolografii Antoniego Czechowa? Nie wiem i nie zamierzam snuć dywagacji na ten temat. Wspomnę jedynie, że mimo swoich rozmiarów lektura wyboru korespondencji klasyka daje dużą przyjemność. Chciałabym mieć takiego nauczyciela. Nie owija w bawełnę i jasno wyraża swoje myśli, dotyczące pisarstwa znajomych. Kilka smakowitych cytatów:
"Nienawidzę zakłamania i przemocy w każdej postaci."
"Kto niczego nie pragnie, niczego się nie spodziewa i niczego nie boi, ten nie może być artystą."
"Szanuj się, na miłość boską, i powsciagnij rękę, gdy w głowie pusto. Pisz najwyższej dwa opowiadania w tygodniu, żeby trud rzeczywiście był trudem. Nie zmyślaj cierpień, których nie zaznales, i nie maluj obrazów, których nigdys nie widział, ponieważ kłamstwo jest o wiele nudniejsze w literaturze niż w rozmowie..."
Kończąc pomału, ponieważ Czechow bardzo wysoko cenił zwięzłość, coś w tym temacie.
"Wykreślam bez pardonu. Dziwna rzecz, mam teraz manię zwięzłości. Cokolwiek czytam - własne czy cudze - wszystko wydaje mi się nie dość zwięzłe."
Na zakończenie ciut ostrzej:
"Ludzie pióra, zwłaszcza prawdziwi artyści, dawno powinni stwierdzić, że człowiek na tym świecie nic nie rozumie, do czego już kiedyś przyznał się Sokrates, a po nim Wolter. Motłoch sądzi, że wszystko rozumie i wszystko wie, a im jest głupszy, tym - w jego mniemaniu - szersze ma widnokręgi. Toteż jeśli artysta, któremu motłoch wierzy, odważy się stwierdzić, że nie rozumie nic z tego, co widzi dokoła, będzie to już jakaś zdobycz w dziedzinie myśli i duży krok naprzód."

Dlaczego nikt dotąd nie pokusił się o napisanie jakiejś opinii dla niewielkiej książki, która jest wyborem fragmentów z notatnika i epistolografii Antoniego Czechowa? Nie wiem i nie zamierzam snuć dywagacji na ten temat. Wspomnę jedynie, że mimo swoich rozmiarów lektura wyboru korespondencji klasyka daje dużą przyjemność. Chciałabym mieć takiego nauczyciela. Nie owija w...