Pełna nostalgii, wzruszeń i wielu ciekawostek książka o tytułowym mieście, ale przede wszystkim o samym autorze i jego rodzinie.

Swoje wspomnienia Pamuk snuje równolegle z opowieścią o współczesnym sobie Stambule, ale często cofa się w czasie, zwłaszcza, gdy przywołuje postacie dziadków lub odnosi się do kulturotwórczej roli miasta, które miało wpływ na twórczość wielu rodzimych artystów, ale także malarzy i pisarzy z Francji i innych zakątków Europy.

Opisy są bardzo plastyczne - czytając książkę, łatwo przenieść się na wąskie i kręte uliczki, na nadmorską promenadę, gwarne stragany... Całość bardzo ubarwiają liczne archiwalne fotografie i kopie obrazów, niesamowicie nastrojowe, często bardzo przygnębiające, smutne, ale mające swój urok.

Stambuł pokazany został przez Pamuka jako miasto kontrastów, w którym bogactwo i przepych współistnieją z nędzą i brzydotą, tradycja osmańska miesza się kulturą zachodnioeuropejską.
Ciekawie pisarz pokazuje stosunek swoich rodaków do zabytków - miejsca, którymi zachwycają się turyści, dla wielu Turków są "jakimiś ruinami", miejscami, które po prostu istnieją i do których nie przywiązuje się żadnej wagi.

To, co zauroczyło mnie w tej książce, to także umiejętność dostrzeżenia przez autora piękna w miejscach, które powszechnie mogą uchodzić za brzydkie albo niewarte uwagi.

Pełna nostalgii, wzruszeń i wielu ciekawostek książka o tytułowym mieście, ale przede wszystkim o samym autorze i jego rodzinie.

Swoje wspomnienia Pamuk snuje równolegle z opowieścią o współczesnym sobie Stambule, ale często cofa się w czasie, zwłaszcza, gdy przywołuje postacie dziadków lub odnosi się do kulturotwórczej roli miasta, które miało wpływ na twórczość wielu...