Niestety większość artykułów to makulatura. Do ciekawszych zaliczam trzy ostatnie: „Albert Einstein o emocjonalnych determinantach wiedzy naukowej” (Butryn),„Poznanie naukowe a emocje” (Tempczak),„Emocje a proces twórczy w nauce” (Motycka). Lepiej sięgnąć po „Człowiek wewnętrzny a episteme” Motyckiej; a najlepiej po „Mit nauki. Pradygmaty i dogmaty” Brykczyńskiego.

-------------------------------------------------

„Widać zatem, że w ostatnim stuleciu stosowalność słowa „inteligencja” uległa gwałtownemu rozszerzeniu. Wydaje się jednak, iż owemu rozszerzenia towarzyszy pewne zamieszanie pojęciowe. Używając żargonu językoznawczego, można by powiedzieć, że gwałtownemu rozszerzeniu zakresu tego słowa towarzyszy pomieszanie w wymiarze jego treści. Nie jest zatem jasne, z czym należy ten termin identyfikować, jakie są kryteria jego stosowalności?” Szymon Wróbel

„Lacan śledzi przykłady różnych rewolucji i pokazuje, że każda z nich obiera w końcu przywódcę jeszcze bardziej bezwzględnego niż ten, którego ta rewolucja obaliła”. Valeria Szydłowska

„Bóg dał. Bóg wziął”. Ta sentencja, wygłaszana dawniej przez starych mądrych ludzi, mieści w sobie nie tyle rezygnację, ile głęboką wiarę w logiczność i sensowność wszystkiego, co przytrafia się człowiekowi. Nade wszystko zaś jest świadectwem pokory, to jest zgodę na ograniczone kompetencje rozumu, który nie jest w stanie zgłębić tajemnice życia i śmierci. Mądrością jest traktować te dwa graniczne momenty ludzkiej egzystencji właśnie jako tajemnice, symbolizowane przez rajskie Drzewo Życia, po którego owoce sięgać nie należy. Dla człowieka mądrego wiedza bywa wartością. Gdzie się on wszelako i z tym, że niekiedy należy stawiać tamy nieumiarkowanej ciekawości w imię dyskrecji. Zdaniem Rudolfa Kassnera, dyskrecja to atrybut wielkości ludzkiej”. Jadwiga Mizińska

Niestety większość artykułów to makulatura. Do ciekawszych zaliczam trzy ostatnie: „Albert Einstein o emocjonalnych determinantach wiedzy naukowej” (Butryn),„Poznanie naukowe a emocje” (Tempczak),„Emocje a proces twórczy w nauce” (Motycka). Lepiej sięgnąć po „Człowiek wewnętrzny a episteme” Motyckiej; a najlepiej po „Mit nauki. Pradygmaty i dogmaty”...