Lubię sytuacje, kiedy książki same do mnie przychodzą. Oczywiście znałem postać Eleny Poniatowskiej, ale nie wiedziałem, że Magda Melnyk napisała o Niej teraz książkę.
Nieoczekiwanie podczas pobytu w rodzinnym Opolu, w sklepie popularnej sieci dojrzałem tę pozycję i wiedziałem, że to książka dla mnie. Zacząłem ją czytać w przedurlopowym zabieganiu. W międzyczasie Poniatowska otrzymała Międzynarodową Literaturę Literacką im. Carlosa Fuentesa, a ja zabrałem książkę na wakacje, by najpierw w samolocie, a potem pod słońcem Balearów czytać w spokoju.
Już sama struktura tej opowieści jest zachwycająca. Wychodząc od spotkania z pisarką w Meksyku, Magda Melnyk opowiada Jej historię w formie krótkich fragmentów, barwnej mozaiki, która tworzy fascynującą całość. Przypomina to metodę twórczą samej Poniatowskiej przy książce o masakrze w Tlatelolco „ praca nad książką zaczęła przypominać wyplatanie tkaniny, a ona sama całość nazwała kolażem”.
Oczywiście bohaterką książki jest Elena Poniatowska i autorka pokazuję tę postać wieloaspektowo. Od genealogii Jej rodziny. Linię, z której wywodzi się pisarka zapoczątkował Stanisław, syn najstarszego brata króla- Kazimierza. Z uwagi na pochodzenie społeczne i majątek Elena była uprzywilejowana, ale rodzina nie miała pieniędzy na jej studia medyczne w Stanach, a Elena jako młoda dziewczyna padła ofiarą przemocy. Magda Melnyk kreśli rozwój kariery twórczej pisarki od początkującej reporterki po uznaną sławę, choć „ w kraju/ Meksyk/ sławą dorównywała największym pisarzom latynoamerykańskim. to za granicą nie była tak rozpoznawalna jak Marquez czy Fuentes”. Octavio Paz określa Poniatowską jako „ ptaka w literaturze meksykańskiej/…/, jest ptakiem, który obserwuje w ciszy, aby później czytelnikom o tym zaśpiewać”. Poniatowska jest w Meksyku instytucją. Po trzęsieniu ziemi w 1985 przyjaciel Carlos Monsivais powiedział do Niej : „ ty jesteś od pisania. Tak pomożesz najlepiej”. Oczywiście Poniatowska nie pomaga samym pisaniem, oddała dom na siedzibę wydawnictwa, angażuje się w akcje pomocowe, humanitarne, polityczne, jak wybory prezydenckie na rzecz Andresa Manuela Lopeza Obradora.
Swoje credo twórcze Poniatowska określa jasno : „ Zostałam dziennikarką, ponieważ zawsze miałam pytania, a nigdy nie miałam pewności. Lecz niezmiennie byłam pewna swoich intencji. Zawsze przerażały mnie niszczycielskie osądy, które dyskwalifikowały, skazywały, zapadały w gniewie, oraz obrońcy prawd absolutnych lub ci, którzy ośmielali się działać przeciwko integralności innych. Wcześnie odkryłam mniejszości i zacząłem się z nimi utożsamiać. Są moim legionem”. Pozostała mu wierna, ujmując się za prawami kobiet” w kraju dumnym z prekolumbijskich kultur, gdzie Frida Kahlo ubierała się w tradycyjne stroje, na co dzień noszone przez Indianki, te ostatnie były obywatelami drugiej kategorii, kimś gorszym, nieistotnym”, służby, więźniów politycznych, biedoty, przemilczane bohaterki Rewolucji Meksykańskiej” bo historia nie tylko nie oddaje im sprawiedliwości, ale je wręcz oczernia”. Inną zapomnianą postacią, przypomnianą przez Poniatowską była malarka Angelina Beloff/ Biełowa/ , pierwsza żona Rivery. Poniatowska angażował się także w walkę o dopuszczalność aborcji.
Podczas początków kariery dziennikarskiej Poniatowskiej „kobiety należały do rzadkości w dziennikarskim świecie”. Metoda twórczości Eleny była na początku pionierska : „ wybiegała na ulicę. To tam był świat, o którym chciała pisać. Nauczyła się wtapiać w tłum, obserwować, słuchać i wychwytywać dialogi, charakterystyczne dla danego miejsca”.
Książka Magdy Melnyk to także opowieść o Meksyku, jego gwałtownej i skomplikowanej historii, wszystkich najważniejszych wydarzeniach, które Poniatowska jako rzeczniczka wykluczonych opisywała. Meksyk jawi się tu jako „ biedny kraj z wysokim problemem marginalizacji społecznej”.
Poza barwnym portretem samej Poniatowskiej czyli „ Towarzyszki Księżniczki”, jej rodziny, bliskich i Meksyku na kartach książki mamy całą galerię postaci współczesnej kultury i polityki. Leonora Carrington, Octavio Paz, Mario Vargas Llosa, Gabriel Garcia Marquez, Susan Sontag, Oriana Fallaci, Luis Bunuel czy Diego Rivera. Mężem Eleny Poniatowskiej był wybitny astronom Guillermo Haro. Jego portret literacki przypomina mnie i chyba jeszcze nigdy w literaturze nie znalazłem wizerunku postaci, tak odpowiadającego mojemu charakterowi : „ był surowy i bezwzględny. Dla siebie i dla innych. W pracy toczył wojny podjazdowe z każdym, kto kwestionował jego punkt widzenia, w domu troskę okazywał stawianiem wysoko poprzeczki i nieustanną krytyką./…/gdy urzędnik kazał mu czekać, po pięciu minutach tracił cierpliwość i wychodził. Nie znosił marnowania czasu. Do domu wracał chory z frustracji./…/wciąż pochłaniał kolejne tytuły. Gdy wieczorem zasiadał w fotelu, a książka, którą brał do ręki, nie przypadała mu do gustu, ciskał nią o sufit”.
Lubię też kiedy książki, które czytam, wchodzą z sobą w dialog, nawiązują do siebie. Następną urlopową pozycją jest „ Trąbka do słuchania” Leonory Carrington, kupiona pod wpływem fantastycznego spektaklu Weroniki Szczawińskiej we wrocławskim Teatrze Współczesnym . Kompletnie nie wiedziałem, że Poniatowską i Carrington łączyła długoletnia przyjaźń, oparta na podobnym pochodzeniu i doświadczeniach życiowych. To Carrington zilustrowała zbiór wierszy Poniatowskiej i było to jej ostatnia praca.

Lubię sytuacje, kiedy książki same do mnie przychodzą. Oczywiście znałem postać Eleny Poniatowskiej, ale nie wiedziałem, że Magda Melnyk napisała o Niej teraz książkę.
Nieoczekiwanie podczas pobytu w rodzinnym Opolu, w sklepie popularnej sieci dojrzałem tę pozycję i wiedziałem, że to książka dla mnie. Zacząłem ją czytać w przedurlopowym zabieganiu. W międzyczasie...

#hossulazksiążką #sztukater
Elena, a właściwie Hélène Elizabeth Louise Amélie Paula Dolores Poniatowska urodziła się w Paryżu, 19 maja 1932 roku. W Polsce to mało znana postać, natomiast w Meksyku jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych pisarek.

Potomkini szlacheckiego rodu, jej przodek był bratem ostatniego króla Polski. Po licznych przeprowadzkach rodzice Eleny osiedli we Francji, a w czasie drugiej wojny światowej wyjechali do Meksyku, gdzie Elena mieszka do dzisiaj.

Magda Melnyk, autorka książki, zamieszkała z Eleną Poniatowską, towarzyszyła jej w codziennym życiu, przeprowadziła z nią w tym czasie wiele rozmów i korzystając na miejscu z obszernego archiwum zebrała materiały do jej biografii.

Elena Poniatowska, została początkowo dziennikarką, pisała do kilku gazet w Meksyku, dość wcześnie zaczęła również pisać książki, które szybko zostały zauważone.jej twórczość jest bardzo zaangażowana społecznie. Pomimo tego, że sama pochodziła z wyższych sfer, całe życie bliskie jej były i są sprawy zwykłych ludzi, ich bieda i niedola. Zawsze stawała po stronie uciskanych i gnębionych, bliskie jej były sprawy kobiet, jedną z książek poświęciła Paulinie, zgwałconej nastolatce, której nie pozwolono usunąć ciąży. Pierwszy syn Eleny również był owocem gwałtu, więc doskonale rozumie, co przechodzą kobiety sprowadzane do roli wylęgarni dzieci.

Poniatowska uważana jest w Meksyku za wzór dla lewicy i obrończynię praw kobiet. Nigdy nie uciekała od trudnych tematów, po krwawym stłumieniu buntów i zamieszek w 1968 roku zebrała na gorąco relacje setek osób, które wydała w formie książki. Wstawiała się za zatrudnionymi na czarno szwaczkami, ale tez za bezdomnymi wysiedlonymi ze slumsów przez deweloperów.

Okres, którym pisarka wkroczyła w dorosłe życie i zaczęła pracę zawodową był niezwykle ciekawym czasem w życiu kulturalnym Meksyku. Miała okazje poznać i przyjaźnić się z Gabrielem Garciją Marquezem, wśród jej rozmówców byli Octavio Paz, laureat Nagrody Nobla, Diego Rivera, Andre Malraux, Marlena Dietrich, Oriana Fallaci, a Carlos Fuentes zaczął publikować książki w tym samym czasie co ona. Do Meksyku ściągali intelektualiści z różnych stron obu Ameryk i nie tylko stamtąd. Elena Poniatowska miała też okazję poznać i zrobić wywiad z jednym z najbardziej znanych przywódców zapatystów: subcomandante Marcosem.

Magda Melnyk, z wykształcenia politolożka, zajmuje się pisaniem reportaży, interesują ja prawa kobiet, ruchy społeczne i kraje hiszpańskojęzyczne. W swojej książce niezwykle barwnie opowiada historię życia Eleny Poniatowskiej. Pomimo dużego nagromadzenia faktów, nazwisk, zdarzeń, książkę czyta się jednym tchem, niczym dobrą beletrystyczną powieść. Taka jak ta opowieść jest Elena: żywiołowa, dynamiczna, pełna energii i pasji, bez reszty oddaje się swojej pracy, solidnie przygotowuje materiały do artykułów prasowych, czy książek. Całe życie angażuje się mocno w problemy ludzi i uwrażliwia swoich rodaków na biedę, wyzysk i niesprawiedliwość społeczną. Szczególnie mocno walczy o prawa kobiet, które stosunkowo niedawno uzyskały prawa wyborcze, ale do pełnej równości z mężczyznami jeszcze jest bardzo daleko, szczególnie w krajach Ameryki łacińskiej, gdzie panuje bieda i niedostatek oraz dominuje patriarchalny model rodziny i społeczeństwa. W takich miejscach trudniej jest upomnieć się o swoje i wywalczyć to co się należy każdemu człowiekowi.

Elena Poniatowska za swą twórczość uhonorowana została prestiżową nagrodą Cervantesa, zwaną hiszpańskojęzycznym Noblem. Była drugą kobietą, która otrzymała tę nagrodę. Obecnie, w wieku ponad dziewięćdziesięciu lat pozostaje czynna pisarką, która dalej tworzy, spotyka się z ludźmi i ciagle ma dużo do powiedzenia w ważnych społecznie sprawach.

Bardzo zaciekawiła mnie osoba Eleny Poniatowskiej, teraz czas na jej książki. Zachęcam do przeczytania jej biografii, by poznać niezwykłą kobietę i barwne czasy, w jakich przyszło jej żyć.
Dziękuję za egzemplarz książki www.sztukater.pl

#hossulazksiążką #sztukater
Elena, a właściwie Hélène Elizabeth Louise Amélie Paula Dolores Poniatowska urodziła się w Paryżu, 19 maja 1932 roku. W Polsce to mało znana postać, natomiast w Meksyku jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych pisarek.

Potomkini szlacheckiego rodu, jej przodek był bratem ostatniego króla Polski. Po licznych przeprowadzkach rodzice Eleny...

Kiedy wiele lat temu przeczytałam jedyne wydane po polsku książki Eleny Poniatowskiej "Kochany Diego, całuję Quiela" oraz "Do sępów pójdę" nie mogłam o nich zapomnieć. Były niesamowite - poruszające, świeże i emocjonalne. Z wielką przyjemnością sięgnęłam więc po biografię autorki i nie mogłam się oderwać. Niesamowity życiorys kobiety - dziennikarki i pisarki, która wybrała Meksyk na swoją ojczyznę i pokochała go głęboko. Znała i przyjaźniła się z wielkimi pisarzami jak Octavio Paz, Carlos Fuentes, Gabriel Garcia Marquez, wśród jej znajomych nie brakowało znanych artystów i polityków. Jednak nie oni byli najważniejsi w jej twórczości - wybrała bycie głosem zwykłych ludzi, pozbawionych praw, biednych, prześladowanych i zabijanych przez kolejne rządy. Notowała świadectwa uczestników strajków, manifestacji, na których mordowano protestujacych, ofiar trzęsienia ziemi, pozbawionych pomocy nieudolnego rządu. Wybitna, odważna kobieta, która mimo że pochodząca z książęcej rodziny Poniatowskich, niejedno przeżyła. Nigdy nie ukrywała się za swoim tytułem ani nie zamykała w klasie uprzywilejowanych. Zawsze była blisko ludzi. Warto poznać tę niezwykłą kobietę i sięgnąć po książkę Magdy Melnyk.

Kiedy wiele lat temu przeczytałam jedyne wydane po polsku książki Eleny Poniatowskiej "Kochany Diego, całuję Quiela" oraz "Do sępów pójdę" nie mogłam o nich zapomnieć. Były niesamowite - poruszające, świeże i emocjonalne. Z wielką przyjemnością sięgnęłam więc po biografię autorki i nie mogłam się oderwać. Niesamowity życiorys kobiety - dziennikarki i pisarki, która wybrała...

Polska księżniczka literacką królową w Meksyku. Historia nieznana.
Rewelacyjna biografia.

Polska księżniczka literacką królową w Meksyku. Historia nieznana.
Rewelacyjna biografia.

świetna książka, wciąga jak mało co a to przecież biografia

świetna książka, wciąga jak mało co a to przecież biografia