Od pierwszego mojego kontaktu z reportażami Wojciecha Tochmana w "Jakbyś kamień jadła" mija 6 lat. Tyle czasu potrzebowałam aby przełamać siebie i sięgnąć po jego koleją książkę. Nie żałuję, chociaż nie jest to lektura należąca do przyjemnych. Wszystkie historie zawierają w sobie pytania odnośnie wiary i boga, wymiar jego miłości, istnienia, a jednocześnie czytając każdy z tych mało-wielkich ludzkich dramatów ma się wrażenie, że boga i wiary w nich wcale, albo tylko tyle, aby można było nimi uspokoić sumienie. Tochman we "Wściekłym pie" nie bojąc się opisywać spraw drażliwych i jednocześnie bardzo intymnych kreśli portret współczesnego społeczeństwa polskiego takim, jaki można spotkać wszędzie tam, gdzie odrzuci się płaski wymiar martyrologi, zakłamania i obłudy i zostawi tylko jego esencję - problemy zwykłych ludzi z krwi i kości. Nie wiem kiedy następnym razem spotkam się z innymi bohaterami pozostałych książek Wojciecha Tochmana, wiem jednak, że nigdy nie będzie to czas stracony ale zarazem nie będzie to też czas radości i spokoju. Cóż, są też i tacy którzy ukazując najbardziej bolesne aspekty życia ludzkiego, otwierają innym oczy na świat. I chyba za to jestem najbardziej wdzięczna Tochmanowi.

Od pierwszego mojego kontaktu z reportażami Wojciecha Tochmana w "Jakbyś kamień jadła" mija 6 lat. Tyle czasu potrzebowałam aby przełamać siebie i sięgnąć po jego koleją książkę. Nie żałuję, chociaż nie jest to lektura należąca do przyjemnych. Wszystkie historie zawierają w sobie pytania odnośnie wiary i boga, wymiar jego miłości, istnienia, a jednocześnie czytając każdy z...