Talula, jak chyba każda nastolatka, widzi świat bardzo zero-jedynkowo. Wszystkie jej wakacyjne plany – spędzanie wakacji z przyjaciółką, gra w szachy i konkurs na quiz z okazji 14 lipca, a nawet lekcje angielskiego w świetlicy – które tak misternie układała, poszły w niepamięć i musi dostosować się do cudzych. Czyż to nie jest frustrujące? Dziewczynka mam jedną odpowiedź na to: sabotaż i obraza majestatu. Niestety sabotaż wychodzi kiepsko, a za długo tez obrażać się nie można, bo jest to zwyczajnie nudne. Do tego rodzice robią wszystko, by spojrzała na sytuację z innej perspektywy. I… udaje się. Widzi nie tylko nudne, powtarzające się przestawienia, ale trud, jaki wkładają w to zadanie jej rodzice, całą logistyczną otoczkę biwakowania czy wreszcie radość na twarzach uczestników przedstawień. Talula dochodzi w końcu do wniosku, że może nie do końca świat musi kręcić się wokół niej i warto zobaczyć co się stanie, jeśli będziemy szli do przodu akceptując to, co daje los.
Komu polecam książkę? Przede wszystkim dzieciom w wieku Taluli, czyli młodszym nastolatkom. Tym, które już uważają się za dorosłe, a tak naprawdę jeszcze bawią się lalkami i resorakami. Małym buntownikom, którzy jeszcze potrzebują rodzica jako bezpiecznej przystani, bo sami po swoich emocjonalnych burzach raczej poruszają się po omacku.
Więcej na: https://konfabula.pl/wymienie-kiepska-przyczepe-na-kompetentnych-rodzicow/

Talula, jak chyba każda nastolatka, widzi świat bardzo zero-jedynkowo. Wszystkie jej wakacyjne plany – spędzanie wakacji z przyjaciółką, gra w szachy i konkurs na quiz z okazji 14 lipca, a nawet lekcje angielskiego w świetlicy – które tak misternie układała, poszły w niepamięć i musi dostosować się do cudzych. Czyż to nie jest frustrujące? Dziewczynka mam jedną odpowiedź na...