"Odyn i źródło mądrości", siódmy tom serii "Mitologia Nordycka" wydanej przez Hachette Polska, to fascynująca podróż przez mitologiczny świat, w której autorzy skupiają się na postaci Odyna i jego desperackich wysiłkach, by uniknąć Ragnaröku. Książka stanowi intrygujące połączenie mitologii z filozofią, opisując dążenia Odyna do odkrycia tajemnic wszechświata w celu ocalenia świata przed zagładą.

Kluczowym wątkiem tej opowieści jest koncept poświęcenia w dążeniu do wiedzy. Odyn, by uzyskać sekrety od Mimira, strażnika źródła mądrości, musi złożyć wielką ofiarę. Ta wymiana - wiedza w zamian za poświęcenie - stanowi sedno narracji, prowokując czytelnika do refleksji nad ceną prawdy.

Książka oferuje również bogate informacje na temat magii w staronordyckich wierzeniach, podkreślając jej znaczenie w kulturze Wikingów. Szczególnie interesujące jest przedstawienie magii seid, zazwyczaj praktykowanej przez kobiety, i jej wpływu na życie oraz kulturę tamtych czasów.

"Odyn i źródło mądrości" jest solidną, choć nie przełomową kontynuacją serii, dostarczającą zarówno rozrywki, jak i wiedzy o nordyckiej mitologii i kulturze. Można ją ocenić na 8/10, stanowiąc wartościową lekturę dla miłośników mitologii oraz tych, którzy cenią połączenie historii z elementami fikcji.

"Odyn i źródło mądrości", siódmy tom serii "Mitologia Nordycka" wydanej przez Hachette Polska, to fascynująca podróż przez mitologiczny świat, w której autorzy skupiają się na postaci Odyna i jego desperackich wysiłkach, by uniknąć Ragnaröku. Książka stanowi intrygujące połączenie mitologii z filozofią, opisując dążenia Odyna do odkrycia tajemnic wszechświata w celu...

Książka dobra, choć kusiło mnie, żeby odjąć jeszcze jeden punkt za ostatni obrazek, który zaspojlerował całkiem interesujący wątek, a nie dało się na niego nie spojrzeć na stronie obok. Nie była to powalająca część ale rozwinęła wreszcie prawdziwe znaczenie magii seid, za co ogromny plus.

Książka dobra, choć kusiło mnie, żeby odjąć jeszcze jeden punkt za ostatni obrazek, który zaspojlerował całkiem interesujący wątek, a nie dało się na niego nie spojrzeć na stronie obok. Nie była to powalająca część ale rozwinęła wreszcie prawdziwe znaczenie magii seid, za co ogromny plus.

Tak, to bywa w tej sadze ostatnio. Zaczyna się imprezą, kończy się dramatem.

Tak, to bywa w tej sadze ostatnio. Zaczyna się imprezą, kończy się dramatem.

Wiecie co kryje się w korzeniach Yggdrasilla?

Myśląc o Odynie niemal natychmiast do głowy przychodzą kruki, jesion i Walhalla. Saga o wejrzeniu w wody zgromadzone wśród korzeni tego pradawnego drzewa jest szeroko znana. Nie sprawia to jednak, że czytanie jej po raz kolejny nudzi.

W tym tomie mitologii nordyckiej przeczytamy o próbach Odyna, skupiających się na powstrzymaniu Ragnaröku. Wydaje się to nie tyle niemożliwe, co nieuniknione. Można jedynie spróbować odwlec go w czasie. Wszechojciec szukając wiedzy, w której upatruje ratunku dla świata bogów i ludzi, dociera do źródła u stóp jesionu. Strażnik tych wód, Mimir, wyjawia jednak, że nie ma poznania bez poświęcenia.

Jak wiele Odyn będzie musiał poświęcić?

W drugiej, tej naukowej części książki, przeczytamy więcej o magii i jej rodzajach, które towarzyszyły wikingom. Poznamy co sądzono o różnych jej aspektach oraz który rodzaj magii przypisywano wyłącznie kobietom.

Tak jak poprzednie książki tak i tę czytało mi się świetnie. Historia została przedstawiona w ciekawy sposób, a popularnonaukowa część sprawiła mi dużą przyjemność.

W końcu kto nie lubi czytać o magii?

Wiecie co kryje się w korzeniach Yggdrasilla?

Myśląc o Odynie niemal natychmiast do głowy przychodzą kruki, jesion i Walhalla. Saga o wejrzeniu w wody zgromadzone wśród korzeni tego pradawnego drzewa jest szeroko znana. Nie sprawia to jednak, że czytanie jej po raz kolejny nudzi.

W tym tomie mitologii nordyckiej przeczytamy o próbach Odyna, skupiających się na...

W siódmym tomie Odyn dalej w brnie w swoją paranoję o ragnaröku podsycaną koszmarnymi snami. Jedną z ostatnich porad jakiej udziela mu stary przyjaciel - Mimir, strażnik źródła mądrości - Odyn zdaje się puszczać mimo uszu. "Jednak czyż niecieszenie się ucztą nie ma sensu, nawet jeśli każdy kolejny kęs przybliża cię do nieuchronnego końca?" (str. 12).

Otóż to. Odyn zdaje się nie przyjmować do wiadomości, że rozmyślania o nieuniknionym okrutnym końcu świata powodują, że umykają mu ważne rzeczy tu i teraz. Przez co jednym sprawom nie poświęca należytej uwagi, skupia się zaś na innych, które niczego nie odwleką. Co być może przyspiesza ragnarök, zamiast być mu przeszkodą. Wciąż gna za poznaniem magii seid, która umożliwia jasnowidzenie. Wciąż szuka tego, co pozwoli zmienić przyszłość.

Ten tom bez większego polotu, nie wnosi dużo nowego, ale czyta się przyjemnie i daje dobrą rozrywkę. Autor udźwignął temat i dobrze wpisał się w styl serii.

Zaś w tekście historycznym ciekawe dla mnie rzeczy, gdyż magia ewidentnie była rzeczą stricte niewieścią u ludzi północy, kobiety te były szanowane (a nie palone na stosie jak u chrześcijan),a zajmowanie się magią przez mężczyzn było uznane za haniebne i kojarzone z biernym homoseksualizmem, poza pewną formą magii zwaną 'galdr'. Mężczyźni zajmowali się szamanizmem (uzdrawianie, nie jasnowidzenie i wróżbiarstwo).
Na stronie 109 opis jak wyglądała taka kapłanka. A sądząc z opisu wyglądała pięknie i godnie, i budziła respekt.

W siódmym tomie Odyn dalej w brnie w swoją paranoję o ragnaröku podsycaną koszmarnymi snami. Jedną z ostatnich porad jakiej udziela mu stary przyjaciel - Mimir, strażnik źródła mądrości - Odyn zdaje się puszczać mimo uszu. "Jednak czyż niecieszenie się ucztą nie ma sensu, nawet jeśli każdy kolejny kęs przybliża cię do nieuchronnego końca?" (str. 12).

Otóż to. Odyn zdaje...

Tom pod znakiem magii - zarówno w części fabularnej, jak i popularnonaukowej końcówce. Już tradycyjnie głównym celem postępowania Odyna jest powstrzymanie za wszelką cenę Ragnaroku, tym razem kluczowa okazuje się postać Mimira.
Tomu nie mogę nazwać ani dobrym ani złym, na pewno jednak wnosi bardzo niewiele nowej wiedzy, nie za bardzo też sie posuwa w rozwoju już zaczętych wątków. Bez rewelacji, ale na pewno nie jest to najgorsza część.

Tom pod znakiem magii - zarówno w części fabularnej, jak i popularnonaukowej końcówce. Już tradycyjnie głównym celem postępowania Odyna jest powstrzymanie za wszelką cenę Ragnaroku, tym razem kluczowa okazuje się postać Mimira.
Tomu nie mogę nazwać ani dobrym ani złym, na pewno jednak wnosi bardzo niewiele nowej wiedzy, nie za bardzo też sie posuwa w rozwoju już zaczętych...

Szczerze? Ta część to marnotrawstwo papieru, czasu i w ogóle wszystkiego. W porównaniu do pozostałych to jest nijaka.

Szczerze? Ta część to marnotrawstwo papieru, czasu i w ogóle wszystkiego. W porównaniu do pozostałych to jest nijaka.

Siódmy tom Mitologii Nordyckiej od Hachette to kolejna część opowieści Odyna.

W Asgardzie ma się odbyć uczta na cześć Baldera wchodzącego w dorosłość. Zostaje na nią zaproszona Freja – to będzie pierwsze jej spotkanie z ojcem i bratem, którzy są ambasadorami Vanaheimu w Asgardzie. Odyn będzie chciał wykorzystać tą wizytę, gdyż jego magia seid jest wciąż niewystarczająca.

W Vanaheimie rada zaczyna mieć wątpliwości co do mądrości i rad Hoenira. Kiedy Mimir wyrusza w podróż odwiedzić znajomego, przelewa się krew. Co zastanie Mimir po powrocie? Czy przepowiednia Odyna się spełni?

Część popularnonaukowa traktuje o magii i obrzędach Wikingów i Germanów. Całość jest bogato ilustrowana i opisana w ciekawy i przejrzysty sposób.

Siódmy tom Mitologii Nordyckiej od Hachette to kolejna część opowieści Odyna.

W Asgardzie ma się odbyć uczta na cześć Baldera wchodzącego w dorosłość. Zostaje na nią zaproszona Freja – to będzie pierwsze jej spotkanie z ojcem i bratem, którzy są ambasadorami Vanaheimu w Asgardzie. Odyn będzie chciał wykorzystać tą wizytę, gdyż jego magia seid jest wciąż niewystarczająca....

Tom traktuje o spotkaniu Odyna z Freją oraz pozbawieniu Mimira głowy. Wydaje mi się, że w mitologii skandynawskiej tym wydarzeniom nie poświęca się zbyt dużo uwagi – stąd sporo inwencji twórczej i kluczenia autora wokół tych tematów.

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony historia ta nie prezentuje jakiegoś konkretnego, ciekawego mitu, który zamykałby się w zgrabną całość. Dużo więcej tu podchodów i sztafażu. Z drugiej… czyż właśnie to nie czyni tej serii tak fajnej? Czy nie pozwala ona oderwać się na moment od całej tej otoczki, którą zarosła mitologia nordycka, by spojrzeć na nią na nowo – po prostu jako zajmującą opowieść? Czytało mi się to niezwykle szybko i sam nie wiem, kiedy udało mi się przebrnąć przez całość.

Tom traktuje o spotkaniu Odyna z Freją oraz pozbawieniu Mimira głowy. Wydaje mi się, że w mitologii skandynawskiej tym wydarzeniom nie poświęca się zbyt dużo uwagi – stąd sporo inwencji twórczej i kluczenia autora wokół tych tematów.

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony historia ta nie prezentuje jakiegoś konkretnego, ciekawego mitu, który zamykałby się w zgrabną całość....

Freja jest równie irytująca, jak Yenefer w Wiedźminie.
Książka sama w sobie mnie nie porwała, choć fajnie przeczytać rozszerzoną wersje wydarzeń o utracie oka przez Odyna oraz o tym co stało się z Mimirem.

Freja jest równie irytująca, jak Yenefer w Wiedźminie.
Książka sama w sobie mnie nie porwała, choć fajnie przeczytać rozszerzoną wersje wydarzeń o utracie oka przez Odyna oraz o tym co stało się z Mimirem.