Nasze sposoby postrzegania świata spotkały się na tych samych poziomach wrażliwości, względem materii ożywionej i nieożywionej. Z pewnością jego odwaga przerosła moją. Ponieważ to on zabrał głos i określił nim wymiary widzialnej i niewidzialnej rzeczywistości. Pustynię ciemnych znaków, w którą się może zamienić każdy nieudolnie napisany tekst, pokolorował metaforami o ekologicznym znaczeniu. Zrobił przy tym milowy krok ku innemu człowiekowi. Dostrzegł fakt, że prekariat nie ma czasu kochać, zauważył tymczasowość ludzi skazanych na ciągłą walkę o byt. Stąd też pochodzi krzyk jego poezji. Z bólu istnienia zwykłych ludzi, na siłę zespolonych ze światem do którego im wcale nie tęskno. Trudno tu szukać sielskich obrazów, kiedy studium życia brzmi zbyt poważnie. Cóż, Prieto już wie, że umieramy z każdym kolejnym dniem.

"Dum spiro, spero". Dopóki oddycham, mam nadzieję. Jednak chciałbym tego dokonywać świadomie, ze spokojem interesować się pięknem i za każdym razem doznawać chociażby namiastki oczyszczenia. Hiszpański poeta młodego pokolenia z filozoficzną pasją podchodzi do rzeczy przywalonych codziennością i wydobywając je, przerywa zmowę milczenia o niewygodnych tematach. Wyodrębniając człowieka z rozległości wszechświata, skupia się na nim, jednak dokonuje tego przez pryzmat zadawanego przez tegoż człowieka cierpienia. Widać to w poetyckiej walce o prawa zwierząt, w szacunku do żywej istoty i w trosce o nasz wspólny świat. Z ekspresją odtwarza stłuczone ludzkie oblicze, naprawia wizerunek widziany w uszkodzonym przez nas samych lustrze.

Po lekturze "Pięknego świata" można posiadać cichą nadzieję na to, że jeszcze długo nie będziemy musieli przeżywać wyrzutów sumienia podczas oglądania zachodów słońca. Ten wątek poezji Prieto jest ściśle powiązany z powstającymi na naszych oczach zmianami klimatu. Nie jest ważna forma z jaką poeta podaje przykłady zbiorowego samobójstwa. Ważne, że potrafi uchwycić grymas portretu na tle witryny sklepu mięsnego. Nie przestrzegając konwencji, wychodzi poza prawdopodobną strefę komfortu swoich czytelników. Trudnych tematów nie da się poruszyć bez poważnych słów, dlatego udziela ostrzeżenia przed tym co się stanie, kiedy przestaniemy mówić o miłości. Do siebie, do innych, do środowiska naturalnego.

Czerpiąc z całości doświadczenia rodzaju ludzkiego, Prieto tworzy wiele wskazówek dla pojedynczych jednostek, w większym lub mniejszym stopniu zagubionych pośród bezwzględnych spraw społecznych. Bez wahania potrafi uchwycić ból prowadzonego na rzeź zwierzęcia i zestawić go z ukrzyżowaniem Chrystusa. Nie trzeba tworzyć świętości, wystarczy dostrzec bijące serce życia i na jego podstawie ukształtować piękno. Podaje tu przykład roślin, uczących się światła od pierwszych chwil ich istnienia. Ta nauka jest tak prosta i skuteczna. Albo odmienne od naszego, postrzeganie blasku przez Paula Cézanne’a, dzięki któremu jego artyzm widać nawet w ciemności. Słowa Prieto tak naprawdę próbują odnaleźć szczęście. W sprawach małych i wielkich, widząc konieczność naprawy co niektórych miejsc, istniejących na mapie wrażliwości świata.

Nasze sposoby postrzegania świata spotkały się na tych samych poziomach wrażliwości, względem materii ożywionej i nieożywionej. Z pewnością jego odwaga przerosła moją. Ponieważ to on zabrał głos i określił nim wymiary widzialnej i niewidzialnej rzeczywistości. Pustynię ciemnych znaków, w którą się może zamienić każdy nieudolnie napisany tekst, pokolorował metaforami o...

piękne wiersze

piękne wiersze