Ta książka jest jak dobry, dawno niewidziany przyjaciel od serca. Wpadasz do niego zmarznięty i przemoczony, bo na zewnątrz wieje i pada, a ty zapomniałeś parasola. On ugości cię ciepłą herbatą i ciastem na miodzie, pozwoli ogrzać się przy kominku, wysłucha, nie oceni, zrozumie. Nim się obejrzysz, mija kilka godzin, jesteś już suchy, ogrzany, a i w duszy jakby cieplej, zaś po chmurach na zewnątrz nie ma już śladu. Przypominasz sobie, że miałeś załatwić jeszcze jakieś sprawy na mieście, ale ostatecznie idziesz na spacer, bo zaczynasz czuć, że z jakiegoś powodu to wiele ważniejsze, niż większość innych „ważnych” spraw.
Właśnie tak działa, a raczej pisze, Anita Moorjani, autorka książki. O wysokiej wrażliwości powstało w ostatnim czasie wiele prac, ale ta to prawdziwy balsam. I to taki, który czytelnik z czasem sam ma szansę nauczyć się tworzyć. Moorjani tą książką w pewnym sensie przytula wrażliwego czytelnika, który ze swoją wrażliwością się nie obnosi, a jeśli już, to raczej ją ukrywa w przekonaniu, że cecha ta utrudnia życie. Na tym jednak nie koniec. Wkrótce ten sam wrażliwy czytelnik zaczyna raptem odkrywać, że jego wrażliwość nie jest już obciążeniem, ale szczególnym zasobem, wyjątkowym narzędziem, do którego nie każdy ma dostęp. Brzydkie kaczątko – wybaczcie wyświechtane porównanie – zaczyna już widzieć, że jest łabędziem.
Anita Moorjani w takim dojrzewaniu osób wysoko wrażliwych do poczucia swojej wartości ma duży udział, ale robi to delikatnie i niepostrzeżenie. Jakby trochę czarowała, ale tym razem czar nie pryska, tylko realnie umacnia.

Ta książka jest jak dobry, dawno niewidziany przyjaciel od serca. Wpadasz do niego zmarznięty i przemoczony, bo na zewnątrz wieje i pada, a ty zapomniałeś parasola. On ugości cię ciepłą herbatą i ciastem na miodzie, pozwoli ogrzać się przy kominku, wysłucha, nie oceni, zrozumie. Nim się obejrzysz, mija kilka godzin, jesteś już suchy, ogrzany, a i w duszy jakby cieplej, zaś...

A to jest książka, dzięki której rozpoznałam swoją osobowość. Długo unikałam lektur dotyczących wrażliwości uparcie wypierając swoje cechy. I pstryk! Zaskoczyło. Warto wspomnieć, że nadwrażliwcy i empaci to nie tylko osoby nieśmiałe, ale również te które udają twarde i pewne siebie. Zaznaczam to, bo autorka o tych drugich tylko przelotnie wspomina - ale jednak! Jest to więc pierwsza pozycja próbująca łączyć psychologię z duchowością, która do mnie dotarła na prawdę. Empacie nic nie da czytanie książek psychologicznych dla "normalnych" ludzi, bo nie da rady przełożyć ich treści na swoje życie. Dlatego też ten nowy nurt jest manną z nieba dla ludzi podobnych do mnie.
Chciałabym zaznaczyć, że ta książka jest bardzo pomocna na początku procesu, aby rozpoznać siebie (lub nie) jako osobowość empatyczną lub po prostu bardzo wrażliwą. Z pewnością nie wyczerpuje tematu, więc przechodzę do kolejnych lektur w tym zakresie.
W treści otrzymujemy zarówno wskazówki, jak rozpoznać jaki jest nasz status na osi wrażliwości, jak i dobre rady na przetrwanie w tym ciekawym świecie.
Jeśli podejrzewasz siebie o nadwrażliwość, jeśli całe życie wszystko bierzesz "do bańki" i potem długo mielisz, jeśli łatwo cię zranić i bierzesz na siebie zobowiązania, bo nie chcesz odmówić, żeby kogoś nie zawieść - ta książka jest dla ciebie. Wyrusz w nową podróż. Poczuj to zdziwienie. Poznaj siebie.

A to jest książka, dzięki której rozpoznałam swoją osobowość. Długo unikałam lektur dotyczących wrażliwości uparcie wypierając swoje cechy. I pstryk! Zaskoczyło. Warto wspomnieć, że nadwrażliwcy i empaci to nie tylko osoby nieśmiałe, ale również te które udają twarde i pewne siebie. Zaznaczam to, bo autorka o tych drugich tylko przelotnie wspomina - ale jednak! Jest to więc...