“Czasami musimy upaść, czasami musimy się podnieść, niektórzy muszą cierpieć, gdy inni mają szczęście, gdyż tylko w taki sposób możemy polegać na sobie nawzajem. Jeśli komuś się powodzi, jego przywilejem jest pomagać tym, których życie nie jest takie proste. Jedność często wyrasta z trudności.” 

Niegdyś Elantris, znajdujące się w królestwie Arelonu, błyszczało jako symbol moc i dobrobytu. Zamieszkujące w nim istoty były zwyczajnymi ludźmi, którzy za sprawą mocy tajemniczego Shaodu zyskiwały potężne magiczne zdolności, będące w stanie uleczyć nawet człowieka na skraju śmierci. Jednakże, gdy magia zawiodła, Elantris pogrążyło się w ruinie, a jego mieszkańcy stali się cieniem własnych istnień. Shaod stał się przekleństwem. Kiedy księżniczka Sarene przybywa do nowej stolicy, Kae, by zawrzeć polityczne sojusze, odkrywa, że jej przyszły mąż, książę Raoden, został uznany za zmarłego. W obliczu nieoczekiwanego przeznaczenia Sarene musi zmierzyć się z tajemnicami Elantris i zapanować nad własnym losem, zanim ciemność pochłonie całą krainę.

“Elantris” to debiutancka powieść Brandona Sandersona skupiająca się na snuciu politycznych intryg oraz obalaniu władzy i ustroju bez rozlewu krwi, a także ukazująca cierpienie jednostek, które może dotknąć każdego, niezależnie od jego pozycji społecznej. Mimo że uwielbiam twórczość autora, długo wzbraniałam się przed lekturą nie tylko ze względu na opasłość tomu i niezbyt zachęcające opinie, ale i wrażenie, które sprawiała ta książka - poruszająca trudną tematykę, przesycona bólem i zniszczeniem, lecz całkiem niepotrzebnie tak bardzo odwlekałam to w czasie. Sanderson ukazuje, co może uczynić zdolność przewidywania i znajomość ludzkiej psychiki w połączeniu z ambicją i arogancją. Fenomenalnie wykreowany świat od podstaw z odmiennymi wierzeniami i kulturami zachwyca czytelnika już od pierwszych stron, a barwność i plastyczność opisów pozwala z łatwością przenieść się do zniszczonego miasta pełnego brudu i bólu, poznać najmroczniejsze zakamarki zakonu oraz udać się na bal organizowany przez zamożnych arystokratów. Autor stopniowo odkrywa przed czytelnikiem świat z zaskakującą geografią, systemem politycznym i zderzeniem kilku religii. Momentami męczyłam się, czytając kolejny nieco rozwleczony opis otoczenia bądź rozważań i emocji bohaterów. Pojawiały się również dość problematyczne nazwy (nie tylko krain, ale i imion),co wymagało dużego zaangażowania i skupienia. Tak samo jak zrozumienie hierarchii w religii sprawia początkowo sporo problemu, lecz nie jest to coś, czego nie da się przyswoić. Mocną stroną “Elantris” jest szczypta intrygującej i skomplikowanej magii opierającej się na unikalnym systemie Aonów, znaków, które swoje korzenie mają w ukształtowaniu terenu królestwa. Historię upadłego miasta poznajemy z trzech perspektyw - księżniczki Teodu scalającej dwa królestwa, fanatyka religijnego i przeklętego księcia. Każda z perspektyw pozwala lepiej zrozumieć motywacje bohaterów, ich cele, a także zasady panujące w świecie, które niestety bardzo często są naginane do woli postaci. Jeśli chodzi o kreację bohaterów, zostały one przedstawione w sposób niejednoznaczny i autentyczny. Choć nie mają złożonych charakterów i istnieje tu wyraźny podział na dobro i zło, nie sposób ich nie polubić. Podejmują decyzje w rozsądny sposób, zgodny z ich przekonaniami i aktualną wiedzą, jak również posiadają własne słabości i lęki, z którymi muszą się mierzyć. Gyron Hrathen to intrygująca postać, kierująca się własnymi zasadami oraz będąca obecnie w kryzysie wiary. Jego perspektywa wciąga najmniej ze wszystkich, lecz jednocześnie jest najbardziej interesująca i wyrazista. To postać, która swoją osobą i działaniami jest w stanie zmienić wydarzenia, a także przechodzi najbardziej widoczną i zadziwiającą przemianę. Bardzo chętnie poznałabym przeszłość gyrona, zanim stał się tak ważną osobistością. Rozdziały z perspektywy Raodena czytało mi się najprzyjemniej, mimo że mężczyzna nie wyróżniał się niczym spośród klasycznych “dobrych bohaterów”. To charyzmatyczny, niepoprawny optymista, starający się czerpać z życia pełnymi garściami, mimo pojawiających się przeciwności losu i trudnej sytuacji. Robił wszystko, by być lepszy niż ojciec i odbudować zniszczone przez rządy królestwo. Księżniczka Teodu, Serene, jako piekielnie inteligentna i sprytna dyplomatka, z łatwością zjednuje sobie arystokratów i podbija ich serca swą błyskotliwością. Świetny zmysł polityczny oraz umiejętność przewidywania i krzyżowania planów przeciwnikom sprawia, że jest niezwykle trudnym do pokonania przeciwnikiem. Niestety, brak dynamicznej akcji i zaskakujących zwrotów oraz sztywne, nienaturalne dialogi, szybko przechodzące do sedna sprawy nie ułatwiały wciągnięcia się w lekturę. Znaczna część “Elantris” okazała się po prostu przegadana i dopiero zakończenie serwuje czytelnikom sporo wartkiej akcji i zadziwiających, choć logicznych rozwiązań. Czasem irytowało mnie, że wszystko działo się po myśli bohaterów, a ewentualne przeszkody były tłumaczone starymi tradycjami bądź panującymi zasadami.

“Elantris” to wywołująca skrajne emocje i zmuszająca do myślenia opowieść o władzy i jej przewrotności oraz o cierpieniu jednostek, które może pojawić się w najmniej oczekiwanym momencie. Niesie za sobą ważny przekaz i ukazuje, jak wiele może dać złamanemu człowiekowi nadzieja w obliczu spotykającej go tragedii. To historia o krzywdzie i ludzkim cierpieniu, o upadku wspaniałego królestwa przez rządy i chciwość króla, a także o kryzysie wiary i poświęceniu. “Elantris” nie zabierze Was do świata pełnego krwawych bitew i magii, lecz zmusi do refleksji i opowie historię o prostych bohaterach - o kobiecie, która nie chce dać się zdefiniować przez role, jakie narzuca jej społeczeństwo, o mężczyźnie, który stara się naprawić błędy ojca i odbudować społeczeństwo, a także o kapłanie będącym w kryzysie wiary. Mimo że nie uważam tej książki za najlepsze dzieło Sandersona, zdecydowanie zasługuje na uwagę.

“Czasami musimy upaść, czasami musimy się podnieść, niektórzy muszą cierpieć, gdy inni mają szczęście, gdyż tylko w taki sposób możemy polegać na sobie nawzajem. Jeśli komuś się powodzi, jego przywilejem jest pomagać tym, których życie nie jest takie proste. Jedność często wyrasta z trudności.” 

Niegdyś Elantris, znajdujące się w królestwie Arelonu, błyszczało jako symbol...

Lekka i przyjemna książka. Myślę, że jest to bardzo dobre wprowadzenie do cosmere mimo, że ja sam czytam ją praktycznie znając już całą resztę.

Lekka i przyjemna książka. Myślę, że jest to bardzo dobre wprowadzenie do cosmere mimo, że ja sam czytam ją praktycznie znając już całą resztę.

Po lekturze Diuny bardzo fajnie dla odmiany przeczytać kawał dobrej fantastyki Sandersona :)

Po lekturze Diuny bardzo fajnie dla odmiany przeczytać kawał dobrej fantastyki Sandersona :)

Bardzo lubię jego światy i jego sposób narracji. Przyjemne.

Bardzo lubię jego światy i jego sposób narracji. Przyjemne.

Elantris 💜 Sandersona to moje nowe odkrycie czytelnicze, bardzo , bardzo super. Ile tu czyli w fantastyce przemycania wiary w Boga. . Ciekawe jak inne jego pozycje.
Polecam

Elantris 💜 Sandersona to moje nowe odkrycie czytelnicze, bardzo , bardzo super. Ile tu czyli w fantastyce przemycania wiary w Boga. . Ciekawe jak inne jego pozycje.
Polecam

Uwielbiam styl Sandersona i całe cosmere. Elantris nie jest wybitym dziełem, ale i tak polecam.

Uwielbiam styl Sandersona i całe cosmere. Elantris nie jest wybitym dziełem, ale i tak polecam.

Widać, że to debiut. Solidny i całkiem dobrze przemyślany, ale jednak dość toporny. Bohaterowie są w porządku, nic ponad to. Nie wzbudzają większych emocji (ani sympatii, ani antypatii) -czego bardzo w książkach nie lubię - głównie przez średnio skonstruowane dialogi. To z kolei sprawia, że dynamika między postaciami jest równie mało interesująca do śledzenia. Niektóre rozwiązania ewidentnie dopisane na kolanie. Tempo to kolejny minus, w połowie tak siadło, że wołami trzeba było ruszyć moje chęci do kontynuowania czytania. Ostatecznie Elantris to do bólu poprawna historia, gdzie koncept był dobry, ale wszystko się rozmyło po drodze. Myślę jednak, że dla początkujących w tym gatunku może okazać się bardzo satysfakcjonująca. Lubię Sandersona, ma swoje miejsce w moim czytelniczym serduszku i dlatego daję troszkę wyższą ocenę. Doceniam wyraźny rozwój jego warsztatu pisarskiego (czasem miałam wrażenie, że czytam książkę jakiegoś innego autora).

Widać, że to debiut. Solidny i całkiem dobrze przemyślany, ale jednak dość toporny. Bohaterowie są w porządku, nic ponad to. Nie wzbudzają większych emocji (ani sympatii, ani antypatii) -czego bardzo w książkach nie lubię - głównie przez średnio skonstruowane dialogi. To z kolei sprawia, że dynamika między postaciami jest równie mało interesująca do śledzenia. Niektóre...

Przed przeczytaniem tego debiutu Sandersona, miałem okazję zapoznać się z trylogią Zrodzonego z Mgły. Widzę tutaj sporo podobieństw. Mamy kilka wyrazistych, ale nie przerysowanych postaci. Mamy sceny akcji i dużą intrygę polityczną. Mamy również głęboką mitologię świata, którą poznajemy razem z bohaterami - istnieje tajemnica, której rozwiązanie jest kluczowe do przetrwania nadchodzącego zagrożenia.

Cały czas cechą, którą lubię u Sandersona najbardziej jest umiejętność rozłożenia wskazówek w taki sposób, że kiedy tajemnica zostaje odkryta myślę sobie: "Tak, to było takie oczywiste. To ma sens.". Nie znam wielu autorów, którzy potrafią budować w ten sposób fabułę - tak, aby była ona sensowna, ale nie oczywista.

W "Elantris" zdecydowanie podobał mi się skonstruowany świat oraz krajobraz polityczny. Było kilka sił politycznych, kilka państw, które miały swoje zagrożenia, problemy i ambicje. Również postacie rzucone w środek tej sytuacji, podejmowały sensowne decyzje, których można było od nich oczekiwać - zgodnie z ich wiedzą oraz przekonaniami.

Uważam, że jest to bardzo dobra książka Fantasy. Byłbym szczerze zainteresowany kolejnym tomem w tym świecie - jest tutaj bardzo dużo potencjału na kolejne historie.

Przed przeczytaniem tego debiutu Sandersona, miałem okazję zapoznać się z trylogią Zrodzonego z Mgły. Widzę tutaj sporo podobieństw. Mamy kilka wyrazistych, ale nie przerysowanych postaci. Mamy sceny akcji i dużą intrygę polityczną. Mamy również głęboką mitologię świata, którą poznajemy razem z bohaterami - istnieje tajemnica, której rozwiązanie jest kluczowe do przetrwania...

Kończąc pierwsza erę serii "Z mgły zrodzony" podjąłem decyzję o przeczytaniu wszystkich książkę Sandersona i tak oto przeczytaną przeze mnie 7 książką tego autora jest debiutanckie "Elantris". Jednotomówka z uniwersum Cosmere zdecydowanie nie jest jego najlepszą książką, ale również trzyma dobry poziom. Śledzimy tutaj losy trójki bohaterów, niedoszłej księżniczki, fanatyka religijnego oraz przeklętego księcia. Tak jak rozdziały Hrathena oraz Raodena mi się podobały tak rozdziały z Sarene były dla mnie no cóż.. średnie. Cała książka jest praktycznie pozbawiona akcji nie licząc końcówki, świat przedstawiony jest naprawdę ciekawy nazewnictwo, różne rodzaje Aonów religie czy kraje bardzo mnie wciągnęły jednak po lekturze pozostało mi zdecydowanie więcej pytań niż odpowiedzi. Uważam że większe serie zdecydowanie lepiej pokazują kunszt i kreatywność Sandersona. Niemniej jednak wciąż jest to dobra ksiażka warta przeczytania i niezmiernie się cieszę, że w tym roku otrzymaliśmy jej dodruk w nowej, jubileuszowej wersji.

Kończąc pierwsza erę serii "Z mgły zrodzony" podjąłem decyzję o przeczytaniu wszystkich książkę Sandersona i tak oto przeczytaną przeze mnie 7 książką tego autora jest debiutanckie "Elantris". Jednotomówka z uniwersum Cosmere zdecydowanie nie jest jego najlepszą książką, ale również trzyma dobry poziom. Śledzimy tutaj losy trójki bohaterów, niedoszłej księżniczki, fanatyka...

Kilka dni temu zrzucił na nas kolejną bombę i zapowiedział sekretny projekt. Dokładnie po tym jak w tamtym roku na rynek weszły cztery niespodziewane nowe książki, ale czy kogoś to jeszcze zaskakuje? Nie wiem kiedy ten człowiek ma czas na życie, ale zdecydowanie w pisaniu jest mistrzem. My tu dzisiaj jednak nie o nowościach Sandersona, a wręcz przeciwnie, bo zaglądamy do jego samych początków pisarskich.

Czekałam dokładnie rok na to aby kupić “Elantris” i kiedy nareszcie świeżo po dodruku ją pochwyciłam, tak teraz jestem gotowa powiedzieć wam o moich przemyśleniach. Książka jest fascynującą i inteligentną historią miasta, a bardziej ludzi, którzy z bogów, z dnia na dzień, stali się trędowatymi, odrzuconymi przez społeczeństwo.

Historię poznajemy z różnych punktów widzenia, ale każdy z nich jest niesamowicie przemyślany, a postacie charyzmatyczne. Nie powiedziałabym, że jest to moja ulubiona powieść Brando, ale urzekł mnie lokalny klimat tej opowieści. Skupienie się na jednostkach, które cierpią, a czytelnik może jedynie patrzeć i z bezsilnością znosić ten widok. “Elantris” opowiada o władzy, ale także jej przewrotności. Podobały mi się zwroty akcji i fabuła, która szczególnie przy końcu nieźle mnie zaskoczyła, przyznam również, że momentami czułam się znudzona i miałam wątpliwości co do oryginalności zdarzeń. Myślę, że im więcej książek Brandona Sandersona się czyta, tym bardziej widać wzory, które stosuje do kreacji historii i bohaterów. Czy to dobrze? Czy to źle? Ciężko mi określić, ponieważ uwielbiam styl autora i jego rozwlekłość, jednak za niedługo mam zamiar sięgnąć po najnowsze książki Brando i tam znaleźć powiew świeżości.

Kilka dni temu zrzucił na nas kolejną bombę i zapowiedział sekretny projekt. Dokładnie po tym jak w tamtym roku na rynek weszły cztery niespodziewane nowe książki, ale czy kogoś to jeszcze zaskakuje? Nie wiem kiedy ten człowiek ma czas na życie, ale zdecydowanie w pisaniu jest mistrzem. My tu dzisiaj jednak nie o nowościach Sandersona, a wręcz przeciwnie, bo zaglądamy do...