Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kajkeji to reinterpretacja oryginalnego eposu sanskryckiego zatytułowanego Ramajana. To również świetny debiut, któremu zdecydowanie warto dać szansę!

Kajkeji, główna bohaterka, jest jedyną córką radźy i siostrą siedmiu braci, która żyje w państwie (i społeczeństwie) rządzonym wyłącznie przez mężczyzn. Narracja prowadzona jest z jej perspektywy, a poszczególne części historii pokazują różne etapy życia kobiety. Kobiety, która nie godzi się milczeć i chce zrobić wszystko, co może, by pomóc innym kobietom. Przez całą powieść autorka pokazuje różne strony jej charakteru. Nie jest to postać bez wad, niekiedy się myli i popełnia błędy, raniąc innych.

„Nie chciałam sprowadzać córki na ten męski świat, który uciszy jej myśli, zanim ona zdoła je w ogóle wypowiedzieć. Zastanawiałam się, jak wiele kobiet czuło w szpiku kości ten sam strach.”

Historia w dużej mierze eksploruje wątki feministyczne, ukazując niesprawiedliwość i poddając pod rozwagę rolę kobiety w rodzinie i w społeczeństwie. Z tego powodu myślę, że zdecydowanie bardziej trafi do kobiet. Ja jednak znalazłem tu pole do refleksji i bardzo się cieszę, że po nią sięgnąłem.

„Nie mam z Tobą problemu. Ale ten świat jest przepełniony niemoralnością i nie widzę, żebyś robiła coś, aby to powstrzymać.”

Śledząc losy Kajkeji, czytelnik podąża razem z nią przez pałacowe korytarze, śledząc codzienność rani. Fabuła pokazuje różne wydarzenia, pałacowe intrygi i niesprawiedliwości, którym kobieta musi stawić czoło, by móc walczyć o coś, co powinno być prawem.

„Bo ci, którzy są dobrzy, kwestionują swoje działania. Bo ci, którzy są dobrzy, zawsze zastanawiają się, czy można było coś zrobić lepiej, tak, by pomóc większej liczbie ludzi i skrzywdzić mniejszą. Właśnie te odczucia sprawiają, że są dobrzy.”

Bardzo podobało mi się ukazanie więzi łączącej główną bohaterkę z Mantharą, jej służącą, która towarzyszy jej przez całe życie. Kobieta jest wprost uosobieniem archetypu postaci przewodniczki i mentorki, która nierzadko doradza Kajkeji w trudnych momentach. To ona swoim postępowaniem otwiera jej oczy, pokazując niesprawiedliwość, co stanowi inspirację do zmiany.

Opowieść Kajkeji nie cechuje się dynamiczną narracją, a mimo niekiedy emocjonujących wydarzeń, całość rozwija się raczej w jednostajnym tempie. Nie znaczy to jednak, że nie jest wciągająca – wręcz przeciwnie!

W historii nie brakuje również elementów fantastycznych. Pewne szczegóły zainspirowane są tekstem oryginalnym, inne pochodzą od samej twórczyni, jednak świetnie uzupełniają fabułę, dodając do niej dodatkową warstwę.

Czy polecam Kajkeji? Zdecydowanie tak! Z pewnością trafi do osób, które lubią retellingi, ponieważ historia pełna jest mitologicznych nawiązań. Główna bohaterka to skomplikowana postać, która poświęca się, walcząc o dobro innych.

Kajkeji to reinterpretacja oryginalnego eposu sanskryckiego zatytułowanego Ramajana. To również świetny debiut, któremu zdecydowanie warto dać szansę!

Kajkeji, główna bohaterka, jest jedyną córką radźy i siostrą siedmiu braci, która żyje w państwie (i społeczeństwie) rządzonym wyłącznie p...

Rozwiń

Zwiń

Carl i jego kotka Donut ruszają na podbój osiemnastopoziomowego lochu, który powstaje na Ziemi po przejęciu jej przez obcą rasę i zniszczeniu wszystkiego, co znajdowało się na jej powierzchni.

Po przeczytaniu Drogi Szamana rozglądałem się za podobnymi historiami, a pomysł fabularny w przypadku tej książki tak mnie skusił, że prawie natychmiastowo się za nią zabrałem. I... od samego początku przepadłem.

Matt Dinniman bardzo przekonująco wykreował świat przedstawiony, z każdym rozdziałem dodając szczegóły i elementy, które znacznie go rozbudowywały. Punkt widzenia bohaterów, którzy wkraczają w nieznane i uczą się tego świata razem z czytelnikiem bardzo dobrze się tu sprawdził. A informacji jest niemało, jednak są podane w taki sposób, że w żadnym momencie nie czułem zmęczenia czy spowolnienia akcji by coś zostało wyjaśnione.

Sam pomysł na międzygalaktyczny turniej to taki dodatkowy szczegół fabularny, który bardzo mi się podobał. Dzięki niemu poznajemy rzeczywistość, która istnieje poza samym lochem i czuję, że ten wątek w kolejnych tomach będzie się rozwijać. Co więcej, bohaterowie mogą być obserwowani przez widzów i mogą trafiać do ich ulubieńców, co w dalszym etapie "gry" wpływać będzie na jakość sponsorów, którzy będą fundować im ekwipunek.

Jednak główne skrzypce gra tutaj eksploracja lochu i związane z nią wyzwania, tj. zabijanie różnego rodzaju stworów, bossowie, osiągnięcia i ekwipunek. Nie brakuje tutaj również typowego dla litRPG rozwoju postaci i zdobywania kolejnych poziomów.

Przekomarzanki słowne między dwójką głównych bohaterów są taką kropką nad i. Bardzo szybko okazuje się, że Donut przez pewne wydarzenia może mówić i ma określony punkt widzenia na wszystkie sytuacje, któremu nie brakuje typowo kocich cech. Jednak humor pojawia się tu też w postaci opisów różnych osiągnięć, które bohaterowie zdobywają za eksplorację lochu czy nawet za sprawą samych postaci drugoplanowych. No i trzeba to wspomnieć - literacko ta książka jest po prostu bardzo zgrabnie napisana i bardzo przyjemnie się ją czyta.

Jedynym, może niewielkim minusem jest to, że mam wrażenie, że te poważniejsze starcia wyszły bohaterom stosunkowo bez szwanku. Pojawiają się sytuacje krytyczne, jednak w żadnym momencie nie miałem odczucia, że grozi im coś poważniejszego - oczywiście, to pierwszy tom serii, więc to jest zrozumiałe, jednak do pełni szczęścia brakuje mi trochę więcej przeciwności losu, którym ta para będzie musiała sprostać.

Czy polecam ten tytuł? Bardzo. Zdecydowanie widzę tę książkę na polskim rynku. Ja niewątpliwie sięgnę po kolejny tom, tym bardziej, że końcówka zapowiada baaaaardzo ciekawe wydarzenia.

Carl i jego kotka Donut ruszają na podbój osiemnastopoziomowego lochu, który powstaje na Ziemi po przejęciu jej przez obcą rasę i zniszczeniu wszystkiego, co znajdowało się na jej powierzchni.

Po przeczytaniu Drogi Szamana rozglądałem się za podobnymi historiami, a pomysł fabularny w przy...

Rozwiń

Zwiń

Must-read dla fanów trylogii Mroczne umysły!

„Najlepszym sposobem na życie jest podążanie za głosem serca.”

Alexandra Bracken w spin offie oddaje głos nowej głównej bohaterce, która wcześniej była obecna w historii, jednak jej głos nie miał okazji tak dosadnie wybrzmieć. Zaczynając tę historię, czytelnik widzi Zu po upływie 5 lat od finału głównej serii. Nastolatka współpracuje z tymczasowym rządem i stara się polepszyć wizerunek Psi w oczach ludzi.

„Droga naprzód nie polega na wybraniu najlepszej z dwóch złych opcji, ale na znalezieniu sposobu na lawirowanie pomiędzy nimi. Stworzeniu własnej ścieżki.”

Zwykle podchodzę z dystansem do książek, które są dodatkiem do zakończonej już historii, ale w tym przypadku BARDZO, bardzo się cieszę, że Mroczne Dziedzictwo powstało. Autorka świetnie się spisała, pokazując zmiany jakie zaszły nie tylko w świecie, ale i w bohaterach. Postać Zu wspaniale się sprawdziła w roli głównej bohaterki, dzięki czemu można zobaczyć książkowy świat z nieco innej strony. Klimat młodzieżowych dystopii bardzo do mnie trafia i jest to jedna z nielicznych serii w tym podgatunku, którą szczerze mogę polecić.

„Kiedyś zdasz sobie sprawę z tego, że należy przestrzegać jedynie tych zasad, które samemu się wyznaczyło.”

Podobnie jak w całej serii, bardzo istotny jest tu motyw found family. W historii pojawiają się znani już bohaterowie, a autorka pokazuje jak wszyscy zmienili się przez minione lata, kiedy musieli sobie radzić z trudną sytuacją i traumą spowodowaną przez ich przeżycia. Co więcej, w Mrocznym Dziedzictwie pojawiają się też nowe postacie, którzy WIELE wnoszą do całej fabuły.

„Życie jest do tego stopnia okrutne, że trwa bez względu na okoliczności. Słońce regularnie wschodzi, grawitacja przyciąga nas do ziemi, nawet kwiaty otwierają kielichy, by powitać kolejny dzień. Twój świat może rozpaść się z żalu, bólu lub gniewu, a niebo nadal będzie czarować fioletem przechodzącym w róż.”

W książce nie brakuje emocjonujących zwrotów akcji, ale również i wolniejszych, nostalgicznych czy po prostu zabawnych momentów, które świetnie równoważą tempo historii. Czytanie Mrocznego Dziedzictwa było świetną przygodą i jestem przekonany, że jeszcze wrócę do tej historii. Polecanko!

Must-read dla fanów trylogii Mroczne umysły!

„Najlepszym sposobem na życie jest podążanie za głosem serca.”

Alexandra Bracken w spin offie oddaje głos nowej głównej bohaterce, która wcześniej była obecna w historii, jednak jej głos nie miał okazji tak dosadnie wybrzmieć. Zaczynając tę hi...

Rozwiń

Zwiń