Kiedy miałam naście lat – ale tak bliżej trzynastu niż osiemnastu – jeździłam na wakacje do cioci, która zaczytywała się w tzw. harlequinach. Można je było wtedy kupić w kiosku. Ciocia kupowała harlequiny w ilościach hurtowych, siadała w kuchni z kawą i papierosem – i czytała. Do dziś tak ją widzę we wspomnieniach. Często siadałam razem z nią, po drugiej stronie stołu, wybierałam sobie jakiś (te z różową czy czerwoną okładką były najostrzejsze, a mając lat trzynaście niewiele więcej mogłam zrobić poza czytaniem o tych sprawach 😉) i czytałam. A piszę o tym dlatego, że właśnie z takim harlequinem kojarzy mi się recenzowana książka.

Jeśli chodzi o fabułę, to mamy tu szpetnego lorda oraz lady o miodowych włosach i różanych ustach (no, jakżeby inaczej). Kolejne zaskoczenie: on jest dobry, tylko przeklęty i nieszczęśliwy, poza tym niebywale silny i sieje wokół postrach. Przypadek sprawia, że ratuje ową lady z pazurów i paszcz futrzastych bestii (jak nazywane są w tym zacnym dziele wilki),ratując ją tym samym przed małżeństwem z narzuconym jej Magmortem. Niemal od razu na jej widok zaczynają mu płonąć lędźwie, a członek twardnieje – i tak pozostaje do końca książki. A ona – i uwaga, tu znowu zaskoczenie – natychmiast po przybyciu na zamek swego wybawcy jest traktowana jako przyszła jego pani i ta, która zdolna będzie lorda odmienić i wyrwać z mroków, jakie spowiły jego duszę. Później biega po zamku, zagarniając co chwila spódnice – w pewnym momencie pomyślałam, że jeśli jeszcze raz przeczytam o zagarnianiu spódnic, to szlag mnie trafi. Rozmowy toczące się między lordem a lady powodują ból albo mdłości, głównie dlatego, że brak im logiki. Poza tym są tak schematyczne, tak okropnie przewidywalne, jakby były pisane wg bardzo zużytego szablonu. Zresztą, cała akcja taka jest.

Autorka nawet nie próbuje (może to i lepiej, bo nie wiadomo, co by z tego wyszło) zarysować tła epoki. Mówiąc uczenie, prowadzoną narrację cechuje wysoki stopień ogólności. Mówiąc wprost, wprowadzenie przekonujących realiów średniowiecznych do książki nazywającej się romansem średniowiecznym autorka uznała za zbędne lub przekroczyło to jej możliwości. Tymczasem rycerz, zamek, lady, lord, honor, miecz i inne oklepane hasełka – to naprawdę nie wystarczy. Anna Wolf nie stylizuje też języka. Stosowane przez nią zabiegi stylistyczne polegają jedynie na częstym używaniu pewnych słów oraz na budowaniu zdań w szyku pozującym na staropolszczyznę. Tu chcę zaznaczyć, że słowa wszak i jeno wstawia w zdania całkowicie intuicyjnie – raz jej się uda trafić z ich znaczeniem, raz nie. Ale to przecież nic nie szkodzi, prawda? W tej sytuacji nie dziwię się, że autorka nie pokusiła się o opis rozstrzygającej bitwy. Śmiem twierdzić, że nie podołałaby takiemu przedsięwzięciu. I nie dlatego tak myślę, że sama umiem opisywać bitwy. Nie umiem, w ogóle nie umiem pisać książek – dlatego nie mienię się pisarką. Jest to, jak mi się zdaje, pewnego rodzaju uczciwość wobec odbiorcy. Ale może się mylę.

Zapytacie – naprawdę spodziewałaś się po tej książce nowego Sienkiewicza albo kolejnych "Dziejów Tristana i Izoldy"? Nie, oczywiście, że się nie spodziewałam. Chodzi mi o to, że miłośniczki tego typu książek "Klątwę Berserkera" przeczytałyby nawet bez opatrywania jej określeniem romans średniowieczny. Jest to więc niepotrzebne, a przede wszystkim mylne, bo średniowiecza tu nie ma. Jest tylko romans (kiepski zresztą) w bardzo niedopasowanym, ledwo przypominającym średniowieczne przebraniu – bo nawet słowo kostium to tutaj za dużo.

Podsumowując - książka jest beznadziejna i nie broni się nawet jako rozrywka.

Kiedy miałam naście lat – ale tak bliżej trzynastu niż osiemnastu – jeździłam na wakacje do cioci, która zaczytywała się w tzw. harlequinach. Można je było wtedy kupić w kiosku. Ciocia kupowała harlequiny w ilościach hurtowych, siadała w kuchni z kawą i papierosem – i czytała. Do dziś tak ją widzę we wspomnieniach. Często siadałam razem z nią, po drugiej stronie stołu,...

2/10

2/10

Piękna i Bestia w średniowiecznych realiach.
W świecie instant, w którym żyjemy, gdzie większość patrzy tylko na wygląd i powierzchowność, autorka zawarła ważne przesłanie, że prawdziwe piękno kryje się wewnątrz człowieka.
Chociaż Illander z twarzą i ciałem naznaczonymi okropnymi bliznami wyglądał, jak bestia, to w rzeczywistości był człowiekiem o złotym sercu, który dbał o innych. Prawdziwa miłość między bohaterami została zbudowana na wzajemnym szacunku, zrozumieniu, zaufaniu.

Piękna i Bestia w średniowiecznych realiach.
W świecie instant, w którym żyjemy, gdzie większość patrzy tylko na wygląd i powierzchowność, autorka zawarła ważne przesłanie, że prawdziwe piękno kryje się wewnątrz człowieka.
Chociaż Illander z twarzą i ciałem naznaczonymi okropnymi bliznami wyglądał, jak bestia, to w rzeczywistości był człowiekiem o złotym sercu, który dbał o...

Główny bohater durny jak stos gwoździ. O wszystko się obraża i tupie nogą. Główna bohaterka jako taka, średnio wykreowana. Więcej charakteru ma jej siostra, która wspominana jest tylko kilka razy.

Główny bohater durny jak stos gwoździ. O wszystko się obraża i tupie nogą. Główna bohaterka jako taka, średnio wykreowana. Więcej charakteru ma jej siostra, która wspominana jest tylko kilka razy.

Głównym bohaterem jest tutaj Ilander, który pochodzi z rodziny nad którą wisi klątwa. Każdy potomek płci męskiej, nie wiem dokładnie w jakim okresie życia, jego ciało zostaje oszpecone. Mężczyzna postanawia więc, że nigdy aż do swojej śmierci, nie poślubi żadnej kobiety, aby w końcu klątwie stało się zadość. Lecz na jego drodze staje Bianca, która sprawia, że facet zapomina o swoim postanowieniu. Historia przypomina trochę współczesną wersję bajki „Piękna i bestia”. Ona zakochuje się w bestii i na odwrót i przerywa klątwę oszpecenia. Ogólnie rzecz biorąc ta pozycja mnie urzekła swoją fabułą, ponieważ jest inna, wyjątkowa, niespotykana. Lecz miałam czasami trudności z językiem. Wiem, że autorka starała się nam pokazać, jak wcześniej mówiono, zwracano się do siebie, chciała oddać charakter tej historii i było to fajne, jednak ciężko mi się momentami czytało. Nie ukrywam też, że niektóre zwroty brzmiały śmiesznie i nie wyobrażam sobie, by teraz w naszych współczesnych czasach, ktoś się tak do siebie zwracał. Historia była nad wyraz romantyczna i urocza. Zachowania bohaterów względem siebie chwytały za serce. Ilander był strasznie opiekuńczy w stosunku do Bianci a ona z kolei była mu bierna. Chociaż też czasami pokazywała swoje pazurki, gdzie na tamte czasy było to coś nie stosownego. Tak jak w innych książkach, gdy zaczniesz nie oderwiesz się dopóki nie przewrócisz ostatniej strony. Jak zwykle czułam niedosyt. Ja to nie wiem, z tą autorką mam tak, że jak skończę jej książkę, mam wrażenie, że coś przeoczyła albo o czymś zapomniała nam wspomnieć i jest mi tego mało. Może ja sobie to wmawiam, bo tak mi się te historie podobają, że nie chcę ich kończyć i się z nimi rozstawać?

Podsumowując: Historia rodem z bajki. Ona- piękna kobieta potrzebująca pomocy, a on- bestia z wielkim, czystym sercem wyciągniętym na dłoni, pędzącym ku niej na białym koniu. Książka, której nie odłożysz póki nie skończysz. Idealna na wieczór, z kocem i herbatką. Polecam

Głównym bohaterem jest tutaj Ilander, który pochodzi z rodziny nad którą wisi klątwa. Każdy potomek płci męskiej, nie wiem dokładnie w jakim okresie życia, jego ciało zostaje oszpecone. Mężczyzna postanawia więc, że nigdy aż do swojej śmierci, nie poślubi żadnej kobiety, aby w końcu klątwie stało się zadość. Lecz na jego drodze staje Bianca, która sprawia, że facet zapomina...

🔥❤️‍🔥⚡️
Mój opis:
Uwielbiam czasy z białą bronią, rycerzy i zamki 😉
A w tejże baśni mamy miłość, zdradę i namiętność wśród kamiennych fortyfikacji, a także rycerskie potyczki.
Konającą pani zamku Istrel rzuca klątwę na męskich potomków rodu. On znając klątwę postanawia, że na nim zakończy się jego ród, bo nikt przecież nie pokocha potwora.
Ilander ratuje białogłowę przed wilkami i jak się okazuje nie tylko przed nimi.
Rozum mówi mu jedno… a serce i tak ma swoje zdanie na ten temat.
Czy klątwa zwycięży?
Polecam wam wszystkim piękną baśń 🥰

Czy doczekamy się może kontynuacji??? Myślę, że z tej historii wyłonić się może jeszcze jeden rycerz i dama…

🔥❤️‍🔥⚡️
Mój opis:
Uwielbiam czasy z białą bronią, rycerzy i zamki 😉
A w tejże baśni mamy miłość, zdradę i namiętność wśród kamiennych fortyfikacji, a także rycerskie potyczki.
Konającą pani zamku Istrel rzuca klątwę na męskich potomków rodu. On znając klątwę postanawia, że na nim zakończy się jego ród, bo nikt przecież nie pokocha potwora.
Ilander ratuje białogłowę przed...

Miałam opory z czytaniem tego historycznego romansu, ściągnęłam go na półkę i inne tytuły czytałam . Zaczęłam czytać i wciągnął mnie ten romans całkowicie. Polecam

Miałam opory z czytaniem tego historycznego romansu, ściągnęłam go na półkę i inne tytuły czytałam . Zaczęłam czytać i wciągnął mnie ten romans całkowicie. Polecam

Motyw Piękna i bestia w wydaniu romansu średniowiecznego, czemu nie? Kiedyś czytałam bardzo dużo romansów historycznych, więc z nadzieją na dobrą lekturę zaczęłam czytać tę powieść. I niestety bardzo się rozczarowałam.
Sam pomysł na powieść bardzo dobry, ale niestety wszystko popsuł styl pisania, który mnie męczył i bardzo utrudniał czytanie.
Autorka starała się dostosować język do czasów w którym rozgrywa się akcja ale zrobiła to w sposób bardzo nieudolny i przesadzony, że czasami aż śmieszny.
Poza tym cała historia nie jest zbyt interesująca, prócz końcówki mało się dzieje a tego średniowiecznego klimatu też nie jest za dużo, prócz ubrań, bitwy i zamku w którym rozgrywa się cała fabuła.
A historia miłości głównych bohaterów nie wywołuje zbyt wielu emocji, bo opowiedziana jest bardzo pobieżnie i w mało ciekawy sposób, chociaż pikantnych scen niekoniecznie w wydaniu średniowiecznym też jest kilka.
Dla mnie to taka bajka dla dorosłych, bo po murach zamku pląta się nawet zjawa pierwszej pani Istrel, która rzuciła klątwę na cały ród. Mnie ta powieść niestety nie wciągnęła i niezbyt się podobała.

Motyw Piękna i bestia w wydaniu romansu średniowiecznego, czemu nie? Kiedyś czytałam bardzo dużo romansów historycznych, więc z nadzieją na dobrą lekturę zaczęłam czytać tę powieść. I niestety bardzo się rozczarowałam.
Sam pomysł na powieść bardzo dobry, ale niestety wszystko popsuł styl pisania, który mnie męczył i bardzo utrudniał czytanie.
Autorka starała się dostosować...

Dawno, dawno temu, za górami, za lasami, piękna niewiasta ma poślubić złego rycerza. Nie che tego. Nie ma jednak wyboru. Podczas podróży do narzeczonego, od ataku wilczej sfory ratuje ją pewien rycerz...
Doskonały baśniowy romans osnuty na motywie Pięknej i Bestii. Momentami naiwny, ale to baśń, piękna baśń o potędze miłości i walce dobra ze złem. Jest też wróżka w osobie służącej Meg.

Dawno, dawno temu, za górami, za lasami, piękna niewiasta ma poślubić złego rycerza. Nie che tego. Nie ma jednak wyboru. Podczas podróży do narzeczonego, od ataku wilczej sfory ratuje ją pewien rycerz...
Doskonały baśniowy romans osnuty na motywie Pięknej i Bestii. Momentami naiwny, ale to baśń, piękna baśń o potędze miłości i walce dobra ze złem. Jest też wróżka w osobie...

" ino hyżo" sięgnęłam po ksiazke tej autorki myśląc że inna tematyka w końcu jej wyjdzie.... no cóż nie wyszło, bardzo lubię gatunek historycznych romansów ale tutaj zostało to rozjechane i podeptane, nie poczułam ani klimatu czasu ( pomimo starań używania języka tamtych czasow I opisów które miały zobrazować i przybliżyć to gdzie jestem) ani postaci.
Daje 2 gwiazdki za pracę rozpoznawczą i przygotowawczą.

" ino hyżo" sięgnęłam po ksiazke tej autorki myśląc że inna tematyka w końcu jej wyjdzie.... no cóż nie wyszło, bardzo lubię gatunek historycznych romansów ale tutaj zostało to rozjechane i podeptane, nie poczułam ani klimatu czasu ( pomimo starań używania języka tamtych czasow I opisów które miały zobrazować i przybliżyć to gdzie jestem) ani postaci.
Daje 2 gwiazdki za...