Sięgając po książkę Sergiusza Piaseckiego ,, Mgła '' nie miałem za wielkich oczekiwań, ot pomyślałem sobie, dobrze będzie jak będzie ciekawą lekturą. Kończąc ostatnią stronę- pomyślałem sobie szybko- arcydzieło !
Powieść opisuje życie mińskiego półświatka pod rządami Niemiec i później pod władzą Sowietów. Ale jaka to jest opowieść ! Jacy ludzie, jakie przygody - tak to coś wspaniałego. Prawdę mówiąc nie chce mi się opisywać tej książki - ani co, ani jak. Po prostu krótko - powtórzę arcydzieło.

Ps. Duży plus dla autora- kolejny za miłość do zwierząt.

Sięgając po książkę Sergiusza Piaseckiego ,, Mgła '' nie miałem za wielkich oczekiwań, ot pomyślałem sobie, dobrze będzie jak będzie ciekawą lekturą. Kończąc ostatnią stronę- pomyślałem sobie szybko- arcydzieło !
Powieść opisuje życie mińskiego półświatka pod rządami Niemiec i później pod władzą Sowietów. Ale jaka to jest opowieść ! Jacy ludzie, jakie przygody - tak to...

Bardzo dobra powieść polecam

Bardzo dobra powieść polecam

Książka wspaniała, jak wszystkie książki tego autora.

Książka wspaniała, jak wszystkie książki tego autora.

Aleksander Baran i Aleksander Starcow. Przyrodni bracia. Ani jeden, ani drugi nie wiedzieli o swoim istnieniu i nigdy się nie dowiedzieli, że są rodziną. Fizycznie byli do siebie bardzo podobni. Niektóre cechy charakteru też posiadali identyczne. Obaj inteligentni. Obaj pięli się w górę po szczeblach kariery. Jeden czuł się Polakiem, drugi Rosjaninem. Ale jakże różnie potoczyło się ich życie. Życie, które w pewnym momencie skrzyżowało się w jednym punkcie. Dla jednego z nich był to koniec. Wystarczyło postawić na papierze czerwony krzyżyk.

Pierwszy wychowywał się bez ojca, a później także bez matki. Zdany na łaskę dalekiej krewnej, która nieomal zagłodziła go na śmierć. Najważniejszą szkołą Aleksandra była szkoła przetrwania. A tą z kolei było samo życie. Był na tyle skuteczny w swoim złodziejskim fachu i na tyle inteligentny, że stał się blatnym. A to oznaczało, że zaliczał się do elity przestępczego światka. Najpierw wileńskiego, później mińskiego. Aleksander Baran to owoc przelotnego romansu słynnego w Rosji prawnika Piotra Starcowa i Andzi Baran. W tamtym czasie Piotr Starcow był studentem, a Andzi nie wyjawił nawet swojego prawdziwego imienia i nazwiska. A w pewnym momencie po prostu zniknął z jej życia.

Drugi wychowywał się w zamożnym domu, a ojciec, Piotr Starcow, zadbał o wykształcenie syna. Aleksander uczęszczał do elitarnych szkół. Skończył uniwersytet. Błyskotliwa kariera stała przed nim otworem. Na fali zmian zachodzących w owym czasie w Rosji Aleksander przystanął do zwolenników Lenina i stał się komunistą z przekonania. Wierząc w głoszone przez partię ideały dokładał i swoją cegiełkę do umacniania komunizmu. Pracował nie byle gdzie, bo w Czerezwyczajnej Komisji, czyli Czeka, policji politycznej w Rosji Sowieckiej. Aleksander tym samym stał się panem życia i śmierci. To od niego zależało, czy ocali człowieka czy skaże go na śmierć.

I tak pewnego dnia w gabinecie Aleksandra Starcowa w Mińsku na przesłuchaniu pojawił się recydywista Aleksander Baran…

Całość na: https://monikaolgaczyta.blogspot.com/

Aleksander Baran i Aleksander Starcow. Przyrodni bracia. Ani jeden, ani drugi nie wiedzieli o swoim istnieniu i nigdy się nie dowiedzieli, że są rodziną. Fizycznie byli do siebie bardzo podobni. Niektóre cechy charakteru też posiadali identyczne. Obaj inteligentni. Obaj pięli się w górę po szczeblach kariery. Jeden czuł się Polakiem, drugi Rosjaninem. Ale jakże różnie...

Sergiusz Piasecki (1901 – 1964) to wielka, barwna, postać polskiej literatury, lecz nie miejsce tu, by dokładnie opisać jego życie. Zaczynam fragmentem życiorysu z Wikipedii:
"...Był nieślubnym dzieckiem zubożałego i zrusyfikowanego szlachcica Michała Piaseckiego i białoruskiej wieśniaczki Kławdii Kułakowicz (pochodziła z miejscowej schłopiałej szlachty). W dzieciństwie wychowywała go konkubina ojca Filomena Gruszewska, która maltretowała go fizycznie i psychicznie; ojciec niewiele się nim interesował. W domu rodziców rozmawiano wyłącznie po rosyjsku. Jako kilkunastoletni chłopak trafił do więzienia z powodu bójki w szkole. Uciekł z niego i trafił do Moskwy, gdzie był świadkiem wydarzeń rewolucyjnych i śmierci swoich przyjaciół.. ..W trakcie rewolucji przyjechał do Mińska, gdzie związał się z lokalnym światem przestępczym...."
Recenzowałem jego trzy książki, w tym "siedem pigułek Lucyfera" (10 gwiazdek). Obecnie omawiana pozycja to skrócona wersja tzw "Trylogii złodziejskiej", której trzecią część pt "Nikt nie da nam zbawienia" recenzowałem i poniżej przytaczam:
"..Panowie Redaktorzy Wikipedii i in.! Nie wybielajcie Piaseckiego, bo on tego nie potrzebuje. Początkowo nic go z Polską nie łączyło, w domu mówiono wyłącznie po rosyjsku, a potem został BANDZIOREM, złodziejem i narkomanem. Dostał wyrok śmierci jako kryminalista, odsiedział 11 lat, aż dzięki sukcesowi jego powieści pt „Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy”, ujęło się za nim grono literatów z Wańkowiczem na czele i wymusiło na prezydencie Mościckim zwolnienie go w 1937 z więzienia. W AK był potrzebny, do wykonywania wyroków śmierci, bo wśród „normalnych” ludzi trudno jest znaleźć chętnych do pociągania za cyngiel. Cały jego urok polega na połączeniu „barwnego” życia z wybitnym talentem literackim. Nie róbcie z niego grzecznego chłopca, dumnego patrioty etc bo to nijak do niego nie pasuje i szkodzi sympatii jaką czytelnicy czują do tego niesfornego awanturnika. Nie róbcie z prostackich „Zapisków oficera Armii Czerwonej” pozycji sztandarowej, bo to „wypadek przy pracy” inspirowany konkretną sytuacją polityczną na emigracji, a talent Piaseckiego ujawnił się bardziej we wszystkich pozostałych pozycjach.
To teraz mogę już przejść do tej „fajnej” książki, która podobno jest trzecią częścią trylogii opisującej „środowisko mińskiego półświatka” /okładka/. I właśnie powyższa „przemowa” nabiera sensu, bo człowiek z „zewnątrz”, nigdy, w żaden sposób, nie byłby w stanie tak wiarygodnie przedstawić „kodeksu honorowego” przestępców, ani nakreślić psychologicznych rysów poszczególnych postaci.
Przejęcie władzy przez spragnionych władzy bolszewików stwarza konkurencję w złodziejskim fachu między funkcjonariuszami nowej władzy, dotychczasową ferajną, lecz i zwykłymi ludźmi zepchniętymi do skrajnej nędzy. Sama opowieść jest banalna, rodem z piosenek Grzesiuka, gdzie kochanka bandyty zdradza go i wydaje katom na śmierć. Samo zaś zakończenie, że niby białoruska ludność czeka na wyzwolenie przez Polaków śmierdzi fałszem.
Niemniej, książka jest świetnie napisana i nie ma możliwości oderwania się od lektury”
To winno wystarczyć, by Państwa zainteresować tą pozycją. Całość 8 gwiazdek

Sergiusz Piasecki (1901 – 1964) to wielka, barwna, postać polskiej literatury, lecz nie miejsce tu, by dokładnie opisać jego życie. Zaczynam fragmentem życiorysu z Wikipedii:
"...Był nieślubnym dzieckiem zubożałego i zrusyfikowanego szlachcica Michała Piaseckiego i białoruskiej wieśniaczki Kławdii Kułakowicz (pochodziła z miejscowej schłopiałej...