Wydawnictwo BOSZ znane z tego, że od prawie 30 lat wydaje najwyższej jakości albumy poświęcone sztuce, przyrodzie i dziedzictwu kulturowemu. Do jego potężnej kolekcji (prawie 850 tytułów) dołącza najnowszy zbiór baśni i legend litewskich. Opowieści z kraju nad Wilią autorstwa Anny Koprowskiej - Głowackiej.


Baśnie Andersena czy baśnie Braci Grimm, są nam doskonale znane. Natomiast niezmiennie rzadko sięgamy po opowieści z kraju naszego najsłynniejszego wieszcza Adama Mickiewicza. Anna Koprowska - Głowacka w swojej książce Opowieści z kraju nad Wilią postanowiła przypomnieć wybrane baśnie i legendy litewskie.


W zbiorze znajduje się dwadzieścia pięć opowieści, które przenoszą czytelnika w świat gęstych lasów, ruchomych wód potężnych królów i zaklętych księżniczek. Znajdziemy tu między innymi historie Usparime, pięknej kapłanki, która musi podjąć ciężką decyzje. Oraz dwie moje ulubione z tego zbioru, opowieści z morałem: Niema królewna i Uczeń czarnoksiężnika.


Polecam tę lekturę. Przepięknie wydana i zilustrowana przez Justynę Sokołowską idealnie nadaje się na prezent. Naprawdę warto mieć ją na półce. http://ksiazkinaszapasja.blogspot.com/2021/09/opowiesci-z-kraju-nad-wilia-basnie-i.html

Wydawnictwo BOSZ znane z tego, że od prawie 30 lat wydaje najwyższej jakości albumy poświęcone sztuce, przyrodzie i dziedzictwu kulturowemu. Do jego potężnej kolekcji (prawie 850 tytułów) dołącza najnowszy zbiór baśni i legend litewskich. Opowieści z kraju nad Wilią autorstwa Anny Koprowskiej - Głowackiej.


Baśnie Andersena czy baśnie Braci Grimm, są nam doskonale znane....

Chyba najbardziej popularnymi i znanymi na świecie mitologiami są grecka i nordycka, na kanwach których powstała niezliczona liczba książek i historii, którymi zachwycają się miliony czytelników na świecie. W ostatnich latach coraz częstszym gościem w powieściowych wątkach bogowie, demony i wszelakie stworzenia reprezentujące słowiańskie wierzenia. Co jednak przeciętny obywatel wie o mitologii bałtyjskiej? W co wierzyli nasi sąsiedzi zza miedzy?

Mity Bałtów i ich wierzenia choć mocno spokrewnione ze słowiańskimi, posiadają wiele różnic, jednak wiedzą o tym tylko ci, którzy zaczytują się albo w dawnych opowieściach, albo interesują się tym regionem basenu Morza Bałtyckiego. A co z pozostałymi? Dla nich powstają właśnie takie publikacje jak ta Anny Koprowskiej-Głowackiej, w której przybliża ona opowieści naszych litewskich pobratymców oraz daje tym historiom szansę na przetrwanie kolejnych wieków, by kolejne pokolenia mogły sięgnąć do swych korzeni.

Lektura Opowieści z Kraju nad Wilią to nie lada gratka dla amatorów bajań i historii. Przy nich można poczuć ducha minionych czasów, poczuć pradawny wiatr hulający między listowiem potężnych drzew, usłyszeć jak trzaska drewno wiecznego ognia i zachłysnąć się czystą wodą strumyków i rzek czasów, które minęły. Te dwadzieścia pięć opowieści wybranych przez autorkę oczarowuje oraz sprawia, że chce się poznać ich więcej i więcej…

Gdy zabierzecie się za czytanie tych opowieści i legend, chwilami będziecie mieli wrażenie, że już gdzieś coś podobnego czytaliście albo słyszeliście. I nic w tym dziwnego, w wielu mitologiach bowiem przewijają się te same motywy i bohaterowie są równie podobni. W wielu rodzinach również krążą opowieści o pradawnych dziejach, które często pokrywają się z przekazami, do których dotarli historycy. A to całkiem normalne zjawisko, bo wszelkie wierzenia na przestrzeni tysiącleci przenikały się wzajemnie, sprawiając, że przeszłość choć nadal bardzo tajemnicza, jest równie intrygująca i ciekawa, a i legendy związane z przeróżnymi miejscami od wieków nieustannie ściągają ludzi pragnących na własne oczy sprawdzić, czy skrywają legendarne skarby. Ile z nich jest prawdziwych?

Niektóre baśnie, czy legendy, które wybrała dla czytelników Anna Koprowska-Głogowska mają w sobie widoczne podobieństwa na przykład do mitu o Demeter i Korze, w którym to władca podziemi porywa piękną córę bogini urodzaju. Inne przypominają baśnie znane dzieciństwa, jak ta, w której księżniczka szyła koszule z pokrzyw, by odczarować swoich braci. Inne mogliście gdzieś zasłyszeć albo przeczytać w zbiorach baśni z całego świata. Ja tak miałam przy niektórych opowieściach. Przeżywałam swoiste déjà vu, bo część z nich czytałam w bardzo zbliżonych wersjach, jeśli nie identycznych. Inne były przyjemnym odkryciem. Szczególnie bliskie są mi legendy o zamkowych duchach strzegących skarbów. Może to kwestia uroku Gór Świętokrzyskich, u których podnóża dorastałam, a które mają równie bogatą historię, a zamków na ziemi świętokrzyskiej też ci dostatek i mają w one coś takiego w sobie, co zapada nie tylko w pamięć i w serce. A gdy dotknie się takich murów i poza ich legendę, można poczuć, jak dreszcz przebiega wzdłuż kręgosłupa…

Wracając jednak do Opowieści z Kraju nad Wilią nie można zachwycić się tym, jak uwspółcześniła owe opowieści autorka, by każdy czytelnik mógł się cieszyć ich towarzystwem i z łatwością zrozumieć. I pomimo tego zabiegu udało się Annie Koprowskiej-Głowackiej zachować ich klimat i ducha, które urzekają od początku do końca i sprawiają, że z trudem człowiek rozstaje się z tą książką, w myślach obiecując sobie, że gdy tylko nadarzy się okazja, by poznać kolejne litewskie historie, uczyni to, czym prędzej.

Całości uroku dodają ilustracje Justyny Sokołowskiej, które mnie kojarzyły się z ilustracjami w starych książkach, które uwielbiałam przeglądać jako dziecko. Ta prosta forma i kolorystyka sprawiają, że intensywniej przemawiają do czytelnika, jednocześnie w stu procentach oddają klimat tej publikacji.

Jeśli jesteście ciekawi, jakich skarbów strzeże pani w czerwonej sukni albo jak powstało Wilno, albo zwyczajnie ciekawi Was bałtyjski duch, to sięgniecie po Opowieści z Kraju nad Wilią. Baśnie i legendy litewskie to czysta formalność. Ta książka porwie Was wraz z nurtem Wilii i przeprowadzi przez meandry historii skrytej w starych murach, pradawnych gajach i ludziach, którzy przekazują te opowieści dalej. Oby więcej takich książek zapełniało domowe (i dziecięce) biblioteczki.

Chyba najbardziej popularnymi i znanymi na świecie mitologiami są grecka i nordycka, na kanwach których powstała niezliczona liczba książek i historii, którymi zachwycają się miliony czytelników na świecie. W ostatnich latach coraz częstszym gościem w powieściowych wątkach bogowie, demony i wszelakie stworzenia reprezentujące słowiańskie wierzenia. Co jednak przeciętny...

Po pierwsze: spokój. Ten, który bije z okładki urzeka i hipnotyzuje, powodując w Czytelniku natychmiastową chęć sięgnięcia po książkę.

Po drugie: wydanie. Staranne, wysmakowane, jednocześnie wyszukane i skromne. Piękne w obezwładniający sposób.

Po trzecie: tematyka. Bardzo przecież bliska, a tak daleka przez lata zapomnienia. Autorka przybliża nam podania i legendy zza bliskiej granicy, pokazała wielokulturową, bogatą tradycję, pełną mnogości wierzeń i obyczajów, przenikania kultur, bogatych w baśniowe otuliny.

Buńczuczni władcy przeciwstawiający się postanowieniom bóstw. Zuchwali młodzieńcy lekceważący stare porządki, dyskredytujący postawę szacunku wobec starszych. Są też przestrogi dla lekkomyślnych dziewcząt oraz historie o tym, że warto zaufać miłości.

Wybrane przez Autorkę teksty zostały słusznie uwspółcześnione, dzięki czemu ich język stał się łatwiejszy w odbiorze dla coraz bardziej wymagającego teraźniejszego odbiorcy.

Warto podkreślić, że w niektórzych przypadkach Autorka nadała swoim bohaterom imiona, mimo iż we wcześniejszych znanych wersjach baśni i legend byli bezimienni. Ten celowy zabieg również miał na celu ułatwienie odbioru. W tym przypadku muszę stanąć na kontrze, ponieważ uważam, że dominujący w niemal każdej dziedzinie życia trend polegający na upraszczaniu jest tyleż nieznośny co ogłupiający ludzkość - warto się zmęczyć, pomyśleć, aniżeli dostać wszystko na tacy. Wiem, że ta postawa jest mniejszościowa, dobrze mi jednak w zasiekach pełnych wymagań.

Zostawiając jednak ten sporny temat chcę jeszcze podkreślić dbałość o nastrój, autentyczność i wyjątkowość miejsc z których poszczególne legendy pochodzą.

Baśnie ze zbioru jasno pokazują jak bardzo uniwersalne i ponadczasowe są treści w nich zawarte, dotyczy to zarówno morałów, typów i charakterów ludzkich, ich rozterek i wartości, a także kolei losów.

Swoją drogą to musiało być wyzwanie wybrać do zbioru tylko 25 opowieści. Pozostaje mi tylko wierzyć, że Autorka zaintryguje Czytelnika na tyle, że sięgnie on po kolejne utwory z litewskiej strony.

Po pierwsze: spokój. Ten, który bije z okładki urzeka i hipnotyzuje, powodując w Czytelniku natychmiastową chęć sięgnięcia po książkę.

Po drugie: wydanie. Staranne, wysmakowane, jednocześnie wyszukane i skromne. Piękne w obezwładniający sposób.

Po trzecie: tematyka. Bardzo przecież bliska, a tak daleka przez lata zapomnienia. Autorka przybliża nam podania i legendy zza...