Och ale mam niedosyt. Kocham średniowiecze a legendy i historie o inkwizytorach są o tyle ciekawe, że można o nich tworzyć wspaniałe uniwersa. "Przykazania grzeszników" szumnie porównywane do przygór Mordimera uważam nawet za lepsze od niektórych utartych już przygód inkwizytora. To przede wszystkim powieść historyczna z poczynaniami niechlubnego zakonu w tle, jednak jak wspomniałam na początku, czuję lekki niedosyt. To jakby wyrwana scena, dająca porwać czytelnika, rozbudzająca zainteresowanie i zakończona zbyt nagle. I wcale nie chodzi tu o pośpieszne zakończenie, chciałabym jednak poznać tę opowieść w bardziej rozbudowanej fabule. Trochę rozczarował mnie wątek samej Weroniki, która mogłaby być postacią bardziej tajemniczą, jak zapowiada to opis. Niemniej bawiłam się przednio, wciągnęłam się w klimat i wydarzenia wię bezsprzecznie polecam, nie tylko znawcom/fanom tamtych czasów.

Och ale mam niedosyt. Kocham średniowiecze a legendy i historie o inkwizytorach są o tyle ciekawe, że można o nich tworzyć wspaniałe uniwersa. "Przykazania grzeszników" szumnie porównywane do przygór Mordimera uważam nawet za lepsze od niektórych utartych już przygód inkwizytora. To przede wszystkim powieść historyczna z poczynaniami niechlubnego zakonu w tle, jednak jak...

„Zabiłbym samego Boga, gdyby w siebie zwątpił!”

„Przykazania grzeszników” Adriana Kwiatkowskiego to niezwykły wehikuł czasu!
Autor zabiera nas w podróż do średniowiecznej Francji, nie po to by karmić nas historycznymi faktami, ale byśmy mogli tej epoki zasmakować i ją poczuć.
Jasne, „prawdziwi” znawcy epoki pewnie mogli by się przyczepić pewnych niuansów, ale trzeba przyznać, że Pan Adrian uchwycił w powieści wszystko to, czego od średniowiecza oczekujemy – mrok, strach, magię, brutalność, niesprawiedliwość, ciemnotę, fanatyzm i smród. Tak, ta książka momentami wręcz „pachnie”, a pamiętajmy, że ludzie tamtych czasów nie grzeszyli higieną!
Każda strona to dowód na to, że Autor niezwykle pasjonuje się tymi ciemnymi wiekami.

Ogromnie mi się podoba, że to nie jest historia jednego bohatera!
Damien LeBurn zabija inkwizytora i tym samym ściąga na siebie gniew najpotężniejszej ówczesnej siły – Kościoła. Do wymierzenia mu sprawiedliwości zostaje powołany słynący z brutalności przedstawiciel Świętego Oficjum, Jacques Begreon a także, szukający we wszystkim własnej korzyści, chwały i władzy, Bastian.
Ta trójka mnie kupiła! Mimo to, że postać Damiena od początku jest jakby nienadpisana, więcej dowiadujemy się o nim na końcu historii, to nie przeszkadzało mu to wkupić się w moje łaski. Odważny młodzieniec, mocno odstający w poglądach od ówczesnych mężczyzn, elokwentny, z dobrymi manierami, któremu poczucie humoru nie jest obce. Można się w nim zakochać!
Na przeciw niemu staje Begreon, człowiek bezwzględny, autentycznie wzbudzający strach i niepewność w czytelniku. Fanatyk, który jest niejako figurą tego wszystkiego co było w Kościele najmroczniejsze, złe i przeczyło jego podstawowym naukom. De facto, to właśnie ta postać była najlepszą kotwicą trzymającą nas w średniowiecznych realiach. W świecie gdzie pod płaszczem wiary dokonywano niewyobrażalnych zbrodni, a pretekstem do posądzenia o czary i skazanie na szafot choćby słowo sąsiada. To świat gdzie SŁOWO BOGA było niewystarczalne i on sam mógł zostać osądzony prze swoich wojowników na ziemi! (cytat wyżej)
A pomiędzy nimi, jak szczur przemykał się Bastian, człowiek wzięty z plebsu, który w strzelistych wieżach kościelnych widział szansę na syte i bogate życie, pozwalające na spełnianie najbardziej sadystycznych pragnień!

Muszę przyznać, że po okładce i opisie spodziewałam się czegoś bardziej mrocznego, duszącego i przerażającego, jednak pozytywnie się zawiodłam :-) Otrzymałam historię pełną zaskakujących przygód i zagadek, a Autor co i rusz zrzucał na mnie bombę w postaci makabrycznych opisów, zdarzeń i zwrotów akcji! Muszę przyznać, że świetnie bawiłam się przy lekturze! „Przykazania grzeszników” zdaje się daniem, w którym każdy kęs jest smakowym zaskoczeniem. Słodycz nagle przechodzi w gorycz, a przyjemny posmak kończy się konwulsjami wywołanymi tym czego potrafią dopuścić się ludzie. Te kontrasty, wciąż zmieniające się doznania sprawiły, że nie sposób było się nudzić podczas lektury!

Panie Adrianie, ogromny plusik za wątek z wilkołakami! Kocham film „Trzynasty wojownik” i to właśnie on przyszedł mi na myśl gdy dotarłam do jednej z przygód Damiena :-)

Autor ma bardzo lekkie pióro przez co przez książkę się po prostu płynie!
Opisy nie są ani nużące, ani przytłaczające, a dialogi są niewymuszone. Autor czyni małe cuda tak, że z jednej strony otrzymujemy pełen obraz ówczesnego świata i atmosfery danej chwili, z drugiej zaś strony nie zdajemy sobie sprawy z tego kiedy i jak zaczęliśmy współodczuwać dane wydarzenia. (...) Powyginane drzewa zdawały się buczeć razem z otępiałym tłumem, jakby samym nawoływaniem żądali unicestwienia stosu wraz z ofiarą. (...) I sami zaczynamy krzyczeć „spalić ją!” choć dopiero co współczuliśmy bohaterom opowieści...


Mamy tutaj też wątek romantyczny! Mimo, że jego początek zdaje mi się lekko niedorzeczny, mam ochotę na więcej! Dzięki temu, że Autor postawił na otwarte zakończenie, tli się we mnie nadzieja, że między Damieniem a Veronicą zdarzy się jeszcze nie jedno. Zresztą, tak jak między głównym bohaterem, a wielkim inkwizytorem! Zakończenie trzyma w napięciu i zaskakuje!

Och! Jeszcze długo można by pisać o tej książce!
To debiut. Z pewnością nie jedna osoba wychwyci niedociągnięcia Autora – niedostatecznie rozwinięte wątki, nieścisłości z epoką, brak głębszego zagłębienia się w psychikę postaci,itd, ale to wszystko nie umniejsza wartości jaką prezentuje ta historia! Pamiętajmy, że wieki średnie to czas kiedy wiara walczyła z rozumem i to wszystko w fajny sposób uchwycił Pan Adrian!

Podsumowując... NIE CZYTAJ jeśli nie chcesz dobrze spędzić czasu! NIE CZYTAJ jeśli wolisz suche fakty od wczucia się w epokę średniowiecza! NIE CZYTAJ jeśli wolisz ekskluzywne perfumy od smrodu prawdziwego życia! NIE CZYTAJ jeśli nigdy nie odważyłeś się negować przyjętych prawd i norm! NIE CZYTAJ jeśli nigdy nie chciałeś po grzeszyć!

Osobiście czekam na więcej! Na głębsze wejrzenie w każdą z postaci, na rozwój romansu, na kolejne ciekawe przygody, na wejrzenie w przeszłość która kształtuje przyszłość!

Książkę polecam zarówno pasjonatom epoki, jaki i osobom rządnych przygód, lubujących się w nietuzinkowym humorze, przygodówkach i romansach, a także miłośnikom cięższych opowieści. Wszak średniowiecze jest nimi przesiąknięte!

„Zabiłbym samego Boga, gdyby w siebie zwątpił!”

„Przykazania grzeszników” Adriana Kwiatkowskiego to niezwykły wehikuł czasu!
Autor zabiera nas w podróż do średniowiecznej Francji, nie po to by karmić nas historycznymi faktami, ale byśmy mogli tej epoki zasmakować i ją poczuć.
Jasne, „prawdziwi” znawcy epoki pewnie mogli by się przyczepić pewnych niuansów, ale trzeba...

Daleko temu do Cyklu Inkwizytorskiego Jacka Piekary, wynudziłem się strasznie, wtórne i słabe. Jest też jeden pozytyw: kapitalnie się zasypia przy audiobooku!

Daleko temu do Cyklu Inkwizytorskiego Jacka Piekary, wynudziłem się strasznie, wtórne i słabe. Jest też jeden pozytyw: kapitalnie się zasypia przy audiobooku!

Leżałem z lekko przykurczonymi palcami, czytając fragmenty opisujące klimat średniowiecznych miast i wsi. Czułem fetor, mokre skóry, przepocone strachem walk. Ryby, zgniłe wnętrzności. Dla mnie to wielka sztuka, aby tak otworzyć zapach media aetas i wrzucić tam serdecznego, kolesia, jakby z sąsiedztwa - Damiena, który musi uciekać przed przeznaczeniem. Przeznaczeniem, jakie może przyrafić sie każdemu z nas, i które wywraca życie do góry nogami. Miłej lektury w tę niepogodę!

Leżałem z lekko przykurczonymi palcami, czytając fragmenty opisujące klimat średniowiecznych miast i wsi. Czułem fetor, mokre skóry, przepocone strachem walk. Ryby, zgniłe wnętrzności. Dla mnie to wielka sztuka, aby tak otworzyć zapach media aetas i wrzucić tam serdecznego, kolesia, jakby z sąsiedztwa - Damiena, który musi uciekać przed przeznaczeniem. Przeznaczeniem,...

To jest bardzo dobra książka, ale niestety na hasło "inkwizytor" mój odzew to "Mordimer Madderdin". Jakbym nie próbowała podczas czytania zapomnieć o cyklu Jacka Piekary (uwielbiam),to i tak staje mi przed oczami.

To jest bardzo dobra książka, ale niestety na hasło "inkwizytor" mój odzew to "Mordimer Madderdin". Jakbym nie próbowała podczas czytania zapomnieć o cyklu Jacka Piekary (uwielbiam),to i tak staje mi przed oczami.

Świetna książka, pełna akcji i intryg. Zakończenie było niesamowicie zaskakujące i zaciekawiło mnie. Bardzo chętnie przeczytałam kontynuację jeśli taka powstanie.

Świetna książka, pełna akcji i intryg. Zakończenie było niesamowicie zaskakujące i zaciekawiło mnie. Bardzo chętnie przeczytałam kontynuację jeśli taka powstanie.

Kawałek dobrej książki. "Kawałek" bo chciałabym jeszcze kilkaset stron więcej. Jest coś lepkiego w tej książce... Coś lepkiego, brudnego, wilgotnego i niespokojnego. W dobrych tych słów znaczeniach. Nigdy nie interesowało mnie średniowiecze, a jakimś cudem ta pozycja sprawiła, że żałuję, że nie umiem podróżować w czasie. Rozdziały III, VII, IV to jakiś majstersztyk!!! Nie mogę się doczekać wytłumaczenia dlaczego Veronica nosi ten welon tajemniczości i jaka jest granica okrucieństwa Javques'a. Więcej mięsa Panie Kwiatkowski! Świetny debiut! Spalmy wiedźmy albo spłońmy razem z nimi!

Kawałek dobrej książki. "Kawałek" bo chciałabym jeszcze kilkaset stron więcej. Jest coś lepkiego w tej książce... Coś lepkiego, brudnego, wilgotnego i niespokojnego. W dobrych tych słów znaczeniach. Nigdy nie interesowało mnie średniowiecze, a jakimś cudem ta pozycja sprawiła, że żałuję, że nie umiem podróżować w czasie. Rozdziały III, VII, IV to jakiś majstersztyk!!! Nie...

Mnie wciągnęła ,zdecydowanie polecam 🙂

Mnie wciągnęła ,zdecydowanie polecam 🙂

Średniowiecze -dziwne to były wieki. Zarówno wspaniałe i ciekawe jak mroczne i niebezpieczne .W czasach tej epoki osadzona jest debiutancka powieść Adriana Kwiatkowskiego "Przykazania grzeszników".
Książka z historią w tle.
Za sprawą autora przenosimy się do czasów inkwizycji ,kiedy to kościół katolicki stanowił instytucję śledczą i sądowniczą, miał prawo w okrutny sposób karać za domniemane przewinienia i herezje wobec wiary i dostojników kościoła .
Na terenach Francji ,gdzie odbywa się akcja książki ,inkwizycja szalała skazując na szafot lub paląc na stosie każdego, kto wzbudził gniew żelaznego kościoła. Wcześniej wymyślnie torturując całą rodzinę podejrzanego w celu wyplenienia wszelkiego możliwego zła. Mordowanie w imię wiary ...🤔
Damien LeBrun, bohater powieści prowadzi własną krucjatę wobec świętej inkwizycji. Podczas ratowania jednego z więźniów ,zabija Casmira ,wielkiego boskiego sługę,tym samym ściągając na siebie gniew największego ze Świętego Oficjum , Jacques'a Begreona.
Świadkiem tego zdarzenia jest Bastian, "gorliwy chrześcijanin" i bogaty szlachcic , kupujący sobie funkcję inkwizytora złotem i swoim niezwykłym okrucieństwem .To on rusza w pościg za Damienem pragnąc pomsty ale przede wszystkim chwały dla własnej osoby.
Tymczasem Damien rozpoczyna podróż, w której przyjdzie mu doświadczać tego co oferuje ówczesna Francja. Karczmy pełne wina, młode kobiety sprzedające swe wdzięki ,a wszystko to na tle stronniczych sądów i płonących na stosach czarownic .
Ale, jako że nie samą inkwizycją człowiek żyje, nasz bohater wpadnie w sidła gorącego romansu z piękną Veronicą, z której uroków czerpał będzie bardzo intensywnie to co najlepsze 😉.
"Przykazania grzeszników" to mrok średniowiecza, śmierć, zabobony i ciemnota a także skrywane sekrety, które doprowadzą do walki o życie .
Powieść ta kupiła mnie od pierwszych stron, niezwykle dynamiczna bez zbędnych opisów ,świetnie oddaje specyfikę tych czasów, nie przytłacza faktami historycznymi czy archaizmami . Czyta się ją bardzo płynnie, forma językowa, która posługuje się autor jest bardzo współczesna co dla czytającego jest dużym atutem. Mamy tu świetnie wykreowanych bohaterów zarówno tych głównych jak i drugoplanowych, dość dokładny zarys realiów życia średniowiecznej, mrocznej Francji. Zabudowania ,ludzie i niekoniecznie przyjemne zapachy wokół,w ten klimat autor wprowadza wiele wątków przygodowych, w które świetnie wplata obraz działalności Świętej Instytucji Kościoła.
Książka kierowaną zarówno dla miłośników historii jak i dla tych szukających wrażeń i emocji w krwawych opowieściach .

Średniowiecze -dziwne to były wieki. Zarówno wspaniałe i ciekawe jak mroczne i niebezpieczne .W czasach tej epoki osadzona jest debiutancka powieść Adriana Kwiatkowskiego "Przykazania grzeszników".
Książka z historią w tle.
Za sprawą autora przenosimy się do czasów inkwizycji ,kiedy to kościół katolicki stanowił instytucję śledczą i sądowniczą, miał prawo w okrutny...

Przygodówka z elementami erotyki (w wersji męskiej, w tym opisy 'hydrauliki') osadzona w czasach Średniowiecza. Bardzo dużo stereotypów. Bohater (a w zasadzie dwóch, bo mam wrażenie, że z jedną osobą rozpoczynamy, a z inną kończymy) nie broni nikogo, nie zmienia tych stereotypów, żeby rozprawić się z niesprawiedliwością tamtych czasów. Zamiast tego często skazuje obcych mu ludzi na śmierć, bo ma taką władzę jako Inkwizytor. Takie działania powodują, że ludzie jeszcze bardziej nabierają wiary w to, że innych można dobrowolnie skazywać na śmierć lub tortury np. z podejrzeniem o czary tak, jak komu wygodnie z powodów osobistych. Bohaterowie podejmują decyzje dla świętego spokoju i w oparciu o wyznawanie wartości, tutaj hardcorowo-katolickie.
Ciekawie zbudowane postaci, wartka akcja, można skończyć czytanie w 4 wieczory i na jakiś czas zostaje w pamięci :)

Przygodówka z elementami erotyki (w wersji męskiej, w tym opisy 'hydrauliki') osadzona w czasach Średniowiecza. Bardzo dużo stereotypów. Bohater (a w zasadzie dwóch, bo mam wrażenie, że z jedną osobą rozpoczynamy, a z inną kończymy) nie broni nikogo, nie zmienia tych stereotypów, żeby rozprawić się z niesprawiedliwością tamtych czasów. Zamiast tego często skazuje obcych mu...