Juan Benet (ur. 1928) zadebiutował późno, w 1961 r., zbiorem opowiadań "Nunca llegards a nada". W ciągu następnych lat wydał dwa tomy esejów, cztery powieści (stanowiące swoisty cykl),jedną nowelę i dwa dalsze zbiory opowiadań. Od 1973 r. milczy. "Medytacja", najwybitniejsza powieść tego autora, została uznana za jedno z najciekawszych wydarzeń w powojennej prozie hiszpańskiej. Oto, co na jej temat pisze współautorka polskiego przekładu książki, Zofia Chądzyńska ("Literatura na świecie", nr 5/1980): "Benet przyswoił sobie postulaty antypowieści - autonomię tekstu, oderwanie od treści i ram rzeczywistości - ale nie uległ im. Posłużył się nimi na własny sposób jako środkami, zmierzającymi do leżących poza horyzontem antypowieści celów. Rzeczywistość - Hiszpania nawiedzona wojną domową i powojennym milczeniem - ciąży Benetowi, prześladuje go. Jest dla niego kolejnym i dotkliwym etapem ucisku, jaki ustrój kraju, w najszerszym tego słowa znaczeniu, od stuleci wywiera na pisarza. Rzeczywistość za rozległa, zbyt wiele płaszczyzn przenikająca, aby można ją z siebie zrzucić, aby można o niej zapomnieć. Pozostaje jedno: sprostać jej, sprostać będąc pisarzem (...)".