Niestety, tak jak się tego spodziewałam i tak jak zapowiadały niektóre recenzje, powrót autorów do serii po wielkim finale, jakim byli "The Immortals", mocno rozczarowuje. Jak zwykle najsłabszym ogniwem książki jest główny bohater - i w tym przypadku jest wyjątkowo słaby, taki tak bezbarwny nieudacznik, najciekawszy jeszcze wtedy, gdy przypominają mu się tragiczne przeżycia (śmierć matki w dzieciństwie, ojciec zamordowany przez przeciwników politycznych). Przez większość książki Cade potyka się o własne nogi i ratuje go tylko niezwykła życzliwość napotkanych mieszkańców Farrow Ridges, osady mocno trącącej atmosferą amerykańskich rubieży. Ten traperski klimat jest nawet przyjemny - dzikie tereny, dom z bierwion jak w "Sztuce życia i przetrwania" Ottona Meissnera, imigranci z różnych powodów rozczarowani życiem w wielkich miastach - ale niewiele tu nowych elementów świata przedstawionego, Stewart i Riddell przeważnie eksploatują to, co już było, czyli podniebną żeglugę burzywową, paszczychy i mordrzewie. Pewnym urozmaiceniem jest tylko spotkanie z wędrownym plemieniem głowomłotów, nareszcie mamy okazję zobaczyć ten dziki lud na własne oczy, a nie tylko usłyszeć o nim z relacji postaci.
Fabuła też jest niesłychanie rachityczna. Nie ma ani gigantycznych procesów dziejowych, jak w "The Immortals", ani spisków i konfliktów społecznych jak w "Łowcy Burz" albo "Rycerzach zimy", ani historii zbiorowości jak w "The Freeglader", ani tajemnicy jak w "Klątwie Mąciwodziciela", ani ekscytujących przygód w licznych i różnorodnych lokalizacjach. Na początku jeszcze nie jest tak źle, kiedy Cade próbuje transportu na gapę, żeby uciec przed prześladowcami, i zostaje wcielony do szajki złodziejaszków, więc pojawiają się trochę dickensowskie motywy. Ale potem mało co się dzieje - co prawda pojawia się tytułowy Bezimienny, ale jest go stanowczo za mało i z jego obecności w zasadzie nic nie wynika. Kulminacja książki to znienacka podjęta wyprawa ratownicza w krainę podziemnych potworów, która wygląda jak sceneria gry komputerowej, spadające kamienie uwalniane przy pomocy drutu-potykacza, komory zalewane wodą itp., ble.
Kolejnym minusem jest nowy styl okładki, nie wiem, czemu uznali, że to dobry pomysł, żeby okładek nie rysował już Riddell, tylko jakiś randomiks.
Co ciekawe, duża część książki została pozszywana z nieistniejącego już (poza Web Archive) bloga "The Farrow Ridges", który Stewart i Riddell prowadzili po wydaniu "The Immortals". Nie ma tam Cade'a i samo to powoduje, że blog automatycznie jest lepszy niż ta książka. Głównym bohaterem jest weteran z PTSD Hedgethorn Lammergyre, znacznie ciekawszy niż ten mdławy młokos. W "The Nameless One" występuje on jako Thorne Lammergyre i choć odgrywa rolę drugoplanową, nadal jest ciekawszy od Cade'a.
Czwarta gwiazdka tylko za Thorne'a, dzielną mieszkankę pogranicza Celestię i spotkanie z głowomłotami. Liczę na to, że po tym spadku seria jeszcze się podniesie i nie cała trylogia Cade'a okaże się smutnym rozczarowaniem.

Niestety, tak jak się tego spodziewałam i tak jak zapowiadały niektóre recenzje, powrót autorów do serii po wielkim finale, jakim byli "The Immortals", mocno rozczarowuje. Jak zwykle najsłabszym ogniwem książki jest główny bohater - i w tym przypadku jest wyjątkowo słaby, taki tak bezbarwny nieudacznik, najciekawszy jeszcze wtedy, gdy przypominają mu się tragiczne przeżycia...