"Siostry z Broniszewic. Czuły kościół odważnych kobiet" to wywiad rzeka z dominikankami, które prowadzą Dom Chłopaków w Broniszewicach i w kryzysowej dla domu sytuacji potrafiły ponad podziałami szukać pomocy dla podopiecznych. Przez wypowiedzi sióstr wybija się żal do zwierzchników kościoła, do księży, do wierzących. Nie jest on bezpośrednio wyrażany ale można go wyczuć. Nic dziwnego, skoro w sytuacji kiedy Domu Chłopaków miał zostać zlikwidowany, nikt z powyższych nie pomógł siostrom z Broniszewic. Pomogli ludzie "z TVN-u", niewierzący, ateiści, Ci którzy według pewnych stereotypów zakonnicom pomagać nie powinni. Ludzie dobrej woli. To wspaniały wywiad o kobietach które potrafią dać Chłopakom namiastkę domu. Domu pełnego miłości, zrozumienia, wsparcia ale i takiego domu który pokazuje zasady wzajemnego życia. Pomimo tego, że jestem osobą wierzącą i praktykującą, ta książka pozwoliła mi jeszcze bardziej uwierzyć i zmienić patrzenie na relacje z Bogiem. Polecam każdemu tę pozycję, osobom wierzącym, ateistom, wyznawcom innych religii. Czynienie dobra nie ma koloru skóry, wyznania czy bycia z tej czy innej partii politycznej. Czynić dobro może każdy.

"Siostry z Broniszewic. Czuły kościół odważnych kobiet" to wywiad rzeka z dominikankami, które prowadzą Dom Chłopaków w Broniszewicach i w kryzysowej dla domu sytuacji potrafiły ponad podziałami szukać pomocy dla podopiecznych. Przez wypowiedzi sióstr wybija się żal do zwierzchników kościoła, do księży, do wierzących. Nie jest on bezpośrednio wyrażany ale można go wyczuć....

Pod względem treści i tematyki książka ta jest niezwykle ważna i szczera. Siostry dominikanki podjęły się, wraz z wolontariuszami prowadzenia DPS-u dla 56 chłopców z niepełnosprawnościami, czy to intelektualnymi czy fizycznymi. Siostry, które nigdy nie marzyły o macierzyństwie stały się matkami dla chłopców. Właśnie każdy człowiek jest powołany do rodzicielstwa, nie koniecznie takiego biologicznego. Wywiad z siostrami dotyka tematów opieki nad niepełnosprawnymi i czasem negatywnego obrazu księży czy Kościoła, którzy niby wierzący, a nie koniecznie pomagający tym w potrzebie. Tak jakby to był Kościół w teorii, a nie w praktyce. Siostry są niezwykle czułe i wyrozumiałe dla matek, które zmagają się z opieką nad niepełnosprawnymi dziećmi. Podkreślają, że matki często są same z tą opieką i problemami, nie mają pomocy znikąd. Siostry są w trochę lepszej sytuacji, bo są w grupie.
Bardzo piękny obraz Kościoła i zgromadzeń sióstr się tu ukazał, o których zazwyczaj nie mówi się dużo, a które to siostry mają też swoje ludzkie zmartwienia czy problemy.
Jestem szczęśliwa, że są tak ludzcy i prawdziwi ludzie w Kościele katolickim.

Pod względem treści i tematyki książka ta jest niezwykle ważna i szczera. Siostry dominikanki podjęły się, wraz z wolontariuszami prowadzenia DPS-u dla 56 chłopców z niepełnosprawnościami, czy to intelektualnymi czy fizycznymi. Siostry, które nigdy nie marzyły o macierzyństwie stały się matkami dla chłopców. Właśnie każdy człowiek jest powołany do rodzicielstwa, nie...

Ważny głos w dyskusji o Kościele, a także piękna opowieść o miłości Pana Boga do każdego człowieka.

Ważny głos w dyskusji o Kościele, a także piękna opowieść o miłości Pana Boga do każdego człowieka.

Przejmująca historia o powołaniu kobiet. Zakonnic, które żyją dla tych najsłabszych i odrzuconych, które w tym odkrywają swoje macierzyństwo. Historia miłości do Boga, która ma konkretne swoje przełożenie na codzienne życie z Kościele

Przejmująca historia o powołaniu kobiet. Zakonnic, które żyją dla tych najsłabszych i odrzuconych, które w tym odkrywają swoje macierzyństwo. Historia miłości do Boga, która ma konkretne swoje przełożenie na codzienne życie z Kościele

Wyjątkowa pozycja! Jest to rozmowa z dwiema nieprawdopodobnymi Kobietami. Z tego wywiadu emanuje dogłębna szczerość, nieprawdopodobna wrażliwość i empatia. Z racji wybranej drogi życiowej nie powinno nikogo dziwić takie oddanie i potrzeba niesienia pomocy potrzebującym, a jednak mnie powaliła ta książka. Na długo ją zapamiętam! Siła Kobiet - tych kobiet, ale nie tylko - jest nieprawdopodobna, gdyby świat składał się z przewagi takich osób! Eh......
Dziękuję Łukaszowi Wojtusikowi i Piotrowi Żyłce, za niesztampowe, ponad granicami, odważne, a zarazem delikatne ukazanie złożoności wielu kwestii - etycznych, moralnych i bardzo intymnych - w rozmowach z Siostrami. Dziękuję za pomysł przekazania tych historii; za udostępnienie szerokiej grupie odbiorców możliwości zapoznania się z tematami poruszanymi w ich książce. Niech ten reportaż zapoczątkuje zmianę myślenia i podejścia. Niech zatrzyma nas na chwilę, zaduma, napełni optymizmem i nadzieją. Niech da siłę!

Wyjątkowa pozycja! Jest to rozmowa z dwiema nieprawdopodobnymi Kobietami. Z tego wywiadu emanuje dogłębna szczerość, nieprawdopodobna wrażliwość i empatia. Z racji wybranej drogi życiowej nie powinno nikogo dziwić takie oddanie i potrzeba niesienia pomocy potrzebującym, a jednak mnie powaliła ta książka. Na długo ją zapamiętam! Siła Kobiet - tych kobiet, ale nie tylko -...

Świetnie, że w ostatnim czasie wyszło sporo książek o zakonnicach, które przełamują stereotyp uległej, szepczącej cichutko modlitwy siostrzyczce z buzią w ciup i oczyma wzniesionymi ku niebu. Siostra Chmielewska, siostra Jolanta Glapka, zakonnice z reportażu "Habit zamiast szminki". Kobiety z krwi i kości, zakasujące habity, żeby żyć Ewangelią. Siostry z Broniszewic podkreślają niezwykłość swoich podopiecznych, ale nie ukrywają trudności, nie lukrują swojej codzienności. Pojawia się ważny głos w sprawie toczącej się od roku dyskusji na temat kobiet. Mowa tu też o zmieniającym się kościele i nadziei, że zmiany te, choć jak to w kościele powolne, jedna będą niepowstrzymane. Przyznam, że bardzo mi odpowiada wizja takiego "Czułego Kościoła odważnych kobiet", w którym każdy jest ważny i każdy będzie wysłuchany. Bo w końcu o to chodzi, od tysiącleci.

Świetnie, że w ostatnim czasie wyszło sporo książek o zakonnicach, które przełamują stereotyp uległej, szepczącej cichutko modlitwy siostrzyczce z buzią w ciup i oczyma wzniesionymi ku niebu. Siostra Chmielewska, siostra Jolanta Glapka, zakonnice z reportażu "Habit zamiast szminki". Kobiety z krwi i kości, zakasujące habity, żeby żyć Ewangelią. Siostry z Broniszewic...

Książka ta daje dużo do myślenia o współczesnym Kościele. Kobiety te otwarcie mówią o hipokryzji księży, strajku kobiet i pandemi, a także oczywiście o Domu Chłopakach. Do tej pory myślałam, że zakonnice są uległe i potulne na to, co robi i mówi ksiądz. Myliłam się! Te siostry pokazują, że nie ze wszystkim się zgadzają i drobnymi krokami zmieniają wizję Kościoła, który jest bardzo teoretyczny i dużo zakazuje. One pokazują Kościół czuły i troskliwy o każdego człowieka, zwłaszcza tego zagubionego we współczesnym świecie. Myślę, że tę książkę powinien przeczytać duchowny, jak i niewierzący, żeby ten pierwszy przejrzał na oczy i zobaczył jakie jest zdanie tych dwoch wspaniałych kobiet na temat Kościał, o jakim marzą, a jaki tak na prawdę powinien być i jakiego chciał Jezus Chrystus, a ten drugi by zobaczył, że Bóg kocha wszystkich ludzi, że jego głos też jest ważny, bo jak się często okazuje, osoba niewierząca jest bardziej wierząca niż osoba, która podaje się za osobę wierzącą.

Książka ta daje dużo do myślenia o współczesnym Kościele. Kobiety te otwarcie mówią o hipokryzji księży, strajku kobiet i pandemi, a także oczywiście o Domu Chłopakach. Do tej pory myślałam, że zakonnice są uległe i potulne na to, co robi i mówi ksiądz. Myliłam się! Te siostry pokazują, że nie ze wszystkim się zgadzają i drobnymi krokami zmieniają wizję Kościoła, który jest...

One. Dwie siostry zakonne, Eliza i Tymka. Dominikanki pracujące w Domu Chłopaków w Broniszewicach.

Oni. Dwaj dziennikarze, Łukasz Wojtusik i Piotr Żyłka. Ciekawi kobiecej perspektywy w spojrzeniu na powołanie do życia zakonnego, na Kościół, obronę życia czy trudne czasy pandemii.

Ich spotkania zaczęły się kilka lat temu, kiedy siostry zmagały się z problemami związanymi z budową domu dla 56 niepełnosprawnych chłopaków. To wtedy odważyły się w przestrzeni medialnej mówić o potrzebach tej inwestycji i o swojej codzienności, związanej z opieką nad życiem odrzuconymi i ułomnym.

Ich rozmowy, przesycone szczerymi emocjami, poruszają serce, tym bardziej, że pytania, które zadają dziennikarze, są często bardzo osobiste, a nawet intymne. Siostry z wielką pokorą, ale i świadomością roli, jaką mogą odegrać marginalizowane do tej pory w Kościele kobiety, dzielą się swoimi doświadczeniami i marzeniami. Nie uciekają od pytań niewygodnych i spraw kontrowersyjnych.

Bardzo ujęły mnie wrażliwość i wyczucie, z jakimi siostry mówiły o rodzicach dzieci niepełnosprawnych. Widać, że są blisko takich rodzin i je mocno wspierają. Nikogo nie oceniają i nie potępiają. Rozumieją niewyobrażalny wysiłek i poświęcenie. Same przecież na co dzień opiekują się takimi chłopcami, towarzyszą im w dorastaniu, radościach i cierpieniach, przywiązują się do nich, kochając jak własne dzieci. Często też, niestety, z bólem serca organizują im pogrzeby...

"Okazało się, że w moim życiu to twarze niepełnosprawnych chłopaków i dziewczyn są twarzą Boga, ich spojrzenie Jego spojrzeniem, a kiedy ich przytulam, przytulam Boga" (s. Eliza)

Przykro mi było czytać o fali "hejtu", z którą musiały się zmierzyć siostry, kiedy przyjęły zaproszenie do TVN-u i pomoc dla chłopaków od Owsiaka. Zapłaciły za to poważnymi problemami ze zdrowiem, ale od środowiska kojarzonego z lewicą się nie odcięły. Siostra Tymka mówi wprost, że ma powołanie do relacji z niewierzącymi, że chce żyć tak, żeby pytali ją o Boga. I tak się dzieje. Pytają i nawracają się dzięki świadectwu miłości dawanemu przez siostry...

Gorąco polecam Wam zapis rozmów z tymi "kobietami Boga" w książce "Siostry z Broniszewic"!
Warto przyjść zaproszenie do tego "czułego Kościoła odważnych kobiet"!

One. Dwie siostry zakonne, Eliza i Tymka. Dominikanki pracujące w Domu Chłopaków w Broniszewicach.

Oni. Dwaj dziennikarze, Łukasz Wojtusik i Piotr Żyłka. Ciekawi kobiecej perspektywy w spojrzeniu na powołanie do życia zakonnego, na Kościół, obronę życia czy trudne czasy pandemii.

Ich spotkania zaczęły się kilka lat temu, kiedy siostry zmagały się z problemami związanymi...

Tak książka daje nadzieję i pokazuje pogodną twarz kościoła, który troszczy się o najsłabszych, nie dzieli ludzi na lepszych i gorszych, nie boi się mówić o trudnych sprawach - depresji, macierzyństwie zakonnic, niepełnosprawności zapomnianej przez społeczeństwo czy księżach, którzy traktują siostry jak służące. Bardzo warto sięgnąć!

Tak książka daje nadzieję i pokazuje pogodną twarz kościoła, który troszczy się o najsłabszych, nie dzieli ludzi na lepszych i gorszych, nie boi się mówić o trudnych sprawach - depresji, macierzyństwie zakonnic, niepełnosprawności zapomnianej przez społeczeństwo czy księżach, którzy traktują siostry jak służące. Bardzo warto sięgnąć!

Zawsze myślałam, że rola kobiet w kościele jest niedoceniana. Z każdą przeczytaną książką tylko się w tym utwierdzam. Wielki szacunek dla sióstr, za ich wiarę i siłę na lepsze jutro.

Zawsze myślałam, że rola kobiet w kościele jest niedoceniana. Z każdą przeczytaną książką tylko się w tym utwierdzam. Wielki szacunek dla sióstr, za ich wiarę i siłę na lepsze jutro.