Zimą 2015 roku wszedłem do jednej z toruńskich księgarni, rozejrzałem się i po chwili bezowocnych poszukiwań zapytałem panią za kasą o "Źródło". W jednej chwili, dotychczas spokojny i nieco ospały starszy pan w okularach, z zarostem godnym galicyjskiego urzędnika carskiego, ożywił się i zaczął z przejęciem opowiadać, że "Źródło" to jego ulubiona powieść; że gdy tylko je przeczytał, wziął i rzucił je synowi na biurko ze stanowczym twierdzeniem, że musi je też przeczytać. Powiedział, że "ten architekt... no, nie można tak żyć" - w przerwie między słowami przyjmując mimikę twarzy, jaką ludzie przyjmują próbując wyrazić bezradną dezaprobatę połączoną z mimowolną akceptacją stanu rzeczy, z nieodzownym cmoknięciem.

Podobno gdy zapytano Michała Anioła w jaki sposób tworzy swoje rzeźby ten odpowiedział: to bardzo proste; biorę kawałek kamienia i usuwam z niego to co niepotrzebne. Zdaje się, że podobnie uczyniła Ayn Rand pisząc tę powieść - wykuła litery, sylaby, zdania w kartkach papieru; powieść ma osiemset stron a nie sądzę, by jakiekolwiek zdanie mogło zostać z niej bez szkody usunięte.

Twórczość Ayn Rand nie jest jeszcze w Polsce zbyt popularna - ale może to i lepiej. Bardzo łatwo przedawkować to, co Rand sączy w czytelnika przez całą powieść, szczególnie bez całkowitej zmiany pewnego paradygmatu - a do tego ludzie raczej nie są skłonni. A jeśli nawet ktoś taki się znajdzie, to nie trzeba mu tego ani tłumaczyć, ani tej książki polecać czy zachwalać. Więc nie zrobię tego.

Zastanawia mnie tylko jedna rzecz: którego z architektów pan sprzedawca miał na myśli?

Zimą 2015 roku wszedłem do jednej z toruńskich księgarni, rozejrzałem się i po chwili bezowocnych poszukiwań zapytałem panią za kasą o "Źródło". W jednej chwili, dotychczas spokojny i nieco ospały starszy pan w okularach, z zarostem godnym galicyjskiego urzędnika carskiego, ożywił się i zaczął z przejęciem opowiadać, że "Źródło" to jego ulubiona powieść; że gdy tylko je...