Doczytuję w oczekiwaniu na następną część serii. Polecam nowelę o Rysn wielbicielom Autora. Główna bohaterka od początku mnie interesowała i w poświęconej jej opowieści spełniła moje oczekiwania. Autor dobrze przedstawia problem niepełnosprawności, jednocześnie nie określając postaci przez tę jedną cechę. Miło było też poczytać o lubianych bohaterach jak Rushu i Lopen, a także dowiedzieć się więcej o skowrończyku. Akcja noweli jest ciekawa i wciągająca.

Doczytuję w oczekiwaniu na następną część serii. Polecam nowelę o Rysn wielbicielom Autora. Główna bohaterka od początku mnie interesowała i w poświęconej jej opowieści spełniła moje oczekiwania. Autor dobrze przedstawia problem niepełnosprawności, jednocześnie nie określając postaci przez tę jedną cechę. Miło było też poczytać o lubianych bohaterach jak Rushu i Lopen, a...

Okładka polskiego wydania jak zawsze zachwyca. Rysn jest na niej piękna i... bardzo tajemnicza.

W tej książce śledzimy losy młodej thaylenki, która doznała wypadku i porusza się na odpowiedniku wózka inwalidzkiego, albo przeważnie musi być noszona przez prywatnego tragarza. Obserwujemy jej zmagania związane z niepełnosprawnością i poczuciem bycia zdanym na innych.

Tak jak podoba mi się pomysł ukazania tej postaci, nie byłam na początku przekonana do rozwiązania, w którym Rysn w trakcie wypadku traci nogi, ale zyskuje skowrończyka, czyli rosharskiego odpowiednika smoka oraz statek "Wędrowny żagiel". Zwykle osoby po wypadkach nie dostają nic w zamian za utracenie kończyn.

Jednak ciężko nie polubić Rysn, która robi wszystko żeby dorównać swojemu mistrzowi i zasłużyć na szacunek załogi. Czasem podejmuje ona nieodpowiedzialne decyzję, czasem jest bardzo odważna. Bardzo dobrą decyzją było też umieszczenie w nowelce Lopena, który jest pozytywnym wulkanem energii. Wydaje mi się jednak, że jego przemiana związana z wypowiedzeniem Trzeciego Ideału zyskałaby na znaczeniu, gdyby autor ukazał choć jedną scenę, w której słowa Lopena kogoś naprawdę zabolały. Jego żarty naprawdę wydawały mi się bardzo niewinne, i ta postać została zbudowana tak, że nikt powinien brać jego słów zbyt mocno do siebie.

Jednak mimo tych drobnych niedociągnięć nowelkę czyta się bardzo dobrze i szybko. Motyw Odprysku Świtu, który jest mocą zmian, wolą stwarzania siebie na nowo podnosi na duchu i stanowi dobre zakończenie. Naprawdę cieszyłam się, że Rysn wyszła z cienia swojego mistrza i zaczęła na nowo celebrować życie.

Okładka polskiego wydania jak zawsze zachwyca. Rysn jest na niej piękna i... bardzo tajemnicza.

W tej książce śledzimy losy młodej thaylenki, która doznała wypadku i porusza się na odpowiedniku wózka inwalidzkiego, albo przeważnie musi być noszona przez prywatnego tragarza. Obserwujemy jej zmagania związane z niepełnosprawnością i poczuciem bycia zdanym na innych.

Tak...

Ciekawa powieść z Rosharu. Fajnie pokazała kolejny fragment świata. Mam nadzieję, że nawiążą do tej powieści w dalszej części!

Ciekawa powieść z Rosharu. Fajnie pokazała kolejny fragment świata. Mam nadzieję, że nawiążą do tej powieści w dalszej części!

Lepsze imo niż tancerka krawędzi. Osobiście bardziej mnie wciągnęło od pierwszych stron i nie miałem uczucia znużenia czy wolno poruszającej się fabuły lub mało wnoszących rozdziałów jak w przypadku tancerki choć doceniam, że tancerka musiała powstać jako uzupełnienie. Pojawiają się komentarze w stylu, że słaba książka, a ktoś zaczął cykl czytać od tej itp. Ludzie bądźmy poważni. Ten tom czytają ludzie, którzy znają to uniwersum. Jeśli ktoś zacznie przygodę z Sandersonem od tej książki to nie dziwne, że się odbije <face palm>

Lepsze imo niż tancerka krawędzi. Osobiście bardziej mnie wciągnęło od pierwszych stron i nie miałem uczucia znużenia czy wolno poruszającej się fabuły lub mało wnoszących rozdziałów jak w przypadku tancerki choć doceniam, że tancerka musiała powstać jako uzupełnienie. Pojawiają się komentarze w stylu, że słaba książka, a ktoś zaczął cykl czytać od tej itp. Ludzie bądźmy...

A oto i odprysk świtu sandersona. Opowiadanie dziejące się pomiędzy dawcą przysięgi ,a rytmem wojny. Głównymi bohaterami są Rysn i Loipen,którzy w cyklu archiwum burzowego świata są raczej trzecioplanowymi bohaterami. Rysn i Loipen i Huio wyruszają na morską wyprawa w której będą mieli niestworzone przeciwności losu o kremliki ,a tegże chili chili

A oto i odprysk świtu sandersona. Opowiadanie dziejące się pomiędzy dawcą przysięgi ,a rytmem wojny. Głównymi bohaterami są Rysn i Loipen,którzy w cyklu archiwum burzowego świata są raczej trzecioplanowymi bohaterami. Rysn i Loipen i Huio wyruszają na morską wyprawa w której będą mieli niestworzone przeciwności losu o kremliki ,a tegże chili chili

Zasadniczo trochę trudno przedstawic głęboką i długą recenzje/opinie do tak krotkiej ksiazki - a raczej opowiadania, ale Sanderson ma to do siebie, ze wplata tyle szczegółów do historii, ze jednak jego dzieka odbiegaja od normy.
Od samego poczatku postac Rysn wydała mi sie obojetna i, niestety, to opowiadanie tego faktu nie zmieniło. Pewne aspekty jej przygod i zmagan z niepełnosprawnoscia sa ciekawe, ale przez caly czas postrzegałem Rysn jako postac mdłą, bez jakichkolwiek szczegolnych cech. Tak wiec czytanie opowiadania z nia w roli glownej okazalo sie delikatnie meczacym zadaniem.
Duza ironia jest to, ze zaprzyjaźniony przyz Rysn skowronczyk Chiri-Chiri okazal sie bardziej charyzmatyczna postacia niz sama Rysn.
Jak zwykle podoba mi się spójność wydarzen w książce - Sanderson po raz kolejny udowadnia, ze wie co pisze i dokladnie wie, gdzie to zmierza.
Jako ogol ‘Odprysk Świtu’ to dosc nudnawe opowiadanie ze swiata ABŚ i myślę, ze fani spokojnie mogliby sie bez niego obyć.

Zasadniczo trochę trudno przedstawic głęboką i długą recenzje/opinie do tak krotkiej ksiazki - a raczej opowiadania, ale Sanderson ma to do siebie, ze wplata tyle szczegółów do historii, ze jednak jego dzieka odbiegaja od normy.
Od samego poczatku postac Rysn wydała mi sie obojetna i, niestety, to opowiadanie tego faktu nie zmieniło. Pewne aspekty jej przygod i zmagan z...

"Dawnshard" to kolejna po "Edgedancer" nowelka umieszczona pomiędzy głównymi tomami serii, pozwalająca zabłysnąc postaciom drugoplanowym. Ukazuje przy tym wydarzenia, które - mimo, że to historia poboczna - znając Sandersona będą miały duże znaczenie dla głównej osi fabularnej.

Tym razem mamy okazję spojrzeć na losy Rysn - która powoli próbuje dostosować się do życia z niepełnosprawnością - walcząc, by ograniczenia nie zdefiniowały jej życia całkowicie. I jak to u Sandesona - robi to pakując się w niebezpieczną morską podróż na tajemniczą, wiecznie otoczoną sztormem wyspę. Będziemy też mieli okazję zobaczyć, jak Huio i Lopen awansują na kolejny poziom Radiantów.

Nowelki Sandersona są w pewnym sensie odwróceniem głownych tomów - akcja patataja płynnie, mamy za to mniej opisu świata i szczegółów technicznych działania magii (bo też na tym etapie powinniśmy je znać wystarczająco dobrze) oraz nieco uproszczony rozwój postaci. Ostatecznie róznice wychodzą mniej więcej na zero - nowelka jest bardziej angażująca i łatwostrawna, ale nie ma też tej samej głębi co 1000-stronne cegły, które kochają fani Epic Fantasy.

"Dawnshard" to kolejna po "Edgedancer" nowelka umieszczona pomiędzy głównymi tomami serii, pozwalająca zabłysnąc postaciom drugoplanowym. Ukazuje przy tym wydarzenia, które - mimo, że to historia poboczna - znając Sandersona będą miały duże znaczenie dla głównej osi fabularnej.

Tym razem mamy okazję spojrzeć na losy Rysn - która powoli próbuje dostosować się do życia z...

porządna krótka powieść, troszkę lepsza od tancerki krawędzi moim zdaniem, warta przeczytania przed 4 częścią archiwum burzowego światła

porządna krótka powieść, troszkę lepsza od tancerki krawędzi moim zdaniem, warta przeczytania przed 4 częścią archiwum burzowego światła

Szybko się czyta, akcja bardzo wartka. Natomiast dla mnie Tancerka krawędzi była nieznacznie lepsza.

Szybko się czyta, akcja bardzo wartka. Natomiast dla mnie Tancerka krawędzi była nieznacznie lepsza.

jak na razie najslabsza ale i tak warta przeczytania

jak na razie najslabsza ale i tak warta przeczytania