Piotr Kasperowicz po raz kolejny stworzył dla nas liryczne wyzwanie. Poeta bawi się rozmaitymi konwencjami, śmiało wchodzi w gry słowne (brzmieniowe, znaczeniowe),zachęca nas do poetyckich kalamburów. I choć niektóre wiersze stawiają poprzeczkę naprawdę wysoko, to przemierzanie tych niezwykłych przestrzeni jawi się jako najlepsza rozrywka. Która jednak przynosi tylko chwilową radość, wszak skrywająca się między słowami prawda najczęściej boli.

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2020/11/terytorium-rozpadu-sekwencji-piotr.html

Piotr Kasperowicz po raz kolejny stworzył dla nas liryczne wyzwanie. Poeta bawi się rozmaitymi konwencjami, śmiało wchodzi w gry słowne (brzmieniowe, znaczeniowe),zachęca nas do poetyckich kalamburów. I choć niektóre wiersze stawiają poprzeczkę naprawdę wysoko, to przemierzanie tych niezwykłych przestrzeni jawi się jako najlepsza rozrywka. Która jednak przynosi tylko...

Uwielbiam twórczość autora od lat, jednak to co zrobił tym razem jest dosłownie powalające. Połączył w sposób iście wyrafinowany subtelność miłości z ordynarnością momentu jej końca. Rozstanie walczy tutaj z pięknem uczucia, zarysowuje serce - to najdelikatniejsze zajście, o którym przeczytacie. W książce jest wiele momentów, od których "trzęsą się ręce" - parafrazując autora, ale jest też mnóstwo ukrytej delikatności. Styl pisania jest jak zwykle u Kasperowicza, bardzo oryginalny, niełatwy i wymagający. Choć mam wrażenie, że lżejszy w porównaniu z poprzednimi jego książkami. A samo wydanie - fenomenalne. Tak rozplanowanej książki jeszcze w rękach nie miałam. Nie zdradzę dlaczego, nie będę spoilerowała. Polecam całym sercem!

Uwielbiam twórczość autora od lat, jednak to co zrobił tym razem jest dosłownie powalające. Połączył w sposób iście wyrafinowany subtelność miłości z ordynarnością momentu jej końca. Rozstanie walczy tutaj z pięknem uczucia, zarysowuje serce - to najdelikatniejsze zajście, o którym przeczytacie. W książce jest wiele momentów, od których "trzęsą się ręce" - parafrazując...