Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To jest poezja, która degraduje opinie. Myślałem, że mam wszystko w głowie poukładane, ale po przeczytaniu Buldożerów musiałem zrobić przewartościowanie. Uwielbiam takie książki - miażdżące światopoglądem autora. A i forma tej poezji jest nieprzeciętna. Mało kto ma odwagę wywracać klasyczną poezję, a jeśli autorzy już to robią, to zazwyczaj polega to na cięciu zdań w dziwnych miejscach i przenoszeniu zabłąkanych słów do kolejnych wersów, lub też na nietypowym wstawianiu znaków interpunkcyjnych. Tutaj zdania i słowa są celebrowane, a interpunkcji nie ma w ogóle. Wyznacznikami są solidnie skrojone wersy. Szokiem jest rytmika zdań i zagęszczenie trudnych słów - nazewnictwo techniczne, medyczne, biologiczne. Natomiast przestrzeń międzywersowa jest ogromna. Powoduje to, że czytelnik ma wolność myślenia, ale w ścisłych ramach narzuconych przez autora. Musi iść jego szlakiem, ale wolno mu oglądać po drodze wszystkie możliwe didaskalia, przez co wędrówka jest przyjemna, a wręcz kunsztowna w detalach. Aczkolwiek jest to dość smutny obraz współczesności, choć w formie której nie sposób zarzucić brak poczucia humoru. Wiele razy uśmiechałem się do tej książki, a czasem moje oczy stawały się naprawdę ogromne. Polecam z otwartymi i zamkniętymi oczami, jak kto woli.