Może jest to pozycja dla osób początkujących, które nie wiedzą nic w temacie, ale dla innych nie przewiduję dowiedzenia się czegokolwiek nowego. Fatalna książka. Fatalnie napisana. Chyba, że ktoś czuje przyjemność z wynurzeń autorki o tym, jak wydaje jej się, że rozmawia z duchem kobiety, która była posądzona o czary. Dwie gwizdki daję za spisanie na końcu wszystkich miejsc, które Sollee odwiedziła w ramach pracy nad książką.

Może jest to pozycja dla osób początkujących, które nie wiedzą nic w temacie, ale dla innych nie przewiduję dowiedzenia się czegokolwiek nowego. Fatalna książka. Fatalnie napisana. Chyba, że ktoś czuje przyjemność z wynurzeń autorki o tym, jak wydaje jej się, że rozmawia z duchem kobiety, która była posądzona o czary. Dwie gwizdki daję za spisanie na końcu wszystkich...

To książka podróż z motywem przewodnim. Są nim polowania na wiedźmy i związane z nimi sprawy, do tych najbardziej przykrych, jak męczarnie na stosach. Autorka podróżuje przez Włochy, Irlandię, Niemcy, Anglię, Francję czy USA, śladami wydarzeń historycznych, z których możemy wnioskować, że na danym obszarze geograficznym istniały i działały kobiety, zwane czarownicami, które miały nieprzeciętne zdolności, nieraz wykorzystywane przeciw nim. I tak dowiadujemy się kilku ciekawych rzeczy jak to, że w Wiecznym Mieście i jego sercu jest pełno śladów magii, że dobrze było parać się czarami w Londynie, ale już nie w Szkocji. Tego czego dopuszczano się na znanych królewskich dworach i jak mariaż tronu i ołtarza przyczyniał się, aż do czasów wczesnonowożytnych, do tłamszenia i cierpienia wielu niewinnych kobiet i trochę mniejszej liczby mężczyzn. Wszystko z perspektywy współczesnej wiedźmy, świadomej swej mocy jako kobiety i dużym feministycznym wyrazem, co daje o sobie znać w rozdziale o Joannie d'Arc. Trzeba przyznać, że powstaje teraz wiele tego typu publikacji, niekoniecznie przez autorki wyznające kult Wicca, bądź czczących Wielką Boginię. Jak to zwykle bywa, jedne są lepiej lub gorzej napisane, ale mają zazwyczaj wspólny mianownik, mianowicie ukazaniem szerszej publiczności archetypu wiedźmy, którego ślady znajdujemy także we współczesnej kulturze i zwrócenie uwagi, że procesy wiedźm wciąż się wydarzają i mogą przybrać drastyczne formy, jak w połowie XVII wieku. Wystarczy znaleźć winną, oskarżyć ją, uprzedmiotowić. Dalej rozhisteryzować tłum i wzbudzić w nim strach przed kobietą i tyle, a może aż tyle. Mechanizm od zarania dziejów jest taki sam. To co my możemy zrobić to przeciwstawiać się takim praktykom, nie poddawać się szkodliwej narracji i pozwolić wiedźmom żyć i działać, bo zawsze czyniły więcej dobrego niż złego. Miały po prostu zły klimat, by dzielić się swoją wiedzą z innymi i po prostu żyć. Dziś atmosfera jest już inna, ale i tak trzeba mieć się na baczności, a kobiety "wiedzące" należy zostawić w spokoju i od czasu do czasu przymknąć oko na jakiś urok i lot na miotle na tańce i sabat. Serdecznie polecam!!!
Za książkę dziękuję@takczytam.poznan

To książka podróż z motywem przewodnim. Są nim polowania na wiedźmy i związane z nimi sprawy, do tych najbardziej przykrych, jak męczarnie na stosach. Autorka podróżuje przez Włochy, Irlandię, Niemcy, Anglię, Francję czy USA, śladami wydarzeń historycznych, z których możemy wnioskować, że na danym obszarze geograficznym istniały i działały kobiety, zwane czarownicami, które...

Dziwaczna to książka. Z jednej strony autorka zrobiła na pewno ogromny research z drugiej strony to co napisała merytorycznie zmieściłoby się w artykule. Mnóstwo dziwacznych jak dla mnie tematów związanych z rzekomymi objawieniami zmarłych kobiet spalonych na stosie czy powieszonych, naciągane opowieści nie dające tak naprawdę nic do myślenia. No, oprócz tego że inkwizycja była zła, ale to wszyscy wiemy nie od dzisiaj. Chociaż może się mylę, bo jednak autorka stara się dotrzeć do źródeł i o każdej opisywanej czarownicy ma coś do powiedzenia. Dla mnie plus jest jeden - akurat tak się złożyło że Triora, o której nigdy wcześniej nie słyszałam, znajduje się na moim wakacyjnym szlaku, więc chętnie wstąpię:)
Natomiast nie do przyjęcia jest dla mnie, kiedy autorka non stop pisze o komercjalizacji i niezrozumieniu tematu czarownic, natomiast sama zatrzymuje się w hotelach "Pod czarownicą" , w restauracjach "Pod wiedźmą", kupuje dziwaczne pamiątki zapewne produkowane w Chinach itp..... Zgrzyt ..
Ale co ja tam wiem o czarownicach ....

Dziwaczna to książka. Z jednej strony autorka zrobiła na pewno ogromny research z drugiej strony to co napisała merytorycznie zmieściłoby się w artykule. Mnóstwo dziwacznych jak dla mnie tematów związanych z rzekomymi objawieniami zmarłych kobiet spalonych na stosie czy powieszonych, naciągane opowieści nie dające tak naprawdę nic do myślenia. No, oprócz tego że inkwizycja...

Książka magiczno-podróżnicza spleciona z historią polowań na czarownice. Ten, kto lubi takie klimaty, nie będzie zawiedziony

Książka magiczno-podróżnicza spleciona z historią polowań na czarownice. Ten, kto lubi takie klimaty, nie będzie zawiedziony

Zupełnie nie tego się spodziewałam ale mimo wszystko czytało się przyjemnie. Uważam jednak, że książka jest źle sklasyfikowana - to na pewno nie jest reportaż, bardziej esej, może ma też coś w rodzaju pamiętnika.

Zupełnie nie tego się spodziewałam ale mimo wszystko czytało się przyjemnie. Uważam jednak, że książka jest źle sklasyfikowana - to na pewno nie jest reportaż, bardziej esej, może ma też coś w rodzaju pamiętnika.

Śmieszą mnie recenzje. Książke jest o opresji kobiet w dawnych czasach a czytający dziwią się że jest to literatura feministyczna? Czy chcieli usłyszeć że te kobiety sobie na to zasłużyły?

Śmieszą mnie recenzje. Książke jest o opresji kobiet w dawnych czasach a czytający dziwią się że jest to literatura feministyczna? Czy chcieli usłyszeć że te kobiety sobie na to zasłużyły?

Bardzo doceniam wykaz turystyczny na końcu książki, jednakże sama jej lektura pozostawia pewien niedosyt. Za dużo jest tutaj fantazjowania autorki, a za mało konkretnych informacji, których można byłoby się spodziewać po reportażu.

Bardzo doceniam wykaz turystyczny na końcu książki, jednakże sama jej lektura pozostawia pewien niedosyt. Za dużo jest tutaj fantazjowania autorki, a za mało konkretnych informacji, których można byłoby się spodziewać po reportażu.

Czy to dobre czasy, aby być kobietą? To pytanie wraca jak bumerang, gdy kolejne stulecia i dekady pokazują, że niezależnie od okoliczności, zawsze znajdą się patriarchowie gotowi dyktować nam cnoty niewieście. Kristen Solleen sięga po historie kobiet niepodporządkowanych, które choć żyły w różnych czasach, przez sobie współczesnych zostały ochrzczone mianem wiedźm.

Pisarka sama ma w sobie dziką krew. Podróżuje śladami przodkiń, próbując dotrzeć do źródła własnej wiedźmowatości. Co uczyniło z tych kobiet istoty wyklęte? Pewność siebie, tupet, a może niezależność i odwaga, by żyć ponad konwenansami? Podczas lektury poznacie mnóstwo bohaterek z czarnym PR-em, na które będziecie mogli spojrzeć z historycznego dystansu. Czy w dzisiejszych czasach byłyby tak samo prześladowane? Polowanie na wiedźmy to pozycja nie tylko popularyzująca światowy fenomen czarownic. Książka daje do myślenia, a przy tym nie jest wymagająca w odbiorze.

Opinia z artykułu, którego całość możecie przeczytać tutaj: http://www.nowe.edu.pl/lifestyle/co-czytac-w-wakacje-top-6-ksiazek-na-hamak-i-na-plaze/

Czy to dobre czasy, aby być kobietą? To pytanie wraca jak bumerang, gdy kolejne stulecia i dekady pokazują, że niezależnie od okoliczności, zawsze znajdą się patriarchowie gotowi dyktować nam cnoty niewieście. Kristen Solleen sięga po historie kobiet niepodporządkowanych, które choć żyły w różnych czasach, przez sobie współczesnych zostały ochrzczone mianem wiedźm....

Ocena dotyczy tylko 104 stron książki której nie dałam rady przeczytać do końca. Nudna, rozwlekła, więcej opisów miejsc niż czarownic i poprawna politycznie.

Ocena dotyczy tylko 104 stron książki której nie dałam rady przeczytać do końca. Nudna, rozwlekła, więcej opisów miejsc niż czarownic i poprawna politycznie.

podróż - tak. kronika - zdecydowanie nie.

podróż - tak. kronika - zdecydowanie nie.