Książka która zapada w pamięć po przeczytaniu. Daje do myślenia. Autorka miała świetny pomysł na rozdziały które są formą lekcji i dają znakomite rady. Bardzo mi się podobała książka. Ciężko odłożyć lekturę bo gdy przerwałam czytać to jednak musiałam dalej czytać. Byłam ciekawa co przyniesie nowa lekcja i jaką wskazówkę otrzymam. Bohaterką książki jest Letycja. Dziewczyna małymi krokami dopiero wchodzi w życie. I jak można się domyślać boi się co ją czeka. Jest zagubiona, dręczy się każdego dnia. Ciężko odnaleźć jej właściwą drogę życia. Letycja poznaje Małgorzatę, i to odpowiednia osoba dla niej bo wskaże jej kierunek i pomoże. Pod wpływem Małgosi, bohaterka zmienia się i bardziej dojrzewa. Ale życie niesie ze sobą różne niespodzianki. Raz będzie z górki a nieraz pod górkę. Ta lektura zmusza do myślenia. Czytając tekst analizuję go, myślę o tym co przeczytałam. Bo wiele można z tego wynieść i zaczerpnąć wiedzy. Tak naprawdę każdy z nas ma chwile zwątpienia w siebie, brakuje wiary. Ale nie podajmy się walczmy o siebie. Nie warto użalać się nad sobą, trzeba brać się w garść i iść do przodu. Mamy tu cenne wskazówki autorki pod każdym rozdziałem. Poruszająca opowieść. Idealna dla kobiety. Nie bójmy się zawalczyć o siebie. Nie jesteśmy gorsi, musimy uwierzyć w swoje możliwości. Nikomu nie jest łatwo coś osiągnąć a trzeba włożyć dużo pracy by marzenia się spełniały. Trzeba je realizować. Nie musimy o sobie negatywnie myśleć nie warto, każdy z nas jest inny. Każdy musi siebie zaakceptować. Bo bywa, że my sami dla siebie jesteśmy najbardziej krytyczni. Życie jest jedno. Nie tracimy go. I mówmy głośno to o czym myślimy. Musimy sami siebie pokochać. I doceniajmy to co jest obok nas. Nigdy nie wolno się poddać. Wszystko zależy od nas. Kochani warto przeczytać tą książkę, by lepiej zrozumieć. Polecam książkę każdej kobiecie. A oczaruje was ta historia a przekaz autorki trafi do serca i każdy wyniesie z lektury cenne porady. Czytajcie!!!

Książka która zapada w pamięć po przeczytaniu. Daje do myślenia. Autorka miała świetny pomysł na rozdziały które są formą lekcji i dają znakomite rady. Bardzo mi się podobała książka. Ciężko odłożyć lekturę bo gdy przerwałam czytać to jednak musiałam dalej czytać. Byłam ciekawa co przyniesie nowa lekcja i jaką wskazówkę otrzymam. Bohaterką książki jest Letycja. Dziewczyna...

Bohaterka tej książki to Letycja (czyż to nie jest piękne imię?)
Letycja, która wkracza w dorosłość i nie wie czego chce, nie docenia tego co ma i boi się żyć.
Zadręcza się, użala nad sobą, a równocześnie nie stawia sobie żadnych wymagań.
Brzmi jakby była niesamowicie irytującą bohaterką?
A nie jest.
Jest metaforą wszystkich kobiet i tych, które czują się zagubione, które nie znalazły jeszcze własnej ścieżki w życiu.
Letycja poznaje Małgorzatę, która jej bezinteresownie pomaga. Poszerza horyzonty, wierzy w nią, inwestuje swój czas i pieniądze... a Letycja zaczyna się zmieniać, dojrzewać, rozkwitać... ale, aby stać się pięknym kwiatem czeka ją jeszcze długa droga wzlotów i upadków.
Ta pozycja daje do myślenia. Skłania do refleksji nad własnym życiem. Pokazuje, aby iść za marzeniami, i mimo, że ta droga nie będzie usłana różami to warto. Warto iść, bo zastanie do niczego nie prowadzi.
o przeczytaniu książek pani Szafrańskiej, muszę szczerze przyznać, że mam mętlik w głowie. Ale taki pozytywny.
Ta książka pobudza do działania na każdym polu życia, więc warto , warto i jeszcze raz warto po nią sięgnąć!

Bohaterka tej książki to Letycja (czyż to nie jest piękne imię?)
Letycja, która wkracza w dorosłość i nie wie czego chce, nie docenia tego co ma i boi się żyć.
Zadręcza się, użala nad sobą, a równocześnie nie stawia sobie żadnych wymagań.
Brzmi jakby była niesamowicie irytującą bohaterką?
A nie jest.
Jest metaforą wszystkich kobiet i tych, które czują się zagubione, które...

Znacie te słowa: „i tak mi się nie uda, jestem beznadziejna, do niczego się nie nadaję?”. Chyba każda z nas ma chwile zwątpienia, nie wierzy w siebie i najlepiej, gdyby móc schować się pod kołdrę i nigdy więcej już jej nie opuszczać. Nie wiem, ile razy podczas czytania „Uczennicy” Małgorzaty Szafrańskiej myślałam, że przecież doskonale to znam i wiem, co czuje bohaterka tej książki. Każda z nas jest Wojowniczką, ale czy na pewno? Może zbyt często poddajemy się i nie walczymy o swoje szczęście i marzenia, nie wspominając o miłości czy pracy zawodowej. Łatwiej nam jest użalać się nad sobą i porównywać do innych, ładniejszych i mądrzejszych kobiet, bo one na pewno mają lepiej i wszystko ot tak spadło im z nieba. Otóż nie, one okazały się Wojowniczkami i walczyły właśnie o to, co mają, a co robimy my? Nie wierzymy w siebie, JA często w siebie nie wierzę i w mojej głowie jak szalone zasuwają ANTY. Co zrobić, by wyjść z tego dołka i zawalczyć o siebie? Można zacząć od lektury tej właśnie książki.
Młoda dziewczyna Letycja Adamska ma mnóstwo kompleksów, brak pomysłu na życie i przede wszystkim nie wierzy w siebie. Przepełniają ją strach i ogrom wątpliwości, że do niczego się nie nadaje i nigdy nikt na pewno nie zwróci na nią uwagi. Pewnego dnia poznaje jednak kobietę, która staje się jej mentorką i bratnią duszą. Z przeciętnej i zagubionej dziewczyny zmieni się najpierw w Uczennicę, by po wielu lekcjach móc nazwać się Mistrzynią. Historia Letycji inspiruje, by wziąć sprawy we własne ręce, nasze życie to nie wyścigi i przeżyjmy je na własnych zasadach. Wyeliminujmy złe myśli i dążmy do szczęścia, małymi krokami i uda nam się wszystko. Bardzo spodobała mi się forma tej książki – mamy tutaj lekcje. Każdy rozdział to kolejna lekcja=rada, którą otrzyma Letycja od swojej mentorki. Pod koniec każdego rozdziału autorka umieszcza notatkę nawiązującą do treści danej lekcji, niekiedy i my otrzymamy zadanie do zrealizowania. „Uczennica” to poruszająca książka skierowana do kobiet, może dzięki niej choć jedna z nas odważy się biec w stronę marzeń? Na pewno warto taki krok uczynić, wystarczy tylko się odważyć.

Znacie te słowa: „i tak mi się nie uda, jestem beznadziejna, do niczego się nie nadaję?”. Chyba każda z nas ma chwile zwątpienia, nie wierzy w siebie i najlepiej, gdyby móc schować się pod kołdrę i nigdy więcej już jej nie opuszczać. Nie wiem, ile razy podczas czytania „Uczennicy” Małgorzaty Szafrańskiej myślałam, że przecież doskonale to znam i wiem, co czuje bohaterka tej...