Źródło: By University of California, Berkeley - The photo was sent to me personally by Judith Butler, CC0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=31967265
Amerykańska filozofka feministyczna, profesor literatury porównawczej i retoryki University of California w amerykańskim Berkeley, zajmuje się teoriami władzy, tożsamości i płci. Współtwórczyni teorii queer.
Jej najbardziej znaną książką jest wydana w 1990 roku Gender Trouble: Feminism and The Subversion of Identity, która zapoczątkowała queer theory. Butler jest znana z przekonań feministycznych oraz krytyki tożsamości płciowych, autorka terminu performatywność płci.
Punktem wyjścia dla Judith Butler jest krytyka feminizmu jako ruchu, który próbował ściśle samookreślać się przez wyznaczanie granic własnego głosu. Feministki, definiując się w sposób ograniczający (poprzez klasę, przynależność kulturową itd.),automatycznie wykluczały inne kobiety, które nie stosowały się do wzorca zakładanego wprost lub pośrednio (na przykład białe heteroseksualne kobiety wykluczały kobiety homoseksualne, czarnoskóre itp.). Butler dopatrywała się w tym niepokojącego echa znanych w tradycyjnym społeczeństwie twardych podziałów na płeć (męską i żeńską),które wyznaczały hierarchię. Wyciągnęła z takiego rozumowania wniosek, że feminizm unifikował i zamykał.
Butler, radykalizując opozycję między płcią kulturową (inaczej: gender) a płcią biologiczną (sex),jest zdania, że płeć biologiczna nie powinna być traktowana wiążąco i wymuszać zachowań zgodnych z narzucaną płcią kulturową. Płeć kulturową należy rozpatrywać w kontekście historycznym, co odnosi się także do czasów obecnych. Butler twierdzi, że naszą płeć kulturową definiuje nie to, czym jesteśmy, ale raczej to, co robimy, jak się zachowujemy. Płeć biologiczna może więc być lub nie być podstawą czyjejś tożsamości. Ważny jest sposób, w jaki chcemy, czy musimy wyrażać samych siebie. Judith Butler jest autorką terminu performatywność płci, teorii opisującej sposób konstrukcji płci społeczno-kulturowej poprzez jej nieustanne powtarzanie i odgrywanie.
Od 2017 roku zasiada w międzynarodowej Radzie Naukowej polskiego czasopisma naukowego "Polish Political Science Yearbook".
Kiedy staram się utrzymać cię przy życiu, to nie tylko dlatego, że staram się zarazem zachować moje własne życie, ale też dlatego, że to, ki...
Kiedy staram się utrzymać cię przy życiu, to nie tylko dlatego, że staram się zarazem zachować moje własne życie, ale też dlatego, że to, kim "ja" jestem, bez twojego życia obraca się w pył.
Autorka sprawnym językiem łączy zagadnienia dotyczące etyki odpowiedzialności z możliwością performatywnego pojawienia się ciała jednostki na ulicy. Ukazuje czym jest sfera prywatna i publiczna, zastanawiając się nad ich zależnościami i granicami. Porusza temat m.in jednostkowości, solidarności, prekarności, wrażliwości, oporu przeciw przemocy i należenia do społeczności zwanej "ludem" a nie tylko "narodem". Dużym atutem książki jest pojawianie się w głowie pytań filozoficznych w trakcie czytania lektury.
Idee autorki nie są ani idealistyczne ani skrajnie negatywne. :) Odwołuje się do myśli Arendt, Levinasa i Ghandiego oraz próbuje refleksyjnie odpowiedzieć na pytanie Adorno: czy może istnieć dobre życie w złym życiu - wynosząc to pytanie na poziom życia jednostki w życiu społeczeństwa.
Widać też wpływ filozofii Merleau-Ponty'ego na jej myśli odnośnie ciała, ale jego nazwisko w książce nie pada ani razu. Książka każe zatrzymać się i zastanowić nad własną rolą w zależnościach społeczno-etycznych.
"Franz Kafka Rysunki" to pozycja nieprzeciętna, wspaniale wydana, idealna na prezent gwiazdkowy dla prawdziwego konesera twórczości Kafki. Nie jest to książka dla amatorów. Aby w pełni rozkoszować się "Rysunkami" należy mieć co najmniej średniozaawansowane pojęcie o życiorysie Kafki, jego dziełach oraz podstawową wiedzę z zakresu historii sztuki. Ta książka to ostatni element układanki Kafki, w której nieodkryte pozostawały tylko jego zapędy rysunkowe. Uważam, że przeciętny czytelnik nie będzie w stanie zrozumieć wyjątkowości tych treści. Ponadto, zaskoczyła mnie teza współautorów, jakoby rysunki Kafki nie stanowiły uzupełnienia jego pisarstwa. Jest to jednak sprawa drugorzędna przy wartości merytorycznej, jaką ta pozycja wnosi do dotychczas znanych i używanych źródeł nt. Kafki.