To wcale nie jest xiążka o Mińsku. To xiążka o dzieciństwie i młodości jej autora. Mińsk jest tam tylko tłem. I to jednym z wielu.

To wcale nie jest xiążka o Mińsku. To xiążka o dzieciństwie i młodości jej autora. Mińsk jest tam tylko tłem. I to jednym z wielu.

Powątpiewałem kiedy czytałem, że nie jest to przewodnik turystyczny po Mińsku. Ale to prawda. To coś zupełnie innego. Coś co stoi w poprzek. Jedną nogą opiera się o pamiętnik, drugą o biografię, a gdzieś między tym wszystkim mamy historię, reportaż, wspomnienia.

Powątpiewałem kiedy czytałem, że nie jest to przewodnik turystyczny po Mińsku. Ale to prawda. To coś zupełnie innego. Coś co stoi w poprzek. Jedną nogą opiera się o pamiętnik, drugą o biografię, a gdzieś między tym wszystkim mamy historię, reportaż, wspomnienia.

Biorąc pod uwagę ilość stron tejże książki nie spodziewałem się by autor w niej wyczerpał temat ale spodziewałem się ciekawej opowieści o Mińsku. Nie dostałem takowej. Zamiast tego dostałem napuszony, egzaltowany i chwilami bełkotliwy tekst, nudny, mało wnoszący i stylistycznie okropny.

Szkoda czasu...

Biorąc pod uwagę ilość stron tejże książki nie spodziewałem się by autor w niej wyczerpał temat ale spodziewałem się ciekawej opowieści o Mińsku. Nie dostałem takowej. Zamiast tego dostałem napuszony, egzaltowany i chwilami bełkotliwy tekst, nudny, mało wnoszący i stylistycznie okropny.

Szkoda czasu...

Nie dajcie się zwieść tytułowi, nie jest to przewodnik po mieście, nie znajdziecie w nim opisów budynków, historii aglomeracji czy opowieści o sławnych mieszkańcach. Za to otrzymacie ciekawą opowieść o dzieciństwie, pełna hiperboli i metafor, proustowskich Magdalenek, które przybierają formę konkretnych budowli oraz dzielnic. Nie znajdziecie tutaj buntu przeciwko zastanemu porządkowi świata, ale dowiecie się dlaczego Białorusini żyją w Mieście Słońca i Kraju Słońca.
Czytając "Mińsk" przypomniał mi się "Wysoki zamek" Lema, podobny sposób przedstawienia miasta. Jednak Lwów był przyczynkiem do wywodów filozoficznych, a Mińsk bardziej do socjologicznych.

Nie dajcie się zwieść tytułowi, nie jest to przewodnik po mieście, nie znajdziecie w nim opisów budynków, historii aglomeracji czy opowieści o sławnych mieszkańcach. Za to otrzymacie ciekawą opowieść o dzieciństwie, pełna hiperboli i metafor, proustowskich Magdalenek, które przybierają formę konkretnych budowli oraz dzielnic. Nie znajdziecie tutaj buntu przeciwko zastanemu...

Jeśli szukasz klasycznego przewodnika turystycznego - to nie jest książka dla Ciebie. A czym jest ta pozycja?
Autor wyrusza w liryczną podróż po mieście swojego dzieciństwa, opisując historię narodu białoruskiego, który tak naprawdę jest narodem litewskim mocno dotkniętym wpływami rosyjskimi. Opowiada historię jednego z Miast Słońc w Krainie Wiecznej Szczęśliwości jaką według władz był Kraj Rad.
Najlepiej opisuje to sam autor, tak przedstawiając socjalizm i komunizm: "Świątynia, której nie ma. Kraina, której nie ma. Naród, którego nie ma. Miasto, którego nie ma. Wyspa, której nie ma. Miejsce, którego nie ma. Utopia".
Dla mnie bardzo pouczająca i ciekawa pozycja, szkoda trochę, że najnowsze wydanie nie jest tak mocno aktualne jak powinno być - trochę zabrakło mi obecnego spojrzenia na to miasto, ten kraj, ten naród i jego walki nad tym, aby uwolnić się od "mateczki Rosji".

Jeśli szukasz klasycznego przewodnika turystycznego - to nie jest książka dla Ciebie. A czym jest ta pozycja?
Autor wyrusza w liryczną podróż po mieście swojego dzieciństwa, opisując historię narodu białoruskiego, który tak naprawdę jest narodem litewskim mocno dotkniętym wpływami rosyjskimi. Opowiada historię jednego z Miast Słońc w Krainie Wiecznej Szczęśliwości jaką...

Jeśli szukasz klasycznego przewodnika turystycznego - to nie jest książka dla Ciebie. A czym jest ta pozycja?
Autor wyrusza w liryczną podróż po mieście swojego dzieciństwa, opisując historię narodu białoruskiego, który tak naprawdę jest narodem litewskim mocno dotkniętym wpływami rosyjskimi. Opowiada historię jednego z Miast Słońc w Krainie Wiecznej Szczęśliwości jaką według władz był Kraj Rad.
Najlepiej opisuje to sam autor, tak przedstawiając socjalizm i komunizm: "Świątynia, której nie ma. Kraina, której nie ma. Naród, którego nie ma. Miasto, którego nie ma. Wyspa, której nie ma. Miejsce, którego nie ma. Utopia".
Dla mnie bardzo pouczająca i ciekawa pozycja, szkoda trochę, że najnowsze wydanie nie jest tak mocno aktualne jak powinno być - trochę zabrakło mi obecnego spojrzenia na to miasto, ten kraj, ten naród i jego walki nad tym, aby uwolnić się od "mateczki Rosji".
Warto.

Jeśli szukasz klasycznego przewodnika turystycznego - to nie jest książka dla Ciebie. A czym jest ta pozycja?
Autor wyrusza w liryczną podróż po mieście swojego dzieciństwa, opisując historię narodu białoruskiego, który tak naprawdę jest narodem litewskim mocno dotkniętym wpływami rosyjskimi. Opowiada historię jednego z Miast Słońc w Krainie Wiecznej Szczęśliwości jaką...

Biorąc do ręki książkę spodziewałem się czegoś co będzie bardziej odpowiadało pojęciu "przewodnik". Miałem nadzieję, że poznam Mińsk. Czy tak się stało? W pewnym sensie tak. Poznałem Mińsk Artura Klinaua. Ruszyłem razem z nim na włóczęgę po Mińsku jego dzieciństwa. Wędrowałem po mieście wrażeń, odczuć i wspomnień. Nie była to wędrówka lekka, łatwa i przyjemna, ale dotarłem do końca i specjalnie nie żałuję, że nie prowadził mnie po Mińsku zwykły "przewodnik".

Biorąc do ręki książkę spodziewałem się czegoś co będzie bardziej odpowiadało pojęciu "przewodnik". Miałem nadzieję, że poznam Mińsk. Czy tak się stało? W pewnym sensie tak. Poznałem Mińsk Artura Klinaua. Ruszyłem razem z nim na włóczęgę po Mińsku jego dzieciństwa. Wędrowałem po mieście wrażeń, odczuć i wspomnień. Nie była to wędrówka lekka, łatwa i przyjemna, ale dotarłem...

Momentami przygnębiający, momentami liryczny obraz Mińska, malowany na tle wspomnień autora z czasów Związku Radzieckiego, uzupełnionych elementami historycznymi, politologicznymi a nawet filozoficznymi. Zgrabnie to wszystko napisane, poruszające, ale w tej formule quasi-eseju Klinau zmarnował jednak szansę na bardziej kompleksową, ciekawszą opowieść, w której znaczyłyby się związki między przeszłością a teraźniejszością, w której miasto zyskałoby pełniejszą podmiotowość. "Mińsk. Przewodnik po Mieście Słońca" można (i pewnie warto) przeczytać, ale książka pozostawia po sobie jednak jakieś poczucie niedosytu.

Momentami przygnębiający, momentami liryczny obraz Mińska, malowany na tle wspomnień autora z czasów Związku Radzieckiego, uzupełnionych elementami historycznymi, politologicznymi a nawet filozoficznymi. Zgrabnie to wszystko napisane, poruszające, ale w tej formule quasi-eseju Klinau zmarnował jednak szansę na bardziej kompleksową, ciekawszą opowieść, w której znaczyłyby...

Krytyczne, zarazem liryczne spojrzenie na dzieciństwo i młodość autora, spędzone w "Krainie, której nie ma. Narodzie, którego nie ma. Mieście, którego nie ma. Wyspie, której nie ma. Miejscu którego nie ma", czyli w Utopii, jaką był Związek Radziecki. Mikrokosmos jednego ze sztandarowych projektów socrealistycznej urbanistyki: Mińska służy za pretekst do opowiedzenia o utopii komunistycznego świata generalnie.
To wciągający portret miasta, którego uroda daleka jest od europejskich kanonów, a kształt podyktowała potrzeba wcielenia w kamień i beton programu ideologicznego utopii komunistycznej. Jest to także emocjonalna, niełatwa rozprawa z dorastaniem i życiem w tym wyjątkowym świecie, w którym autor wychowuje się, wierzy w niego, po czym wiarę swą traci. Towarzyszy mu niepozbawione goryczy spojrzenie na trudne losy Białorusi i Białorusinów: kraju i narodu o tragicznej historii i nieskrystalizowanej tożsamości.
Znakomita książka, choć poszukiwaczy faktów, literatury historycznej czy "twardego" dokumentu trzeba ostrzec: to przede wszystkim literackie eseje bliższe literaturze pięknej niż reportażowi.
Autor zajmuje się Mińskiem (miastem i życiu w nim) z czasów sowieckich, nie współczesnych. Mimo to po przeczytaniu podjąłem decyzję: muszę jak najszybciej odwiedzić Mińsk, z książką A. Klinaua w kieszeni.

Krytyczne, zarazem liryczne spojrzenie na dzieciństwo i młodość autora, spędzone w "Krainie, której nie ma. Narodzie, którego nie ma. Mieście, którego nie ma. Wyspie, której nie ma. Miejscu którego nie ma", czyli w Utopii, jaką był Związek Radziecki. Mikrokosmos jednego ze sztandarowych projektów socrealistycznej urbanistyki: Mińska służy za pretekst do opowiedzenia o...

Nigdy nie byłam w Mińsku i być może dlatego wyobrażałam go sobie jako szare, betonowe miasto o monumentalnym, socrealistycznym sznycie. Czytając książkę Artura Klinau, zobaczyłam jednak miasto, owszem, pokiereszowane przez historię, ale pełne dźwięków i zapachów, oraz na swój sposób piękne. Tak piękne, jak wydawać się może dowolne miejsce na świecie, w którym spędziło się szczęśliwe chwile.

W „Przewodniku po Mieście Słońca” nie znajdziemy ani listy zabytków, ani standardowych informacji przydatnych podczas zwiedzania. Tak naprawdę autor oprowadza nas po swoim dzieciństwie przypadającym na przełom lat 60.i 70., a spędzonym właśnie w Mińsku. Odwiedza adresy, które kiedyś były ważne dla jego rodziny, albo z różnych względów budzą miłe wspomnienia, takie jak na przykład to:

[…] Przy delikatesach stał jeszcze jeden nader interesujący nas obiekt, mianowicie automat z wodą sodową. Woda z syropem kosztowała trzy kopiejki. Automaty przypominały Mojdodyry - potwory z książeczki dla dzieci. Wyciągały kanciaste łby i zbijały się na ulicach w stadka po dwie, trzy lub cztery sztuki. Ich otwarte w zdumieniu paszcze zawsze głupawo wgapiały się we mnie, kiedy podchodziłem do jednego z nich, wkładałem rękę w trapezowatą gębę, płukałem szklankę i wrzucałem w otwór w głowie trzy kopiejki. Głowa chwilę myślała, a potem z cichym odrzutowym pomrukiem napełniała szklankę musującą wodą. Czasami głowa myślała długo, udając, że nie wie, czego się od niej chce. Wówczas należało zwinąć dłoń w pięść i z całej siły trzasnąć w zdumioną gębę. Zazwyczaj działało. Do szklanki płynęła zimna woda z syczącymi bąbelkami; była to najpyszniejsza woda sodowa na świecie.[s. 30]

Szlak wędrówki widzie przez gmatwaninę podwórek do parków zdobionych pseudo-antycznymi wazami lub wprost na Prospekt, gdzie mieściły się wspomniane delikatesy i kino Tęcza. Stąd można od razu udać się na rozległe place, które były świadkiem niejednego pochodu pierwszomajowego lub na wyludniony obecnie Ptasi Rynek, gdzie w niedziele handlowano zwierzętami. Są jeszcze pałace, które w zależności od pogody mogły wydawać się żółte lub czerwone, jest też garnizon, który zawsze rozbrzmiewał odgłosami musztry i wojskowych piosenek.

Mińsk Artura Klinau bardzo łatwo zobaczyć i poczuć. I choć określenie „Miasto Słońca” używane jest ironicznie, nie mam wątpliwości, że jest zarazem metaforą skrywającą autentyczne uczucia autora. W przeciwnym wypadku nie powstałby tak liryczny portret miasta. Nie wyidealizowany, ale czuły, a przez to daleki od stereotypów związanych z Białorusią. I świetnie, bo aż się chce wyruszyć za wschodnią granicę.

http://czytankianki.blogspot.com/2015/03/miasto-sonca.html

Nigdy nie byłam w Mińsku i być może dlatego wyobrażałam go sobie jako szare, betonowe miasto o monumentalnym, socrealistycznym sznycie. Czytając książkę Artura Klinau, zobaczyłam jednak miasto, owszem, pokiereszowane przez historię, ale pełne dźwięków i zapachów, oraz na swój sposób piękne. Tak piękne, jak wydawać się może dowolne miejsce na świecie, w którym spędziło się...