Poezja Houellebecqa jest bardzo intrygującym zjawiskiem. W zestawieniu z jego prozą nosi w sobie punkty wspólne (precyzyjność, jasność, przejrzystość, podobną tematykę),ale najbardziej cechuje ją pewne przeciwieństwo - czułość autora. W wierszach widzimy, że przedstawia nam wszystko, co w nim intymne, nagie, krępujące. W prozie zazwyczaj odgradzał nas od jego właściwego „ja” parawan konstrukcji socjologicznych, egzystencjalnych i psychologicznych. Warte przeczytania, szczególnie, gdy przeczytało się wcześniej parę jego pozycji.

Poezja Houellebecqa jest bardzo intrygującym zjawiskiem. W zestawieniu z jego prozą nosi w sobie punkty wspólne (precyzyjność, jasność, przejrzystość, podobną tematykę),ale najbardziej cechuje ją pewne przeciwieństwo - czułość autora. W wierszach widzimy, że przedstawia nam wszystko, co w nim intymne, nagie, krępujące. W prozie zazwyczaj odgradzał nas od jego właściwego...

Czego jak czego, ale tak tandetnych rymów się tutaj nie spodziewałam. Słabiutko.

Czego jak czego, ale tak tandetnych rymów się tutaj nie spodziewałam. Słabiutko.

TZastanawiałam się, co napisać o tej książce. Powiem tak. Jest to dla mnie ogromne zaskoczenie, że Houellebecq potrafi problemy tego świata tak pięknie ująć lirycznie. Widać nie musi krzyczeć, kląć i wulgarnie przedstawiać prozą to, co nas otacza( choć robi to znakomicie).

Klasyczny język, mocne przesłanie, przewijające się, jak to u niego tematy bólu, samotności, miłości, pustki, upadku świata, nudnej egzystencji, problemów z alkoholem, czy sarkazmu i konsumpcjonizmu..

Niestety wiersze te, nie są proste w odbiorze, ale taki już urok poezji, że dla miłośnik znajdzie tam to "coś", a ten który poezji nie lubi, niestety nie będzie zachwycony "niepogodzonym".

TZastanawiałam się, co napisać o tej książce. Powiem tak. Jest to dla mnie ogromne zaskoczenie, że Houellebecq potrafi problemy tego świata tak pięknie ująć lirycznie. Widać nie musi krzyczeć, kląć i wulgarnie przedstawiać prozą to, co nas otacza( choć robi to znakomicie).

Klasyczny język, mocne przesłanie, przewijające się, jak to u niego tematy bólu, samotności, miłości,...

Klasyczna forma, język potoczny i trochę wpieniające przekłady (Froński i Żuchowski). Francuskiego nie znam, ale jakoś tak coś nie do końca, sam nie wiem dlaczego, za dużo szyku przestawnego, chyba. Poza tym H. trochę jak Rymkiewicz naparza ciągle o tym samym, tyle że H. zamiast wycieczek kulturoznawczych, preferuje banalne tripy all inclusive kończące się niezmiennie deprechą. Szanuję za dyscyplinę formalną i konkret, ale nie pokochałem. Może kiedyś drugie czytanie to zmieni.

Klasyczna forma, język potoczny i trochę wpieniające przekłady (Froński i Żuchowski). Francuskiego nie znam, ale jakoś tak coś nie do końca, sam nie wiem dlaczego, za dużo szyku przestawnego, chyba. Poza tym H. trochę jak Rymkiewicz naparza ciągle o tym samym, tyle że H. zamiast wycieczek kulturoznawczych, preferuje banalne tripy all inclusive kończące się niezmiennie...

Typowy Houellebecq. Samotność, pożądanie i śmierć.
W prozie zdarza mu się czasami przemycić jakąś ciekawą myśl, w poezji niekoniecznie...

Typowy Houellebecq. Samotność, pożądanie i śmierć.
W prozie zdarza mu się czasami przemycić jakąś ciekawą myśl, w poezji niekoniecznie...

houellebecq miał pomysł na swoją prozę. często spotykane głosy o tym, że na poezję niekoniecznie, wynikają wg mnie z niezrozumienia totalności jego projektu pisarskiego. te wiersze są różne, są gorsze i są lepsze, a nawet najlepsze, ale są jakieś. po drugie, są spójne z tym projektem. po trzecie są wypieszczone.

houellebecq miał pomysł na swoją prozę. często spotykane głosy o tym, że na poezję niekoniecznie, wynikają wg mnie z niezrozumienia totalności jego projektu pisarskiego. te wiersze są różne, są gorsze i są lepsze, a nawet najlepsze, ale są jakieś. po drugie, są spójne z tym projektem. po trzecie są wypieszczone.

O Michelu Houellebequ napisano i opowiedziano wszystko, co najgorsze. Autor zapracował sobie na miano mizogina o silnie radykalnych poglądach w kwestii muzułmanów oraz konsumpcyjnego stylu życia francuskiego społeczeństwa. Potwierdzeniem powyższego staje się „Niepogodzony. Antologia osobista 1991-2013”, którym to tytułem opatrzono zbiór wierszy spod pióra literackiego skandalisty, korespondujących zresztą z jego poglądami. Daleki jestem od zachwytu. W sumie po poezję nie sięgam zbyt często, gdyż pozostawia za szerokie pole do interpretacji, wywołując niekończące się dyskusje na temat intencji twórcy, na ogół bezcelowe i jałowe. Niemniej, nazywanie pozycji ze zdjęcia zbiorem albo tomikiem wierszy mijałoby się z prawdą, gdyż w poetyckiej twórczości Michela Houellebequ brak lirycznego kunsztu, sprawiającego że przed oczami odbiorcy wyrasta utwór subtelnie smagający jego wyobraźnię. „Niepogodzony. Antologia osobista 1991-2013” to raczej luźne zapiski z dużym prawdopodobieństwem ich poczynienia na kolanie w mniej bądź bardziej przytulnym autorowi miejscu. Jakkolwiek cenię Michela Houellebequ za wyrazistość, wywoływanie skandali, a przez to rezonowanie w pamięci odbiorców jako postać znana i szeroko komentowana, tak w przypadku pozycji ze zdjęcia autor popełnił lekkie faux pas, co jednak należy mu wybaczyć, albowiem każdemu zdarza się błądzić, a przez to popełniać podobne wyskoki. Miejmy nadzieję, że następnym razem poglądy oraz obserwacje francuskiego skandalisty doczekają solidnej oprawy prozatorskiej.

O Michelu Houellebequ napisano i opowiedziano wszystko, co najgorsze. Autor zapracował sobie na miano mizogina o silnie radykalnych poglądach w kwestii muzułmanów oraz konsumpcyjnego stylu życia francuskiego społeczeństwa. Potwierdzeniem powyższego staje się „Niepogodzony. Antologia osobista 1991-2013”, którym to tytułem opatrzono zbiór wierszy spod pióra literackiego...

to są jedne z najlepszych wierszy współczesnych EVER. nie ma tutaj miejsca na dyskusje.

tak, jestem fanbojem łelbeka i każdy powinien nim być

to są jedne z najlepszych wierszy współczesnych EVER. nie ma tutaj miejsca na dyskusje.

tak, jestem fanbojem łelbeka i każdy powinien nim być

Moje ostatnie zderzenie z tego typu utworami miałam... na maturze! Czyli lekko licząc jakieś 10 lat temu! Na egzaminie dzielnie rozkminiałam co niejaki Mickiewicz miał na myśli. Czy udało mi się to zrobić? Udało! Czy zrobiłam to dobrze? Raczej wątpię. Ale maturę zdałam, z tego co pamiętam nawet nie najgorzej, zatem moje rozważania musiały być wystarczające.

Popularność Michela Houellebecqa dosięgnęła także mnie. Okładka „Serotoniny” raziła po oczach za każdym razem, gdy trafiłam na zdjęcie tej książki. „Cząstki elementarne” raziły nieco mniej, jednak dostatecznie, skoro zapamiętałam ten tytuł. Zatem, gdy okazja do poznania się z twórczością Tego-Którego-Nazwiska-Nie-Potrafię-Wymówić zapukała do moich drzwi, otworzyłam je na oścież i zaparzyłam herbaty.

Stwierdziłam, że zbiór wierszy da mi pewne pojęcie o piórze autora, a w razie gdyby z jego dziełami nie było mi po drodze, to wiersze mają to do siebie, że można je bardzo szybko przeczytać. Zasiadłam do „Niepogodzonego” i zaciekawiona weszłam w przedstawiony przez niego świat.

Teraz już rozumiem, dlaczego panie od polskiego zawsze nas katowały interpretacjami wierszy i dlaczego tyle czasu poświęcało się nawet na te najkrótsze utwory. Otóż w jednym wierszu może tkwić przesłanie, którego nie znajdziemy w 500-stronicowej książce. Tak było i w tym przypadku. Pokrętnie metaforycznie opowiadają o miłości, przemijaniu, bólu, szczęściu i jego braku, szarej codzienności i nielicznych blaskach życia. Niektóre utwory musiałam przeczytać więcej niż raz, aby ja zrozumieć, a i tak mam wrażenie, że nie zrozumiałam ich do końca. Ale chyba taki urok poezji: nigdy nie wiesz czy w pełni dotarłaś do tego, co miała do przekazania. Idealny dowód na to jak lekka książka (jedynie 176 stron) może okazać się ciężką literaturą.

Moje ostatnie zderzenie z tego typu utworami miałam... na maturze! Czyli lekko licząc jakieś 10 lat temu! Na egzaminie dzielnie rozkminiałam co niejaki Mickiewicz miał na myśli. Czy udało mi się to zrobić? Udało! Czy zrobiłam to dobrze? Raczej wątpię. Ale maturę zdałam, z tego co pamiętam nawet nie najgorzej, zatem moje rozważania musiały być wystarczające.

Popularność...

Michel Houellebecq to pisarz, którego charakterystykę zwykle zaczyna się od mocnych przymiotników. Niepokorny, bezczelny, złośliwy to tylko kilka słów, które zdają się definiować jego poczucie inności, nietolerancji dla głupoty i histerii, często sięgające rasizmu, homofobii i niepoprawności w każdym, nie tylko politycznym aspekcie. Taki jest Michel - "Niepogodzony".

Znając jego prozę, bezczelną i bezceremonialną, z zaskoczeniem odkrywałam "Antologię osobistą 1991 - 2013". Wydając ją bowiem, autor świadomie odsłonił miękkie podbrzusze. Jest ona zbudowana na... miłości. Sprowadza się do żalu za odejściem bliskich, do rozpaczy po straconym uczuciu, do tęsknoty za jedyną, idealną osobą. W obrazkach, które wydają się zwyczajne do bólu, przemyka tęsknota i rozczarowanie.

Wraz z mijaniem lat, nieporadne rymy stają się bardziej wytrawne, choć moim zdaniem - wielbicielki poezji ale i laika w jej ocenie - nie jest to twórczość najwyższych lotów. Tyle, że zupełnie mi to nie przeszkadza. Jest trochę jakbym czytała bardzo prywatne zapiski kogoś znajomego, które prowadzą od naiwności i koślawość, przez rozczarowania po gorycz i rozczarowanie, jakie znam już z powieści autora. Wiersze wybrzmiewają subtelnie, delikatnie, w przekładach Macieja Frońskiego i Szymona Żuchowskiego. Bardzo im daleko do charakterystycznego dla autora krzyku, ironizowania, wykpiwania.

Nie będzie to tomik do poduszki ani ukochana książka, zabierana zawsze w podróż. Ale bardzo się cieszę, że ją poznałam. Że Houellebecq nabrał dla mnie ludzkiego oblicza, że dane mi było wejść w jego intymny świat. I, to ważne, są tutaj także perełki, które zaznaczyłam i po które zapewne jeszcze sięgnę by pochwalić smutek, by wrócić "do rzeki niewinności", by "mieć rankiem ochotę na śmierć" lub napotkać odmieniane przez wszystkie przypadki, po wielokroć słowo 'samotność'.

Pani_Ka Czyta
Za niezwykle intymne, zmieniające punkt widzenia doznanie dziękuję Wydawnictwu W.A.B.

Michel Houellebecq to pisarz, którego charakterystykę zwykle zaczyna się od mocnych przymiotników. Niepokorny, bezczelny, złośliwy to tylko kilka słów, które zdają się definiować jego poczucie inności, nietolerancji dla głupoty i histerii, często sięgające rasizmu, homofobii i niepoprawności w każdym, nie tylko politycznym aspekcie. Taki jest Michel -...