Ciekawe, pokazujące inny horyzont, ale jednak napisane niezbyt dynamicznie, czyta się dość mozolnie

Ciekawe, pokazujące inny horyzont, ale jednak napisane niezbyt dynamicznie, czyta się dość mozolnie

Ciekawa, pokazująca często inaczej Algierczykow i ich środowisko. Mi się podobała.

Ciekawa, pokazująca często inaczej Algierczykow i ich środowisko. Mi się podobała.

(#planetaksiążek, #reportażedookołaświata)

Relacje na linii Francja-Algieria należą do jednych z najbardziej napiętych i te niesamowite emocje czuć na niemal każdej stronie reportażu Włodek, której niesamowite zaangażowanie w temat mocno udziela się czytelnikowi (choć ma też ono swoich przeciwników – ja jednak do nich nie należę). Te napięcia mocno uwydatniały się w omawianych przeze mnie książkach algierskich pisarzy, ale paradoksalnie tylko u Feraouna w „Ziemi i krwi” pojawia się perspektywa losów Algierczyków we Francji (swoją drogą jeden z rozmówców Włodek nazywa Feraouna największym pisarzem Algierii). Autorka z niezwykłą drobiazgowością śledzi wzajemne relacje obu narodów i państw począwszy od skolonizowania północnej Afryki przez Francuzów, po wciąż pełne wzajemnych pretensji stosunki najnowsze. Ważną rolę odegrają w tym dwugłosie zarówno Zinedine Zidane i motywy sportowe (z wygranym przez Francuzów Mundialem w 1998 na czele),jak i gwiazdy algierskiej muzyki, Włodek zabierze czytelnika do niełatwej, acz fascynującej wędrówki przez zamieszkiwane przez imigrantów z Algierii blokowiska, które lata świetności mają już za sobą, nawiąże też do aktów terroru, za którymi stali ludzie pochodzący z Algierii. Odda głos zarówno potomkom kolonizatorów, jak i tym, którzy będą próbowali odciąć się od zbyt zagmatwanej do rozplątania przeszłości, usłyszymy zarówno francuskich polityków od skrajnej prawicy po zwolenników zbliżenia, wreszcie znajdziemy się w epicentrum słynnej „bitwy o Algier” i wybierzemy się na głęboką prowincję Kabylii, do której w swej powieści zabrał nas już Feraoun. Ten narracyjny i czasoprzestrzenny rozmach jest wielką siłą reportażu – po jego przeczytaniu mamy poczucie, że nie tylko poznaliśmy chyba wszystkie głosy całego konfliktu, ale także dotknęliśmy sedna czegoś, co można byłoby nazwać tożsamością algierską. To głos w sprawie Algierii, którego trochę zabrakło mi w lokalnej literaturze, choć przecież większa jego część rozgrywa się na terenie Francji. Co istotne jednak z książki jasno wynika, że żaden z krajów (i narodów!) bez drugiego istnieć nie może i wzajemnie się określają. Znakomita książka!
-
https://bibliotekaswiata.blogspot.com/2023/06/r3-algieria-ludwika-wodek-gorsze-dzieci.html

(#planetaksiążek, #reportażedookołaświata)

Relacje na linii Francja-Algieria należą do jednych z najbardziej napiętych i te niesamowite emocje czuć na niemal każdej stronie reportażu Włodek, której niesamowite zaangażowanie w temat mocno udziela się czytelnikowi (choć ma też ono swoich przeciwników – ja jednak do nich nie należę). Te napięcia mocno uwydatniały się w...

Można przeczytać, ale zdecydowanie nie zachwyca.

Można przeczytać, ale zdecydowanie nie zachwyca.

We Francji pracuję od 8 lat, choć w niej nie mieszkam. Dojeżdzam codziennie przekraczając 2 granice. Luksemburską i Belgijską. Pracuję i z Francuzami i Algierczykami. I w gruncie rzeczy nadal obserwuję, w tej Francji kategorii D ( biednej Lotaryngii ) kolonialną
mentalność i nierówność. I choć głownym zarzutem wobec tej pozycji jest jednostronność, sprzyjanie migrantom i brak opinii drugiej strony ..cóż ....ja wiem, że do niechęci przyznają się tylko skrajni prawicowcy. Nasi muzułmanie dalej wybrzemiewa , więc o integracji nawet tych z 1-2 pokolenia nie ma mowy. Prawdziwi Francuzi wysyłają dzieci do szkół prywatnych, by nie chodziły do klasy z hołotą . ot , taki to kraj.

We Francji pracuję od 8 lat, choć w niej nie mieszkam. Dojeżdzam codziennie przekraczając 2 granice. Luksemburską i Belgijską. Pracuję i z Francuzami i Algierczykami. I w gruncie rzeczy nadal obserwuję, w tej Francji kategorii D ( biednej Lotaryngii ) kolonialną
mentalność i nierówność. I choć głownym zarzutem wobec tej pozycji jest jednostronność, sprzyjanie migrantom i...

Bardzo dobra lektura dla osób, które bardziej szczegółowo pragną wejść w historie algierskiej emigracji we Francji pełna faktów historycznych. Jest dość szczegółowa, ale warto jednak sięgnąć do innych materiałów by poznać temat, gdyż autorce lekko obiektywizmu brakuje.

Bardzo dobra lektura dla osób, które bardziej szczegółowo pragną wejść w historie algierskiej emigracji we Francji pełna faktów historycznych. Jest dość szczegółowa, ale warto jednak sięgnąć do innych materiałów by poznać temat, gdyż autorce lekko obiektywizmu brakuje.

Ta książka to ogromna gra na emocjach. Zabrakło mi w niej obiektywizmu, więc warto nie bazować tylko na tych informacjach, lecz mieć większą wiedzę na ten temat. Polecam i tak czy siak, bo warto znać historię, której nie uczą w szkołach.

Ta książka to ogromna gra na emocjach. Zabrakło mi w niej obiektywizmu, więc warto nie bazować tylko na tych informacjach, lecz mieć większą wiedzę na ten temat. Polecam i tak czy siak, bo warto znać historię, której nie uczą w szkołach.

Moja ostatnia lektura o Algierii z cyklu #LiterackaMapaŚwiata. Tym razem stosunkowo nowy reportaż o Algierczykach we Francji. Bardzo dobrze mi uporządkował wiedzę zdobywaną na temat Algierii podczas wcześniejszych lektur.
Autorka zaczyna od najbardziej znanego we Francji Algierczyka, a mianowicie Zinadine’a Zidana, jednego z lepszych piłkarzy na świecie. Od tematu do tematu pokazuje czytelnikowi różnych Algierczyków i różne etapy w historii Algierii. Sięga do czasów, gdy Algieria była francuską kolonią, poprzez swoich bohaterów opowiada o algierskiej wojnie domowej, o emigracji do Francji zarówno Algierczyków, jak i mieszkających tam przed laty Francuzów. Rozmawia z potomkami harkis, z intelektualistami, działaczami społecznymi. Odwiedza owiane złą sławą podmiejskie osiedla zamieszkane przez Algierczyków. Stara się zrozumieć na czym polega współistnienie dwóch nacji w jednym kraju, z jakimi problemami się zmagają obie strony.
Polecam wszystkim, którzy interesują się Algierią i Francją.
Ps. Jedyne co mnie denerwowało podczas lektury, to przypisy które znajdowały się na końcu książki a nie na dole poszczególnych stron. Często nie chciało mi się zaglądać pod koniec książki i w efekcie wiele z przypisów po prostu nie przeczytałam.
Wydawnictwo Czarne

Moja ostatnia lektura o Algierii z cyklu #LiterackaMapaŚwiata. Tym razem stosunkowo nowy reportaż o Algierczykach we Francji. Bardzo dobrze mi uporządkował wiedzę zdobywaną na temat Algierii podczas wcześniejszych lektur.
Autorka zaczyna od najbardziej znanego we Francji Algierczyka, a mianowicie Zinadine’a Zidana, jednego z lepszych piłkarzy na świecie. Od tematu do tematu...

Dzięki tej xiążce zobaczyłem jak bardzo Polska przypomina mi zarówno Francję jak i Algierię.
To nie jest prawda, że Polska nie miała kolonii. Owszem, miała tylko że nie za oceanem a (upraszczając) za Bugiem. Ilu z nas idealizuje Kresy, ten raj utracony po II wojnie? To przypomina zachowanie "pieds-noirs".
Algieria, jako państwo po uzyskaniu niepodległości próbowała budować arabski socjalizm, a gdy to nie wyszło oparła swoją państwową tożsamość na islamie i wyidealizowanej wersji historii, w której jest miejsce tylko dla zliftingowanych bohaterów. Dokładnie tak samo jak w Polsce, gdzie po nieudanym experymencie z ultraliberalnym kapitalizmem przełomu XX i XXI wieku, nadszedł czas na jedyną słuszną, patriotyczną wersję historii wzmocnioną ludowym katolicyzmem.
Ludzie wykluczeni społecznie, stają się wykluczeni ekonomicznie. Wtedy się radykalizują, bo radykalne rozwiązania z założenia obiecują proste recepty na skomplikowane problemy. Tak jest i we Francji i w Algierii, ale także w Polsce.

Dzięki tej xiążce zobaczyłem jak bardzo Polska przypomina mi zarówno Francję jak i Algierię.
To nie jest prawda, że Polska nie miała kolonii. Owszem, miała tylko że nie za oceanem a (upraszczając) za Bugiem. Ilu z nas idealizuje Kresy, ten raj utracony po II wojnie? To przypomina zachowanie "pieds-noirs".
Algieria, jako państwo po uzyskaniu niepodległości próbowała budować...

Temat w literaturze polskiej dość mało znany, rzadko poruszane skomplikowane dzieje współżycia Francuzów i Algierczyków.
Jeden z wielu reportaży wydawnictwa Czarne jakie czyta się non-stop. Podziękowania dla autorki, że nic nie jest czarno-białe. Gorzka refleksja o rewolucji algierskiej - jak każda rewolucja "pożarła" część swoich dzieci, o wartości podpisywanych porozumień i gwarancjach ich realizacji. W tym aspekcie bardzo gorzka lecz jakże prawdziwa. Zachęcam do przeczytania.

Temat w literaturze polskiej dość mało znany, rzadko poruszane skomplikowane dzieje współżycia Francuzów i Algierczyków.
Jeden z wielu reportaży wydawnictwa Czarne jakie czyta się non-stop. Podziękowania dla autorki, że nic nie jest czarno-białe. Gorzka refleksja o rewolucji algierskiej - jak każda rewolucja "pożarła" część swoich dzieci, o wartości podpisywanych...