Zacząłem się bać. Bałem się innych ludzi i samego siebie. Strach mnie przytłaczał, górował nade mną jak jakaś żywa, oddychająca istota.

Skandal pedofilski wstrząsnął w ostatnim czasie Kościołem katolickim niemal na całym świecie. Szczególnie mocno dotknął on Kościół w Stanach Zjednoczonych. To właśnie wydarzenia w archidiecezji bostońskiej były inspiracją do powieści Brendana Kiely’ego pod tytułem „Zimowa Ewangelia”. Ukazała się ona nakładem wydawnictwa Sonia Draga. Jest to debiut powieściowy tego amerykańskiego pisarza. Debiut – zaznaczmy – obok którego nie można przejść obojętnie.

Na wstępie mała uwaga. Ta recenzja – celowo – będzie oszczędna w słowach. Problem wykorzystywania seksualnego nieletnich przez duchownych jest bowiem niezwykle delikatny. Zresztą mam wrażenie, że sama powieść jest także dość oszczędna w słowach. Autor ustrzegł się w swojej powieści wielkich słów, ostrych sądów, niepotrzebnych fajerwerków.

Mimo to „Zimowa Ewangelia” nas niepokoi, dotyka, budzi poruszenie, złość i gniew. Narratorem w powieści jest szesnastoletni Aidan. Chłopak ma spore problemy rodzinne. Ojciec wyprowadził się do Europy, matka niemal się nim nie interesuje. Aidan żyje w zawieszeniu, w pewnej próżni. Serdeczna więź łączy go jedynie z gospodynią Eleną.

Chłopak zaczyna udzielać się w miejscowej parafii. Jest pełen zachwytu dla księdza Grega, oddanego duszpasterza, uwielbianego przez wszystkich. Niestety duchowny posiada także drugie, jakże ciemne oblicze.

Akcja powieści toczy się dosyć wolno i spokojnie. Początkowo wręcz trudno się domyśleć, jak dramatycznych wydarzeń dotyczy. Tymczasem na plebanii rozgrywa się dramat. Dramat młodych chłopców wykorzystywanych przez niegodnego kapłana.

Czy Aidan znajdzie w sobie dość siły, aby wyznać prawdę? Czy księdza spotka zasłużona kara za haniebne czyny? Czy młody człowiek wkraczający w dorosłość może przeciwstawić się powszechnie szanowanemu kapłanowi?

„Zimowa Ewangelia” to naprawdę niełatwa powieść. Wielkim plusem jest pierwszoosobowa narracja, dzięki której wydarzenia poznajemy z perspektywy głównego bohatera. Towarzyszą nam emocje ofiary, jej strach, ból, cierpienie.

Myślę, że Brendan Kiely dobrze poradził sobie z tym jakże trudnym tematem. Jest to naprawdę udany debiut. Autor nie skupił się na atakowaniu Kościoła i na sprawcach, ale na dramacie ofiar. Moim zdaniem książka zasługuje na naszą uwagę.

Wojciech Sobański