Powieści Magdaleny Majcher nie należą do kategorii lukrowanych babeczek obsypanych jadalnym brokatem i skrzących się wszystkimi kolorami tęczy. Autorka przyzwyczaiła już swoich czytelników, że tego w jej książkach nie znajdą, za to spodziewać mogą się każdorazowo historii, która równie dobrze mogłaby wydarzyć się naprawdę. Opowieść do bólu szczerą, bez pudrów i korektorów, przedstawiającą życie takim, jakie jest w rzeczywistości, jak gdyby bohaterowie i ich losy, były żywcem wyrwane z szarej rzeczywistości.

Znany szum morza niczym nie ustępuje ani poprzednim tomom Sagi nadmorskiej, ani innym książkom Magdaleny Majcher. Historia Jagodny wciąga od pierwszej strony i do samego końca trzyma czytelnika w przyjemnym zniecierpliwieniu, czy tym razem zakończenie okaże się happy endem, czy też autorka zaskoczy kolejny raz i finał okaże się mniej oczywisty.
Sama lektura przypomina delektowanie się ulubionym deserem, bo z każdą kolejną przeczytaną stroną czytelnik zatraca się w skreślonych słowach bardziej i bardziej... aż tonie w niej bezpowrotnie.

Magdalena Majcher ma szalenie lekkie pióro, które roztapia serducha. Pomimo trudnej tematyki, jaką porusza w swoich książkach, nie brak jej historiom ciepła, które wprost emanuje z nich. Tak jest również w przypadku Znanego szumu morza – ta historia to miód na skołatane życiem serce. Autorka sprawnie kreśli kolejne słowa, ubierając fabułę w taki sposób, że nie sposób, nie poczuć tego, co udaje jej się ukryć między kolejnymi zdaniami.
Opisami buduje wyraziste i realistyczne tło dla swoich bohaterów i ich losów. Słowa przypominają pociągnięcia pędzlem, które finalnie przedstawiają zapierający dech w piersi obraz życia, jakim zna je większość z nas.

Bohaterowie wykreowani przez Magdalenę Majcher idealnie komponują się z tłem, jakie im stworzyła. Morze potrafi bowiem cieszyć oko spokojem, szumem fal i zachwycać pływami, ale potrafi też pokazać swoją mroczniejszą stronę, wzburzenia i kotłującej się wody, napawając lękiem. I oni również tacy są. Posiadają i wady i zalety, popełniają większe i mniejsze błędy, odkrywając tajemnice życia, które bywają przytłaczające i frustrujące...

W Znanym szumie morza poznajemy Jagodę, której dostanie śledzimy na przestrzeni wielu lat. Jako nastolatka bywała irytująca, ale z czasem nabiera się wobec niej coraz większej sympatii i zrozumienia, patrząc (dosłownie), jak zmienia się z każdym kolejnym zawirowaniem. A jej postawa godna jest podziwu.

Jeśli czytaliście poprzednie dwa tomy, to lektura tego wydaje się oczywista, bo jak tu nie poznać zakończenia? Jeśli nie, to w pierwszej kolejności nadróbcie to drobne niedociągnięcie. ;)
Znany szum morza bowiem w piękny sposób domyka Sagę nadmorską, zamykając wszystko to, co winno być domknięte, a resztę pozostawiając wyobraźni czytelnika.
Jednak pożegnania mają to do siebie, że nikt za nimi nie przepada, szczególnie gdy przychodzi żegnać się z ludźmi i miejscami, które zapadają głęboko w pamięć i serce... A takie Ustronie Morskie, opisane przez Magdalenę Majcher i stworzone przez nią bohaterki Sagi... na długo zagoszczą w waszych sercach...

Powieści Magdaleny Majcher nie należą do kategorii lukrowanych babeczek obsypanych jadalnym brokatem i skrzących się wszystkimi kolorami tęczy. Autorka przyzwyczaiła już swoich czytelników, że tego w jej książkach nie znajdą, za to spodziewać mogą się każdorazowo historii, która równie dobrze mogłaby wydarzyć się naprawdę. Opowieść do bólu szczerą, bez pudrów i korektorów,...