W serii „Naruto” główny bohater miało dosyć trudne relację zarówno z Gaarą, jak i z Sasuke. Łatwo więc było się również domyślić, że również ten motyw zostanie przeniesiony do kontynuacji. Czy jednak jest tu cokolwiek nowego?

Bohaterowie odnajdują nieprzytomnego chłopaka ze znajomą pieczęcią na dłoni. Szybko okazuje się, że chłopak ma na imię Kawaki i interesuje się nim „Łuska”. Naruto postanawia zaopiekować się Kawakim, ale nie podoba się to Boruto.

Początek to dosyć średnie starcie mające na celu zaprezentować umiejętności zarówno Kawakiego, jak i Boruto. Przeciwnik nie jest jednak specjalnie wymagający, więc bohaterowie nie mogą się bardzo wykazać. Przez to ten fragment szybko wypada z pamięci. Najciekawszym momentem jest chyba ujawnienie pewnej tajemnicy Mitsukiego, ale odbywa się to mimochodem.

Niestety dalsza część tomu to dosyć typowa historia o trudnej relacji dwóch chłopaków żyjących pod wspólnym domu. O wiele ciekawiej na tym tle wypada Naruto, który stara się być odpowiedzialnym ojcem, szczególnie wobec kogoś kto sam nie doświadczył rodzicielskiej miłości.

Geneza Kawakiego przypomina trochę przeszłość Gaary. Jest ona jednak bardziej wyrachowana i zdehumanizowana, przez co robi większe wrażenie.

Rysunki bywają tu trochę niestaranne i czasami trochę utrudniały mi lekturę. Podobał mi się jednak projekt niepokojącego laboratorium z retrospekcji.

Ogólnie jest to dosyć wtórny tom, chociaż robi parę rzeczy dobrze. Można się zapoznać, ale szybko wylatuje z pamięci.

W serii „Naruto” główny bohater miało dosyć trudne relację zarówno z Gaarą, jak i z Sasuke. Łatwo więc było się również domyślić, że również ten motyw zostanie przeniesiony do kontynuacji. Czy jednak jest tu cokolwiek nowego?

Bohaterowie odnajdują nieprzytomnego chłopaka ze znajomą pieczęcią na dłoni. Szybko okazuje się, że chłopak ma na imię Kawaki i interesuje się nim...