„Kochana, dobra, otwarta i wyrozumiała. Prawdziwa mamusia. Jedna decyzja i jeden niefortunny splot okoliczności zmieniły ją w podłą matkę, złą kobietę..”

Ciężko mi w duszy gra, bo Strach na Wróble okazał się nie taki straszny, mroczny i krwawy.
Nie ma co ukrywać, że Adrian Bednarek do tej pory ostro z nami czytelnikami pogrywał. Więc z wypiekami na twarzy oczekiwałam „Córeczek”. Mając już w rękach swój egzemplarz, zaczęłam patrzeć na ilość kolejno przeczytanych stron i zastanawiałam się, kiedy akcja nabierze tempa?
Niestety, nic takiego się nie stało. Wręcz przeciwnie, w połowie książki, miałam ochotę ją odłożyć.

Bohaterkami powieści są kobiety, Ewa i Pola, których łączy trauma z dzieciństwa i nieznajomy im Strach na Wróble. Obydwie mieszkają w Częstochowie, każda zajęta własnym życiem, lepiej lub gorzej radząc sobie finansowo i prywatnie. Skutki tragicznych wydarzeń z przeszłości odczuwają do dziś dnia. Nie pomagają o tym zapomnieć również ich relacje z matkami, na których to piętno tragedii też pozostawiło ślady.
Nie ma tu miejsca na miłość i przyjaźń, a niewypowiedziane słowa i dokonane czyny, pozostawiły po sobie pretensje i mnóstwo żali.
I tak właściwie, historia ta krąży wokół tego wszystkiego. Jeśli chcecie się dowiedzieć, co takiego przydarzyło się „bliźniaczkom” i jakie przygody je czekają, sięgnijcie i dajcie znać.

„..wykonała zdjęcie maski, która obu śniła się nocami i jawiła jako największy życiowy koszmar”.

Ciekawym wątkiem w tej powieści na pewno jest morderca, który pewnego dnia znów pojawia się w życiu naszych bohaterek. Ewa i Pola, które jakoś nie nawiązały wcześniej wspólnego języka, rozpoczynają razem jego poszukiwania i własne śledztwo.
Gdyby nie używany tu język młodzieżowy/slang, charakterystyczny dla A.Bednarka, nic nie wskazywałoby na to, że wyszło to spod jego pióra. Do tej pory w każdej powieści, ba nawet w krótkim opowiadaniu nie brakowało ostrości w słowach, a co dopiero w czynach. Brutalność, sadyzm i manipulacja, do których mnie przyzwyczaił, tutaj były niewystarczającą namiastką.

Przez to, że losy naszych głównych postaci zostały rozwleczone w czasie, straciłam zainteresowanie tą lekturą. Pojawiająca się postać psychopatycznego mordercy, która przez kilka stron uzewnętrznia się czytelnikowi. też pozostawiła mi niedosyt.

Pomysł na tę fikcję jest bardzo dobry i historia ta może się podobać czytelnikom. Ja czuję się zawiedziona.

„Kochana, dobra, otwarta i wyrozumiała. Prawdziwa mamusia. Jedna decyzja i jeden niefortunny splot okoliczności zmieniły ją w podłą matkę, złą kobietę..”

Ciężko mi w duszy gra, bo Strach na Wróble okazał się nie taki straszny, mroczny i krwawy.
Nie ma co ukrywać, że Adrian Bednarek do tej pory ostro z nami czytelnikami pogrywał. Więc z wypiekami na twarzy oczekiwałam...