Dzięki Melancholii Codzienności, dzięki jego wytrwałemu propagowaniu opowiadania jako zbyt mało zauważanego gatunku literackiego, zrobiłem opowiadaniom honorowe miejsce na swoich półkach i przyznaję Melancholii rację - to zupełnie inne obcowanie z literaturą niż w przypadku powieści, wymagające innego skupienia, inaczej oddziałujące na czytelnika i przynoszące inne dary, może nawet bogatsze, bo jest ich wiele w każdym zbiorze, co najmniej tyle, ile opowiadań.
Autor kanadyjski, a co my wiemy o pisaniu w Kanadzie? Atwood, Munro, może jeszcze Crummey, kojarzony właściwie tylko z Nową Funlandią, nie całą Kanadą, i tyle.
Po przeczytaniu kilku pierwszych tekstów chciało mi się orzec, że rzecz dzieje się Kanadzie, czyli nigdzie, tak uniwersalna była rzeczywistość w niej przedstawiona, taka nijaka, jeśli idzie o mentalność, kosmopolityczna - bohaterowie mogliby równie dobrze być z Estonii czy innej Portugalii. Dopiero powolne zagłębianie się w Gastonowe pisanie pokazało, że to nie jest wada, bo nie o to chodzi.
O co chodzi, możemy przeczytać w świetnym posłowiu Krzysztofa Majera, jednego z tłumaczy. Groteska, tak - osoby dramatu stawiane są w sytuacjach groteskowych, ale w najmniejszym stopniu nie śmiesznych, w sytuacjach, w których udawanie nie działa, nie pomoże, nie rozwiąże węzła zawiązanego przez autora, konieczne jest obnażenie tego, co w nich prawdziwe, nawet jeśli okropne, głupie, wredne, groteskowe właśnie.
Ogromne wrażenie zrobił na mnie tekst "Ta niedziela...", z pozoru zabawny, może nawet prześmiewczy, a ile zawierający w swej głębi, ile o dziecięcej wrażliwości i przenikliwości, której tak często brakuje dorosłym.
Gaston nie jest poetą. Jego teksty nie mają w sobie nic z liryki, zwiewności czy nastroju. To twarda proza, rewelacyjnie skonstruowana, precyzyjna, nie szafująca słowami ani obrazami, wykorzystująca tylko te niezbędne, proza do przemyśleń i do przeżywania, ale nie do uniesień, jak np. u Hrabala czy nawet Iwaszkiewicza. Na szczęście nie ma w niej też tej zimnej chirurgii znanej z książek Joyce Carol Oates. Jest osobna, ta proza, a jednocześnie bardzo uniwersalna, ma ważny przekaz dla każdego czytelnika.
To jedna z najlepszych książek, jakie czytałem w życiu, a przeczytałem wiele świetnych i ważnych. Czekam na więcej Gastona.

Dzięki Melancholii Codzienności, dzięki jego wytrwałemu propagowaniu opowiadania jako zbyt mało zauważanego gatunku literackiego, zrobiłem opowiadaniom honorowe miejsce na swoich półkach i przyznaję Melancholii rację - to zupełnie inne obcowanie z literaturą niż w przypadku powieści, wymagające innego skupienia, inaczej oddziałujące na czytelnika i przynoszące inne dary,...

Osobliwe poczucie humoru jest czymś, co od razu zwróciło moją uwagę. Opowiadania Gastona niby wywołują uśmiech, niby przedstawiają sytuacje zabawne i humorystyczne, ale jednak zawsze podszyte są niepokojem, tym uczuciem, które nazywam nieprzyjemnym mrowieniem pod skórą.

Ociera się to niebezpiecznie o groteskę, ale nie jest to komiczna farsa, tylko zabawa z psotnym ogniem, który w każdej chwili może nam się wymknąć spod kontroli. Jednak gdy zabawne tony opowiadań już wybrzmią, złapiemy oddech po chichocie, który nam się mimowolnie wyrwał, będziemy w stanie dostrzec bardziej mroczny klimat, który przypomina amerykański gotyk.

Pełną recenzję można przeczytać na blogu Redhead in Wonderland:
https://redhead-in-wonderland.blogspot.com/2020/10/bogowie-pokazuja-klaty.html

Osobliwe poczucie humoru jest czymś, co od razu zwróciło moją uwagę. Opowiadania Gastona niby wywołują uśmiech, niby przedstawiają sytuacje zabawne i humorystyczne, ale jednak zawsze podszyte są niepokojem, tym uczuciem, które nazywam nieprzyjemnym mrowieniem pod skórą.

Ociera się to niebezpiecznie o groteskę, ale nie jest to komiczna farsa, tylko zabawa z psotnym ogniem,...

Pod koniec książki już musiałam siebie zmuszać, żeby ją dokończyć. Jest męcząca, a w dodatku prawie od samego początku zaczyna przenudzać.
Tytuł brzmiał zachęcająco, okładka cieszy oko estety, ale nic więcej, naprawdę. Opowiadania są dość słabe, prawie nic po sobie nie zostawiają - ani wspomnień, ani emocji, nie skłaniają do glębszej refleksji.
Niby miało być filozoficznie i ezoterycznie, a okazało się w zasadzie o niczym. Wisienka na torciku to śmieszne i oderwane od rzeczywistości opisy scen erotycznych.
Dziwna jest też kolejność opowiadań - kiedy już pomyślałam, że niektóre są beznadziejne, na końcu pojawiło się parę niezłych i nieco głębszych historii.

Pod koniec książki już musiałam siebie zmuszać, żeby ją dokończyć. Jest męcząca, a w dodatku prawie od samego początku zaczyna przenudzać.
Tytuł brzmiał zachęcająco, okładka cieszy oko estety, ale nic więcej, naprawdę. Opowiadania są dość słabe, prawie nic po sobie nie zostawiają - ani wspomnień, ani emocji, nie skłaniają do glębszej refleksji.
Niby miało być filozoficznie...

Spodziewałem się Piñery a tu otrzymałem Gastona wypinającego klatę. To nie jest udany zbiór. Za każdym razem kończyło się ślepą uliczką. W pewnym momencie niesmak zamknął za mnie książkę i rzucił nią w kąt.

Spodziewałem się Piñery a tu otrzymałem Gastona wypinającego klatę. To nie jest udany zbiór. Za każdym razem kończyło się ślepą uliczką. W pewnym momencie niesmak zamknął za mnie książkę i rzucił nią w kąt.

"BOGOWIE POKAZUJĄ KLATY" BILL GASTON

Powieść z gatunku literatura piękna kanadyjskiego prozaika.
To było moje pierwszy spotkanie z piórem autora i już wiem, że nie ostatnie.

Świetny pomysł, niebanalne wykonanie, ciekawy język i styl. Klimat zupełnie inny dla każdej części.
Czyta się dobrze, niespiesznie i z uwagą. Wymaga skupienia i myślenia. Rewelacja.

Pan Gaston wykazał się niezwykła wnikliwością i zmysłem obserwacji. Jego uważność i wrażliwość jest zaskakująca.

Oto mamy zbiór dziewiętnastu krótkich opowiadań.
Nie są z sobą połączone, lecz mimo to stanowią doskonałą całość.Każda z nich pozostawia nas w niewiedzy co dalej. Mamy furtkę, którą możemy przekroczyć i sami sobie dopowiedzieć ciąg dalszy.
To bardzo dziwna, intrygująca, makabryczna, nieprzewidywalna i zaskakująca książka. Dużo metafor , absurdu, groteski.
Dzieje się tak wiele, i tak wiele się nie dowiemy.

Bohaterowie są bardzo zagubieni, osamotnieni, nierozumiani.
Szukają odpowiedzi na ważne dla nich życiowe pytania zupełnie przy tym się gubiąc i raniąc.
Zostali ukazani bardzo realnie, przez co są nam bardzo bliscy. Może znamy kogoś podobnego do nich.

To nie jest książka lekka, łatwa i przyjemna.
Jestem jednak pewna, że znajdzie się grono osób, którym tak jak mi spodoba się ta pozycja :)

"BOGOWIE POKAZUJĄ KLATY" BILL GASTON

Powieść z gatunku literatura piękna kanadyjskiego prozaika.
To było moje pierwszy spotkanie z piórem autora i już wiem, że nie ostatnie.

Świetny pomysł, niebanalne wykonanie, ciekawy język i styl. Klimat zupełnie inny dla każdej części.
Czyta się dobrze, niespiesznie i z uwagą. Wymaga skupienia i myślenia. Rewelacja.

Pan Gaston...

Przyznać trzeba, że poniekąd te beletrystyczne opowiadania mnie urzekły. Doza groteski i absurdu połączona z bogatą metaforyką to poezja dla mojej czytelniczej natury. Jednak niestety w niektórych momentach ta groteska była przesadzana i, przykro stwierdzić - bardzo niezrozumiała. Jednakże całość nawet spójna, pomimo oddzielności opowiadań, skłania czytelnika do myślenia, za co plus.

Przyznać trzeba, że poniekąd te beletrystyczne opowiadania mnie urzekły. Doza groteski i absurdu połączona z bogatą metaforyką to poezja dla mojej czytelniczej natury. Jednak niestety w niektórych momentach ta groteska była przesadzana i, przykro stwierdzić - bardzo niezrozumiała. Jednakże całość nawet spójna, pomimo oddzielności opowiadań, skłania czytelnika do myślenia,...

Elektryzująco rozpoczynające się opowiadania z nostalgicznie niejasnymi zakończeniami to “Bogowie pokazują klaty”. Trzeba być nie lada wyrozumiałym, żeby rzucić się w wir co chwila zmieniających się postaci i okoliczności, z których na koniec zupełnie nic nie wynika. Bill Gaston serwuje Czytelnikowi książkę z dziewiętnastoma pomysłami na powieści, których być może sam nie może bądź nie chce rozwijać.

Jak naiwne dzieci, czytając ufamy, że za następną stroną pojawi się spektakularne rozwiązanie błyskawicznie nakreślonej zagadki lub sceny grozy. Szukamy drugiego dna w historiach, którym brak nawet pierwszego z nich. Cel, do którego brnie dzielnie ten czy ów bohater, rozmywa się w zielonych sitowiach, na wzgórzach otoczonych chmarą radiowozów lub w małżeńskim łożu obcych ludzi, obsypanym stertą szalików i płaszczy przeciwdeszczowych…

Te krótkie historie nie bawią. Nie smucą. Nie skłaniają do zadumy. Są jak sylwestrowe petardy, które gnają ku wybuchowi, by już w następnej sekundzie rozmyć się w odmętach ciemnego, nieprzeniknionego nieba. Euforii po fajerwerkach – brak.

Elektryzująco rozpoczynające się opowiadania z nostalgicznie niejasnymi zakończeniami to “Bogowie pokazują klaty”. Trzeba być nie lada wyrozumiałym, żeby rzucić się w wir co chwila zmieniających się postaci i okoliczności, z których na koniec zupełnie nic nie wynika. Bill Gaston serwuje Czytelnikowi książkę z dziewiętnastoma pomysłami na powieści, których być może sam nie...

Oczywiście zaciekawił mnie tytuł, no bo taki np. Thor pokazujący klatę… ale to akurat inna „bajka”. Do tego Kanada obfituje w dobrych opowiadanio-pisarzy, więc trzeba było ten zbiór przeczytać. Jak wielu przede mną i ja nie znałam wcześniej twórczości Gastona, a po lekturze całości jestem pod ogromnym wrażeniem jego talentu, kunsztu, precyzji w tej krótkiej formie jaką jest właśnie opowiadanie.

Opowiadania bardzo, bardzo różne, od lekko makabryczny i dziwacznych, po takie z naprawdę wysokim „C”, na granicy nawet dobrego smaku, czy wrażliwości na pewne opisy…
Jednak jestem przekonana, że każdy znajdzie tu coś dla siebie, jedną perełkę, a może i cały sznur.
Warto.

Oczywiście zaciekawił mnie tytuł, no bo taki np. Thor pokazujący klatę… ale to akurat inna „bajka”. Do tego Kanada obfituje w dobrych opowiadanio-pisarzy, więc trzeba było ten zbiór przeczytać. Jak wielu przede mną i ja nie znałam wcześniej twórczości Gastona, a po lekturze całości jestem pod ogromnym wrażeniem jego talentu, kunsztu, precyzji w tej krótkiej formie jaką jest...

Strata cennego czasu !!

Strata cennego czasu !!

Takie piękne recenzje, a to jedna wielka porażka. Po prostu nic nie zostało w mojej pamięci. Pustka. Na siłę poszukiwałam czegoś w tym zbiorze opowiadań.

Takie piękne recenzje, a to jedna wielka porażka. Po prostu nic nie zostało w mojej pamięci. Pustka. Na siłę poszukiwałam czegoś w tym zbiorze opowiadań.